Ορισμένοι θεοί, στο άκουσμα νέων από τον κόσμο των ανθρώπων, πλαντάζουν απαρηγόρητοι στο κλάμα, παρασκευάζοντας μια γαλακτερή σούπα με τα δάκρυά τους. Βάζουμε τα δυνατά μας για να τους βοηθήσουμε, φυτεύοντας καινούργια ζευγάρια μάτια στον κήπο, δίπλα στα παντζάρια και τα μωβ καρότα. Τα μάτια στριγγλίζουν καθώς αναπτύσσουν ρίζες και ωριμάζουν κάτω από το νέο φεγγάρι. Κάθε νύχτα, μοιράζουμε κολοκύθια, ραπανάκια και πιπεριές στους γείτονές μας. Ζητάμε από τον κήπο, με όλη του τη γενναιοδωρία, να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί, γιατί, γιατί. Κοιμόμαστε στα ανισόπεδα κρεβάτια του, ονειρευόμενοι σπόρους ενός άλλου κόσμου, ονειρευόμενοι δυνατές ρίζες να ντύνουν την ύπαρξή του. Όταν ξυπνάμε, υπάρχει μόνο αυτός ο κόσμος, αυτός που κάνει ορισμένους θεούς να πλαντάζουν απαρηγόρητοι στο κλάμα. Τα καινούργια ζευγάρια μάτια μεγαλώνουν από το χώμα προς τα μέσα.
