- Είσαι ακόμα εδώ γύρω;
- Και βέβαια. Από εκείνο το πρωί που ξύπνησα και αισθάνθηκα τη σπονδυλική μου στήλη διαφορετική. Σίγουρα η διάμετρος της είχε αυξηθεί σημαντικά, αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Το πάλαι ποτέ οστικό υλικό της έμοιαζε πλέον να έχει αλλοιωθεί σε κάτι μαλακό και ελαστικό, προσομοιάζοντας σε κάτι που συντίθεται από κάποια χημική ένωση με πολύ χαλαρούς δεσμούς μεταξύ των μορίων της. Μετά ένιωσα την κίνηση. Δεν ήταν ένας άγριος σπασμός ούτε μια απότομη συστροφή αλλά περισσότερο ένα απαλό κυμάτισμα, ένας έρποντας παλμός αυτής της νέας εύπλαστης μάζας η οποία τώρα ελικοειδώς εκτεινόταν στη θέση της ραχοκοκκαλιάς που κάποτε διέσχιζε την πλάτη μου. Συναισθηματικά, εξέφραζε κάτι το ύπουλο, το υποδόριο και το υπομονετικό. Μου πήρε λίγες ώρες να καταλάβω ότι η κυματοειδής ταλάντωση του άξονα που στήριζε το σώμα μου παρέμενε ανεπηρέαστη από τη λειτουργία της αναπνοής, τις κινήσεις ή την ψυχική μου διάθεση. Χρειάστηκε λιγότερο από μια μέρα για να συνειδητοποιήσω ότι ο πρωτόγνωρος σφυγμός θα με συντρόφευε εσαεί. Ήταν οριστικό. Προσπάθησα να το δω θετικά, να το σκεφτώ απλά ως άλλη μια παράμετρο στην εξίσωσή μου, ένα επιπλέον όργανο στη συμφωνία μου, μια ακόμη τονικότητα στην παλέτα μου αλλά δεν έγινε επουδενί εφικτό κάτι τετοιο. Μια άγνωστη μάζα είχε αποφασίσει να με διαπεράσει, κλέβοντας ή εξαϋλώνοντας τα παλιά μου κόκαλα και να με μετατρέψει στο προσωπικό της εκκρεμές στο εξής. Η μόνη ουσιαστική ικανοποίηση που έπαιρνε από μένα ήταν το να με κινεί. Δε μου απομυζούσε τις δυνάμεις, ούτε με έκανε να αφηνιάζω ή να αυτοκαταστρέφομαι με κανένα τρόπο. Η μετριοπάθεια και η απλοϊκότητα των σκοπών αυτής της κινητήριας οντότητας μέσα μου με εξόργιζε. Αδυνατούσα να ανιχνεύσω έστω και μια ρανίδα δράματος, κάποιο ψήγμα εκδίκησης ή έστω ένα απώτερο πλάνο δοξασμένου μεγαλείου μέσω της χρήσης του σώματός μου από τον ξένο. Ο παρασιτικός ταλαντωτής μου ήταν ακριβώς ότι κυριολεκτικά υποδήλωνε ο τίτλος του. Χωρίς περιθώρια για ποίηση ή οραματισμό, είχα στα χέρια μου ή μάλλον στην πλάτη μου, ένα αντίδοτο σε όλες μου τις απελπισμένες απόπειρες να προσεγγίσω τα ιδανικά της βουδιστικής ακινησίας. Χρόνια μετά, διάγω ακόμα το βίο μιας καλοβιδωμένης λάμπας, που πραγματικά φωτοβολεί ρυθμικά από μέσα προς τα έξω και όλοι θεωρούν ότι αυτό υπήρξε αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής.
