Sunday best trappings, #4

Δεν έχω αρχίσει να το χάνω

Δεν το είχα ποτέ

Αντώνης Μανουσάκης (Βδέλυγμα)

Το όνομά μου δεν το άκουσα ποτέ κανονικά. Δε θυμάμαι ούτε μια μέρα ως παιδί που να γύρισα στον ήχο του δικού μου ονόματος. Πριν από μένα είχε γεννηθεί ένα κοριτσάκι που πέθανε στα δύο από ερυθρά. Μου έδωσαν το ίδιο όνομα με εκείνη τελευταία στιγμή. Η μάνα μου βέβαια εκ των υστέρων μαράζωνε να το ακούει οπότε με φώναζε αλλιώς. Αυθαίρετα μου κόλλησε ένα τυπικό της εποχής της γυναικείο προσωνύμιο από αυτά τα δυναμικά, που τονίζουν το ωμέγα στη λήγουσά τους. Σιγά σιγά ανεξαιρέτως όλοι ξέχασαν πώς με λέγανε. Ακόμα και όταν συναντώ στο δρόμο γνωστούς από την παλιά μας γειτονιά με αποκαλούν με τον φυτευτό μου τίτλο, τον επικολλημένο διορθωτικά πάνω στα σημαινόμενα του γνήσιου. Η βαρύτητα του σινιάλου προσφώνησης ενός πράγματος ή μιας κατάστασης είναι τόσο επιβλητική, που ακόμα και τα ισχυρότερα αντιισταμινικά φάρμακα μπορούν να αποδειχθούν ανεπαρκή. Επί χρόνια διατυμπάνιζα τη βίαια αλλεργική μου αντίδραση που ελλοχεύει κάθε φορά που κάποιος θα μεταχειριζόταν το αυθεντικό μου όνομα για να με καλέσει. Αποπειράθηκα ακόμα και να βρω υποκατάστατα ιδεολογικά στηρίγματα για αυτήν μου τη στάση. Για μια ορισμένη περίοδο υποστήριζα σθεναρά την πανωνυμία, αλλιώς αρνητική ανωνυμία, σύμβαση κατά την οποία όλα τα ονόματα χαρακτηρίζουν όλα τα πρόσωπα και η διάκριση μεταξύ τους επιτυγχάνεται με άλλα μέσα όπως ο επιτονισμός, η άρθρωση και η απεύθυνση της εκάστοτε χειρονομίας. Όταν κουράστηκα από αυτό το σημειολογικό χάος, συνασπίστηκα με τους "Γορίλες της Κλιτικής", μια ομάδα αναρχικών ακτιβιστών που κλέβουν ονόματα σε πακέτο με τα ιστορικά αποτυπώματα και τα λοιπά κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά τους από την Παγκόσμια Τράπεζα Ονομάτων και τα αναδιαμοιράζουν σε άτυχους ή άπορους "δυσώνυμους" όπως εγώ. Φιλότιμη αλλά ριψοκίνδυνη κίνηση που δεν άργησε να με κάνει να αισθανθώ ανικανοποίητη και ηθικά καχύποπτη. Επομένως προχώρησα σε μια ομοιοπαθητικής προσέγγισης θεραπεία: ενστερνίστηκα θερμά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της επικοινωνίας μου το αρχικό ενοχλητικό για μένα όνομα, κάτι που στους περισσότερους φάνηκε σαν ένα σκέτο καπρίτσιο, μιας που ποτέ τους δεν είχαν λάβει γνώση του οικογενειακού παρασκηνίου και της ψυχολογικής μου τοποθέτησής απέναντι σε αυτό. Δεν λειτούργησε ούτε αυτή η μεθόδευση οφείλω να ομολογήσω. Κουβαλώ έτσι τόσον καιρό εκτός από το καθομιλουμένο μου και ένα νεκρό όνομα, και εξακολουθώ να θλίβομαι κάθε φορά στο δικαστήριο όταν απροειδοποίητα με προσαγορεύουν με το επίσημο, τουτέστιν αυτό της κατ' επίφασιν αλησμόνητης ανήλικης νεκρής. 

Sunday best trappings, #3

Η αφήγησή του μας διαπερνά και η θλίψη της μας διαποτίζει παράλογα. [...] Στην ουσία ο Φατ έλεγξε το μυαλό του και το βρήκε ελαττωματικό. Έπειτα, με τη χρήση εκείνου του μυαλού, έλεγξε την εξωτερική πραγματικότητα, αυτό που αποκαλείται μακρόκοσμος. Κι αυτόν τον βρήκε ελαττωματικό. [...] Η σύμπλεξη του ελαττωματικού εργαλείου με το ελαττωματικό αντικείμενο είχε σαν αποτέλεσμα άλλη μια τέλεια κινέζικη δακτυλοπαγίδα. 

Philip K. Dick

Αυτός τουλάχιστον έλεγε ότι προσπαθούσε. Άνοιγε την πόρτα σε κάθε δωδεκάχρονο που εμφανιζόταν χαράματα με τα δόντια στη χούφτα και τα παπούτσια γυαλισμένα. Αυτός με καμπούρα και θολά γυαλιά, τροφές στα ούλα και κάπου παραχωμένο κάτω από τον καναπέ το όπλο. Η φιλοξενία δεν είναι άλλη μια δραστηριότητα, είναι συνθήκη ύπαρξης για τη φυλή του. Του κοστίζει ανυπολόγιστα πολύ η στέρησή της, παράλληλα με το αυτονόητο της ανταπόδοσης που δεν καταδεχόταν ασφαλώς ποτέ. Αποτελεί φυσική ανάγκη του το να δέχεται επισκέψεις. Εκφράζεται ως οργανική του επιθυμία το να περιμένει, να προετοιμάζεται, να καταπιέζεται συντροφικά, να αποχαιρετάει μελαγχολώντας και έπειτα να βιώνει σε βρόγχο όλη την επανάληψη προσμονής, ταπείνωσης και ερημιάς. 

Προσφέρθηκα να συμμετάσχω σε μια στιγμή κυκλοθυμίας. Του δώρισα ένα μικρό κουτί γεμάτο βαμβάκι. Του άρεσε όπως κάθε τι ελαφρύ, μαλακό και στεγνό. Το δωμάτιο μύριζε μέταλλο και ευκολία στο γούστο. Κεράστηκα αέρα και καπνό, όχι γενναιόδωρα. Άρχισε να επιδεικνύει τα λάφυρα όπως περνούσε το βράδυ, σκελετοί γυαλιών και τράπουλες, συλλογές από άλλες συλλογές, κορδόνια με κόμπους, παλιά μαλλιά και επίπεδες κυκλικές μεμβράνες. 

Στην αρχή έπληττα αλλά μετά επικεντρώθηκα στις φύτρες των μαλλιών του και σταδικά οπισθοχώρησα στη συζήτηση. Ακουμπώντας τες μία μία ένιωθα να εισχωρούν μικρές λεπίδες στις ρώγες των δαχτύλων μου. Η αίσθηση ήταν συναρπαστικά αιχμηρή. Μου επέτρεψε να διαπράξω την ίδια κίνηση ελλειπτικής τροχιάς με την παλάμη βυθισμένη στο κεφάλι του για ώρες. Απορροφημένη, ένιωθα σχεδόν προνομιούχα. Είχε μισοκλείσει τα βλέφαρα και μιλούσε με σποραδικές αναλαμπές. Θυμόταν ορισμένα χρώματα τα δικαιώματα των οποίων επιδίωξε κατά καιρούς να διεκδικήσει νομικά. Τον χτένιζα με χέρια υπνωτισμένα ώσπου βγήκαν οι πρωινοί αρουραίοι απ'τα συρτάρια της κουζίνας και μου υπενθύμισαν να αναδυθώ από το μούδιασμα προς το ημίφως χωρίς να χαιρετίσω. 

Μπορώ να πω ότι δεν αποκόμισα απολύτως τίποτα από την εσπερινή μας αλληλεπίδραση. Γέλασα όμως μέχρι δακρύων στο δρόμο του γυρισμού με τα αλλοιωμένα μου δακτυλικά αποτυπώματα και αποφάσισα να την επαναλάβω. 

Sunday best trappings, #2

Let's forget about tomorrow

Let's forget about tomorrow

Let's forget about tomorrow for tomorrow never comes

Norman Newell

Εδώ που βρεθήκαμε όλες οι σημαίες είναι γκρίζες. Τηλεφωνήσαμε στους υπεύθυνους και μας απάντησαν με αγένεια ότι είναι αναρμόδιοι να δίνουν συντεταγμένες. Το πρόβλημα εξαρχής ήταν ότι σε αυτή τη φάση της ψυχολογίας μας δεν μας ευεργετεί η ασυνέχεια ούτε η άγνοια. Και να που ακριβώς τώρα φτάσαμε. Για άλλη μια φορά βρίσκουμε τους εαυτούς μας να στραβώνουν κι άλλο τις ήδη στραβές πινακίδες και να κλωτσάνε παμπάλαια μπουκάλια από πράσινο πλαστικό. Αδύναμοι και απροσανατόλιστοι ουρανοί εκτείνονται γύρω από τα ανακατεμένα μαλλιά μας, όλο δείχνει ότι θα μπορούσε να μας πιάσει βροχή και όλο διαψεύδεται, οι ώμοι μου είναι πεσμένοι μπροστά και το κορδόνι σου λυτό εδώ και αρκετά χιλιόμετρα. Ωστόσο κοίτα. Παρακάτω στο δρόμο φαίνονται δύο φουγάρα και ταμπέλες που τη νύχτα ίσως φωτίζουν με νέον μεταφέροντας κάποιο μήνυμα σε γραμματοσειρά μαγκνέτο. Προσπαθώ εξαντλητικά πολύ και το βλέπεις. Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να συνεχίσω να σου μιλάω αλλά παριστάνω το ζηλωτή εξακολουθώντας το περπάτημα λίγο πιο μπροστά από σένα και κάνοντας τη χωρίστρα των μαλλιών μου προς την πλευρά σου. Μην ανησυχείς, μπορώ ακόμα να αλλάξω αυτό που θέλω ώστε να ταιριάζει με αυτό που τυχαίνει να είσαι. Η γεύση του φαγητού σε όποιο μέρος και αν πηγαίνουμε, εξαρτάται κατά κάποιον τρόπο από τη σειρά με την οποία τρώγεται. Γι' αυτό δε μπορώ να πάω πουθενά χωρίς εσένα. Άλλα πέντε χιλιόμετρα και γυρνάμε πίσω. Η άσφαλτος το μεσημέρι εξατμίζεται και κολλάει στο δέρμα του προσώπου, φράσσει τους πόρους, μπλοκάρει τους γευστικούς κάλυκες και στομώνει την εσωτερική γωνία των ματιών. Προχωράμε ακόμα.

Sunday best trappings, #1

Στις εξιστορήσεις της ζωής σου συχνά ανταποκρίνομαι με ρίγη στη ραχοκοκκαλιά

Λένα Πλάτωνος

Το πρωί παρευρεθήκαμε σε μια κηδεία. Ο νεκρός ήταν άγνωστός μας ωστόσο εσύ φορούσες σκούρο κοστούμι κι εγώ ένα μαύρο σατέν φόρεμα, πολύ παλιό, που δεν το είχα ξαναφορέσει και το κρατούσα για μια τέτοια συγκυρία. Φαινόμασταν επίσημοι και ταιριαστοί, αισθανόμασταν όμορφοι και αδιάφοροι ο ένας για τον άλλο, αρκεί να προχωρούσαμε δίπλα δίπλα. Ο υπόλοιπος κόσμος φορούσε καπέλα και κρατούσε ομπρέλες, πλανιόταν μια λύσσα για προστασία από την κοσμική ακτινοβολία ανάμεσα στους καλεσμένους, την οποία αναγνωρίζαμε αλλά είχαμε αμοιβαία απορρίψει. Δεν έβρεχε, δεν είχε ήλιο και τα σύννεφα δεν είχαν κάποιο ιδιαίτερο χρώμα ή σχήμα. Πριν την έναρξη της ακολουθίας, ο προκαθήμενος προφασιζόμενος εξάρτηση από τη δικλείδα ενός παραδοσιακού όρκου σιωπής, ζήτησε από όλους να βγάλουν τα δόντια τους και να τα αποθέσουν στο εξατομικευμένο τασάκι που είχε προβλεφθεί για τον καθένα. Σχολιάσαμε πικρόχολα αλλά διακριτικά την εργονομία αυτού του αμήχανου σκεύους και ακολουθήσαμε τις οδηγίες. Ένιωσα μια ηλεκτρική τάση ασφάλειας ανάμεσα στις ωμοπλάτες καθώς σε κοίταζα να διατρέχεις με τη γλώσσα τα πάνω ούλα σου και απέστρεψα αμέσως το βλέμμα. Έπειτα ο υπεύθυνος, επικαλούμενος την ιερότητα του χώματος όπου θα τελούνταν η ταφή, μας προσκάλεσε να βγάλουμε τα παπούτσια μας όπως και υπάκουα κάναμε. Ανυπόδητοι και χωρίς δόντια εισήλθαμε από μια στενή χορταριασμένη πύλη στο πεδίο της τελετής. Το έδαφος ήταν πλημμυρισμένο από ώριμα κεράσια, κι ας μην ξεχώριζε ούτε ένα δέντρο στον περιφερειακό ορίζοντα. Υποθέσαμε ότι αποτελούσαν μέρος της σκηνογραφίας και πατήσαμε πάνω τους πρόθυμα. Οι γάμπες, τα μπατζάκια, οι ποδόγυροι και οι άκρες από τα μπαστούνια, μετά από μερικά βήματα είχαν μουσκέψει αν και ο κόκκινος χυμός εν γένει δεν ξεχώριζε στα μαύρα φόντα. Πλησιάσαμε στο σκάμμα καθώς σμήνη από έντομα είχαν αρχίσει να μας περιτριγυρίζουν και να μας τσιμπάνε στα ακάλυπτα βρεγμένα μέλη. Χωρίς έκπληξη διαπιστώσαμε ότι η κάσα είχε μορφή κλεψύδρας και αστειευτήκαμε με το επιφανειακό και το προβλέψιμο μιας τέτοιας χειρονομίας. Στο λάκκο μαζί με το φέρετρο οι συγγενείς μάς ενθάρρυναν να τοποθετήσουμε ότι βαρύτερο κουβαλούσαμε μαζί μας. Άρχισαν οι παρευρισκόμενοι να ψάχνουν στις τσέπες τους ανήσυχοι, επικράτησε ένας εφήμερος πανικός. Εμείς κατάλληλα προετοιμασμένοι, δεν πτοηθήκαμε και τολμηρά ρίξαμε πρώτοι από ένα μικροσκοπικό μεταλλικό βαρίδιο ο καθένας μέσα στην τρύπα. Δεν κοιταχτήκαμε συνωμοτικά παρόλο που ταυτόχρονα φανταστήκαμε ότι συνέβη. Ακολουθώντας το παράδειγμά μας, ξεκίνησαν και οι άλλοι να πετάνε μέσα στον τάφο ξύστρες, νομίσματα, πρόσθετα μέλη, αλυσίδες, αμόνια- μινιατούρες, άγκυρες, αγκράφες, τιάρες, κλειδαριές, τακούνια. Παραδόξως δε διακρίναμε καθόλου κλειδιά και όπλα στα συμπαρομαρτούντα, όταν στο τέλος σκύψαμε για να ατενίσουμε το ωραίο μικροπεριβάλλον που είχε δημιουργηθεί έξι πόδια χαμηλότερα από τα λερωμένα πέλματά μας. Δεν ακούστηκαν ύμνοι, χαιρετισμοί ή ψαλμωδίες, δεν αναγνώστηκε κάποιος επικήδειος. Ακολουθώντας τα κενά ανάμεσα στα κεράσια εντοπίσαμε το δρόμο προς τα πίσω. Το πλήθος σκόρπισε κατευθείαν. Αμφιβάλλω αν θυμήθηκαν να παραλάβουν τα δόντια ή τα παπούτσια τους. Γυρίσαμε στο σπίτι. Δε βγάλαμε τα παπούτσια μας και δε χαμογελάσαμε. Θυμήθηκα ότι όλη αυτή την ώρα κάπου πονούσα. Η δεξιά μου παλάμη ήταν πρησμένη, με πέντε σημειακές μελανιές· η αριστερή δικιά σου επίσης. 

Nugatory Ragas and Sagas, #4

Yes you are, my love, the astronaut

Crashing in the name of science

Just my luck they found your upper half

It's a very nice reminder

It's a very nice reminder

Amanda Palmer

Να κοιτάς τα χέρια σου όσο περισσότερες φορές μπορείς μέσα στη μέρα. Να τεντώνεις τις παλάμες ανοιχτές προς τα πάνω και να τις παρατηρείς σχολαστικά. Έτσι ίσως γλιτώσουμε. Εννοώ, μπορεί και να καταλάβουμε πότε κάτι δεν θα πηγαίνει καλά. Η εσωτερική πλευρά των δαχτύλων είναι το πρώτο δέρμα που παραμορφώνεται σε περίπτωση που συμβεί κάτι. Εμείς θα το μάθουμε έγκαιρα, δε χρειάζεται να σε πιάνει πανικός. Επιπλέον, θα είμαστε μαζί. Μόλις αντιληφθούμε κάποια αλλοίωση, το πλάνο παραμένει το γνωστό: πηγαίνουμε στο κρεβάτι, σκεπαζόμαστε μέχρι πάνω με την κουβέρτα, ασφαλίζουμε τις άκρες της και τις γωνίες κάτω από τα σώματά μας, και τους αφήνουμε να περάσουν κανονικά από πάνω μας με τα μικρά τους σουβλερά ποδαράκια. Αυτό ίσως κρατήσει μία ή δύο εποχές, αλλά εντωμεταξύ θα έχουμε γνωριστεί τόσο καλά μεταξύ μας σε αυτό το περιβάλλον, παρά τη σχετική έλλειψη αέρα. Έπειτα όλα θα ξαναγίνουν πεπερασμένα.

Nugatory Ragas and Sagas, #3

Έιρ Ντουτ- Ζεμρυάλ ("Εκπληρωμένη Ευχή Σοφίας") (7:49). 

Ερμηνεύει η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ από το χωριό Σάτζου, φωνή και τύμπανο. Παραδοσιακό μοναστηριακό τραγούδι. Ανακαλύφθηκε και καταγράφηκε σε άγνωστο ακριβή χρόνο και τόπο- πιθανότατα στις αρχές του αιώνα στην επαρχία Ντέγκζυαν- από τον αξιόλογο Μοραβό ιατρό και ιεραπόστολο Ζ. Λ. Φρεκλ, που δραστηριοποιήθηκε στις σκήτες κατά μήκος του ποταμού Γον, επί της οροσειράς Κόνο. Το τραγούδι απαντά σε ποικίλες παραλλαγές με πανομοιότυπους στίχους και η αρχική εκδοχή του θρυλείται ότι προήλθε από την ιδρύτρια του κινήματος του Νολ μοναχισμού, Ούρα Λέι Γκον.

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει πατέρα- το ξύλο του κέδρου είναι ο πατέρας μου. 

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει μητέρα- ο γρανίτης κάτω από τον παγετώνα είναι η μητέρα μου.

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει κεφάλι- το κεφάλι του αλόγου είναι το κεφάλι μου.

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει ήχο- το ράγισμα του δέρματος είναι ο ήχος μου.

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει συγγενείς- τα δέκα μου δάχτυλα είναι οι συγγενείς μου.

Μη νόμίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει θάλασσα- οι φτέρες στην πλαγιά είναι η θάλασσά μου.

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει σπίτι- ο ανηχοϊκός θάλαμος είναι το σπίτι μου.

Μη νομίζετε ότι η Ντάμνυαν Τάσι Γουανγκυάλ δεν έχει συντροφιά- το αίμα στα ούλα είναι η συντροφιά μου.

Nugatory Ragas and Sagas, #2

if we were our afflictions

I' d be joining you

feel free to call me

little more often

Alanis Morissette

- Να πάρω τις φτερούγες;
- Όχι, δεν αρκούν.
- Να κατασχέσω τα πόδια;
- Δε φτάνουν.
- Να κλέψω τότε την κοιλιά.
- Δε θα σου χρησιμεύσει σε τίποτα.
- Αν βρω τρόπο να αφαιρέσω τα νύχια;
- Αποκλείεται να πετύχει.
- Θα προσπαθήσω να οικειοποιηθώ την ουρά.
- Άδικα θα μπεις στον κόπο.
- Να ξεριζωσω τα μάτια. Πώς δεν το σκέφτηκα;
- Παραήταν προφανές. Δε θα δεις αποτέλεσμα.
- Κατάλαβα. Πρέπει να βγάλω το ράμφος.
- Μην αναλώνεσαι σε εικασίες. Ο παπαγάλος κλαίει με ολόκληρο το σώμα του.

Nugatory Ragas and Sagas, #1

- Ποιός είναι εδώ;
- Μια ιστορία.
- Ποιός τη λέει;
- Ο αέρας.
- Σε ποιόν;
- Στο μπουκάλι.
- Και πώς τελειώνει;
- Με άδειο χώρο. 

Γλυκοαλκαλοειδή

Ό, τι έχει σχέση με τετραέριστες πλάκες, λυγισμό, διάτμηση και στρέψη είναι εκτός.

Κ. φ. Λ.

Οι κομμένες πατάτες που έχουν φυτρώσει περιέχουν ένα νόστιμο αλλά τοξικό συστατικό. Αυτό της έδωσα να φάει στο πρώτο μας δείπνο. Έστυψα χυμό από μισή φυτρωμένη πατάτα και το ανακάτεψα με λικέρ μαστίχας. Μετά χορέψαμε κάτι κυκλικό. Έτσι πανεύκολα νανουρίστηκε και κοιμήθηκε με τα παπούτσια. Θα μπορούσα να είχα ξεκουραστεί κι εγώ αλλά όλη νύχτα με ξεκούφαιναν οι τρίχες των μαλλιών της που μεγάλωναν. Το επόμενο πρωί, μου είπε ότι δεν έκλεισε μάτι επειδή την ενοχλούσε επίμονα το τρίξιμο των οστών του προσώπου μου. Θεώρησα ότι μου έλεγε ψέματα από έρωτα. Βγήκαμε από το σπίτι όταν ξαναβράδιασε και περπατήσαμε μέχρι το βενζινάδικο. Φαινόταν κλειστό για μήνες. Οι λάμπες του δρόμου  σπαταλούσαν υπερβολικό φως ενώ δεν περνούσε κανένας. Σταθήκαμε μπροστά από τη σβησμένη επιγραφή της δεξαμενής βενζίνης και πάνω της καθρεφτιστήκαμε. Τύλιξα τις μακριές πίσω τούφες του κεφαλιού της γύρω από το σαγόνι μου. Είχε στ' αλήθεια το πιο μικρό κρανίο που έχω συναντήσει. Μπόρεσα να εκμεταλλευτώ όλο το μήκος των μαλλιών της ώστε να περικυκλώσω την κάτω γνάθο μου, κοιτώντας πάντα προς την κατεύθυνση της αντανάκλασης σαν έτοιμη να φωτογραφηθώ. Περίσσεψαν αρκετά εκατοστά με τα οποία γέμισα το στόμα μου σχεδόν μέχρι το λαρύγγι. Μου άφησαν μια αμυλώδη στυφή επίγευση.

Μαζούτ (οδηγίες προς νεοσύλλεκτο), #4

So we wait before the empty window

There’s no guarantee the window will open

My little brother asks what will we do if no one comes?

My mother responds then this is where we’ll live 

And with that she smiles

Ito Hiromi

Υπάρχει πάντα ένας λόγος για να επιστρέφεις σε εμάς προτού συνεχίσεις παρακάτω. Δεν είμαστε ακριβώς το καύσιμό σου ούτε το νόμισμά σου για να συναλλάσσεσαι με τον κόσμο. Θα μπορούσες να γίνεις αυτόνομος οργανισμός αλλά δεν τα κατάφερες επειδή δεν σου το επιτρέψαμε. Είμαστε τα πτητικά υγρά που κυκλοφορούν στο σώμα σου. Δε χορογραφούμε τη ζωή σου, μην είσαι αφελής. Στα χέρια μας είσαι ελαφρύς σαν μωρό και ας φοράς δαντελένια γάντια και μαργαρίτες στα μαλλιά. Δεν είμαστε ποτήρια κι εσύ το γάλα μέσα μας ούτε το αντίστροφο. Έχουμε μοριακή σχέση μαζί σου και αυτό είναι χειρότερο από κάθε προσδοκία. Δεν πρόκειται για δεσμό εξάρτησης και μη σκεφτείς ούτε στιγμή να μας τιτλοφορήσεις παράσιτα ή ξενιστές σου. Είμαστε η οικογένεια που δεν επέλεξες και ταυτόχρονα τα μόνα εξωγενή κύτταρα που σε ανέχονται. Δε μπορείς να γίνεις συναισθηματικός απέναντί μας αν και θα το επιθυμούσες θερμά. Σου στερούμε για πάντα ορισμένες αναμνήσεις προκειμένου να μην εξοικειωθείς ποτέ με το δέρμα σου. Δεν είμαστε υπεύθυνοι για τη βλάστηση στο σπίτι σου αλλά πασχίζουμε να τη συντηρήσουμε. Αναρωτιέσαι συνέχεια τί κερδίζουμε από εσένα αλλά μετά αφαιρείσαι και εστιάζεις στην κίτρινη υγρασία του ταβανιού. Δεν σου μάθαμε ποτέ μεγάλες λέξεις ούτε πώς να ντύνεσαι μόνος σου κομψά.

Μαζούτ (οδηγίες προς νεοσύλλεκτο), #3

When I ran out of thread, I couldn’t let go

But that’s not sewing, that’s, that’s just poking holes

Dessa

Λοιπόν νεαρέ, ας αρχίσουμε με τα βασικά. Τα ζώα είναι φαινομενικά παθητικά πλάσματα. Δεν κινούνται, παρά μόνο γεννιούνται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν. Η αναπαραγωγή τους γίνεται με τη βοήθεια των καιρικών φαινομένων. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας εκπέμπουν μια ακτινοβολία με τη βοήθεια της οποίας αυτογονιμοποιούνται. Καταλαμβάνουν τη μεγαλύτερη έκταση της επιφάνειας της χώρας. Αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους κατοίκους με περιφρόνηση γενικά. Καμιά φορά ενδέχεται να τους τραυματίσουν με τις ακτίνες τους ή να εισβάλλουν σε ξένες ιδιοκτησίες με τις φρακταλοειδείς ρίζες τους. Εσύ είσαι νέος και δεν τα θυμάσαι αυτά, αλλά σε πληροφορώ ότι η αιτιολογία που προβαλλόταν αρχικά για τέτοιες συμπεριφορές ήταν η ασυμβατότητα των κωδίκων επικοινωνίας. Αθώα χρόνια τότε. Ακόμη δεν είχε αποκατασταθεί το χάσμα κατανόησης ανάμεσα στις γλώσσες ζώων και κατοίκων- τα ζώα αδυνατούσαν να φανταστούν ότι ορισμένες δράσεις τους αποτελούσαν όχληση ή προσβολή για τους υπόλοιπους και όταν το αντιλήφθηκαν, δεν αντέδρασαν καθόλου. Με παρακολουθείς, έτσι; Ωραία. Σιγά σιγά τα οπτικά νεύρα των κατοίκων προσαρμόστηκαν στο περιβάλλον και σταδιακά τα ζώα πέρασαν έξω από το φάσμα της όρασής μας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, αν και θα συμφωνείς φαντάζομαι ότι πλέον σπάνια το κουβεντιάζουμε, τα ζώα παραμένουν παρόντα και οιονεί επικίνδυνα. Τα φοβόμαστε όπως πάντα χωρίς να τους επιρρίπτουμε ευθύνες. Μας έχει δοθεί η άδεια να τα φοβόμαστε διαρκώς, λυσσασμένα και ακατάπαυστα και την εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο. Διαφωνείς; Είναι τόσο αυτονόητο που κανείς δεν το εξωτερικεύει στις μέρες μας. Μόνο μερικοί γέροι σαν εμένα. Αν και, σε κάθε διασταύρωση βλέμματος ή κενό συνομιλίας, σου εγγυώμαι ότι είναι σαν να το υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον. Να ξέρεις όμως ότι ευτυχώς που συμβαίνει κι αυτό. Σου μιλάω ως πατέρας σου και όχι ως διοικητής σου αυτή τη στιγμή. Θα έρθει ο καιρός που θα καταλάβεις. Καλύτερα τα ζώα παρά η πλήξη.

Μαζούτ (οδηγίες προς νεοσύλλεκτο), #2

Η βρύση ξεκίνησε να μου λέει ψέματα ξανά. Ο νιπτήρας δεν με αφήνει ούτε να τον πλησιάσω έχοντας περιτειχιστεί από σωρούς πιάτων και ας μη μιλήσουμε καν για τα ποτήρια. Αυτά έχουν γίνει ευθέως επιθετικά προς τα δάχτυλά μου. Εν τω μεταξύ πασχίζω αλλά δε μπορώ να θυμηθώ ποιά ήταν η στρατηγική μου απέναντι στα ντουλάπια της κουζίνας: υποκριτική συνθηκολόγηση ή ξεδιάντροπη πρόκληση σε αιμοτοχυσία; Καλά θα κάνω να αποφασίσω γρήγορα, μιας που το ψυγείο πλέον δεν κρύβει την αποδοκιμασία του απέναντί μου μαγγώνοντας την πόρτα ειδικά αργά το βράδυ. Και το χειρότερο είναι ότι ασκεί άμεση επιρροή στο πλυντήριο, το οποίο αρνείται ανοιχτά να λειτουργήσει για λογαριασμό των ρούχων μου.Το κρεβάτι εξακολουθεί να με ρωτάει επίμονα πότε θα γυρίσει εκείνη, ενώ η λάμπα του υπνοδωματίου ανταποκρίνεται στο διακόπτη με χρονοκαθυστέρηση δεκαπέντε λεπτών, ίσα ίσα για να πετάγομαι τρομαγμένος από την καρέκλα μου κάθε τόσο. Η καρέκλα τουλάχιστον νομίζω ότι είναι ακόμα μαζί μου, αν και δεν αποκλείω να επηρεαστεί αργά ή γρήγορα από την εχθρική στάση των ηχείων και των δίσκων. Έχουν ξεκάθαρα συνασπιστεί με την παράταξη της κουζίνας και ο χώρος γύρω τους έχει μετατραπεί σε γκρίζα ζώνη. Πάλι καλά λέω που μου έχει μείνει και το γραφείο, έστω και χωρίς τα βιβλία. Διστάζω να τα πλησιάσω πλέον από τότε που η βιβλιοθήκη τάχθηκε υπέρ του κρεβατιού, γέρνοντας προς αυτό και γδέρνοντας αλύπητα τον τοίχο. Όχι, αυτό τουλάχιστον το ξέρω, οι τοίχοι είναι μαζί μου. Για το τασάκι θα ήθελα να πίστευα το ίδιο, αλλά δυστυχώς δεν πάνε πολλές μέρες από τότε που το βρήκα να κρύβεται ανάμεσα στους δίσκους μου. Από την άλλη, σκέφτομαι, υπάρχει και το χαλί. Όμως, ποιός μπορεί να είναι σίγουρος για την εμπιστοσύνη του όταν μπαίνοντας στο δωμάτιο κάθε φορά με κάνει να σκοντάφτω στην ίδια γωνία του; Εν πάσει περιπτώσει, προσωπικά εκτιμώ τη στάση που έχουν έως τώρα κρατήσει τα πλακάκια του μπάνιου. Ψυχρή αλλά καθόλου μεροληπτική. Εξακολουθούν να δέχονται τα πέλματά μου υγρά ή στεγνά στην επιφάνειά τους, χωρίς ωστόσο να τους περισσεύει ποτέ μια παρηγορητική κουβέντα ή ένας αισιόδοξος χαιρετισμός στον αγώνα μου. Είναι αλήθεια, πρόκειται για μοναχικό αγώνα. Ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα και τα οστά μου αποφεύγουν να συμπαραταχθούν μαζί μου. Το μυικό σύστημα από την άλλη, δεν με έχει εντελώς εγκαταλείψει, αλλά εάν συνεχίσει αυτή την ανησυχητική ουδετερότητα, πολύ φοβάμαι πως θα πάρει το δρόμο που πήραν τα μαλλιά και τα νύχια μου, από την αρχή αυτού του πολέμου, όταν φοβισμένα κόλλησαν στην κουρτίνα και έπειτα συνασπίστηκαν με το χαλί. Δεν τα παρατάω όμως. Θα συνεχίσω με ό,τι έχω, είναι πολύ αργά για να οπισθοχωρήσω. Εξάλλου το παράθυρο αλλά και τα πόμολα μου έχουν εκδηλώσει ανοιχτά την αλληλεγγύη τους. Έχω μέσα μου όλη τη θέληση για να μην παραδοθώ και να παλέψω μέχρι τέλους. Βέβαια, τώρα τελευταία ο ανεμιστήρας  και οι μπρίζες διαδίδουν μια φήμη που με κάνει να παραλύω από το φόβο μου: το ουίσκι έχει συνάψει μυστική συνθήκη με τα λευκά χαρτιά και συνωμοτούν με το σεντόνι εναντίον μου. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο είμαι προετοιμασμένος για σφαγή. Δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι άλλο.