Αλτήρας Τρία

Καλή χρονιά. Η πριγκίπισσα Βίτα Μπρέβις σας εύχεται χαρούμενη αναπνοή και σας συμβουλεύει: Να κατευθύνεστε προς το χρώμα των κοραλλιογενών υφάλων. Να αφήνετε τη θερμή πλαστελίνη να ξεχειλίζει από το καλούπι. Να αγοράζετε σφαιρικά αντικείμενα. Να ξεφαντώνετε τρελά. Να καδράρετε τα καρότα σας. Να χτυπάτε τις καμπάνες στους κήπους. Να μην κρυώνετε. Να ανοίγετε τις παλάμες και να ψηλαφίζετε νέες επιφάνειες με το δέρμα τεντωμένο. Να φυσάτε τη σκόνη από τα κοσμήματα, να προτιμάτε τα χρυσά. Να παραλληλίζεστε. Να μη σκίζετε υφάσματα, να εξετάζετε τις ραφές. Να κατρακυλάτε. Τέλος, να μην ξεχνάτε ότι μόλις έρθετε κοντά με το Άλλον σιγά σιγά είναι καιρός να αρχίσει το ξεστόλισμα του δέντρου. 

Αλτήρας Δύο

Σκοπός εκείνης της προπληρωμένης βόλτας ήταν να γνωρίσουμε ένα τοπίο μέσω της ακρόασης των αυθόρμητων ήχων που εκπορεύονταν από τη χάρη του. Ξεκινήσαμε να περπατάμε σε άψογα ερπετική σειρά, ο ένας πίσω από τον αλλο χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουμε κουβέντα. Συγκεντρώθηκα κι εγώ στο βηματισμό και όταν τον κατέκτησα, άρχισα να αφουγκράζομαι. Στην αρχή μεγάλες επιθετικές χειρονομίες θορύβων, κρότους, γκρεμίσματα, πατάγους και κλαγγές. Έπειτα παλμικούς βόμβους κινήσεων, εναλλαγές ρυθμών από μεταφορά ύλης. Μετά πιο βαθιές χροιές συνυποδηλωτικές υπογείων ή καλυμμένων επιφανειών. Πιο πέρα συριστικές ποιότητες, ψιθυρίσματα, αποτελέσματα επαφής ελαφρών υλικών ή τριβής χωρίς πίεση. Τελευταίες απορρόφησα τις φωνές. Ασυνάρτητες γραφές στον αέρα, μακροσκελή σύμφωνα, κοφτά φωνήεντα και ρηχές ανάσες. Ηχητικά επίπεδα στοιβάζονταν χωρίς ελεγχόμενη ροή. Διαφάνειες ανάμεσά τους τα καθιστούσαν απροσπέλαστα στην κατανόηση. Κύματα άμορφης έκφρασης διαλύονταν γύρω μου εκκωφαντικά. Είχα μείνει μόνη και ακίνητη. Τα δάχτυλά μου πονούσαν από την προσπάθεια να μονώσω τα αφτιά μου. Άνοιξα τα μάτια. Έγινε σιωπή. Κι ύστερα ξεκίνησαν οι εικόνες. 

Αλτήρας Ένα

Σήμερα σχεδιάσαμε έρποντας στην άμμο ένα ταμπλό με τετράγωνες και κυκλικές γεωμετρίες. Αυτά ήταν τα περιγράμματα που λειτούργησαν ως βάσεις για την καθ' ύψος ανάπτυξη των βάθρων όπου σκαρφαλώσαμε. Από εκεί γκρεμίσαμε τα πουκάμισα αφού τα ξεκολλήσαμε με κόπο από πάνω μας. Έπειτα κατεβήκαμε. Κουλουριαστήκαμε γύρω από τα μεγάλα στερεά σχήματα. Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε για να ξεχάσουμε τον πόνο της έκδυσης. Αδύνατο. Θα ήταν πιο εύκολο αν παρηγορούσαμε πρώτα ο ένας τον άλλον εφόσον ο ψυχρόαιμος μεταβολισμός μας το επέτρεπε.

Τετράκερα

Η κηπουρός μας αυτή τη στιγμή απουσιάζει. Μπορείτε να αφήσετε τα κουκούτσια σας στο μπολ πάνω στην εταζέρα. Όταν επιστρέψει θα τα καταπιεί αμάσητα και θα σας προωθήσει ένα ευχαριστήριο σημείωμα. Έχει σταματήσει από καιρό να ασχολείται χειρωνακτικά με τον κήπο από τότε που τον μετάφερε στο στομάχι της. Λειτουργίες όπως η ομιλία, η όσφρηση και η ακοή έχουν παρακωλυθεί σημαντικά από βλαστούς, φύλλα και καρπούς. Παρότι οι βολβοί των ματιών παραμένουν στη θέση τους τελευταία έχει παρατηρηθεί πρωτοφανής ανάπτυξη ανθέων αποκλειστικά στην περίμετρο των βλεφάρων. Ποτέ δεν της άρεσε περισσότερο να φωτογραφίζεται.

Τρίκερα

Την εποχή της πρώτης νιότης των ετών μου, τρεις ουρές ενωμένες στη ρίζα τους χύνονταν από το μέτωπό μου στο πάτωμα. Χρησιμοποιούσα αυτές για να αγγίζω τα σημεία ψηλάφησης του σφυγμού των πιστών που έρχονταν για να τους ευλογήσω. Μουρμούριζα τυχαία σύμφωνα αντί προσευχών και εξάτμιζα με την ανάσα μου τις προσφορές τους σε γκρίζα σύννεφα που τους ακολουθούσαν καθώς έβγαιναν από την κρύπτη. Ποτέ δεν αμειβόμουν αλλά και δε χρειαζόταν να προσπαθήσω καθόλου γι' αυτές τις υπηρεσίες. Εξασκούσα ένα αυτάρκες σχήμα ισορροπίας. 

Δίκερα

Αν είμαστε μόνο οι δυό μας, 

υπάρχει ένα διπλό πλεονέκτημα. 

Δε χρειάζεται να ανταλλάξουμε ονόματα.

Επίσης, θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε ονόματα.

Μονόκερα

Γιγάντια δαχτυλίδια με στιπλνή επιδερμίδα. Πλάσματα στρογγυλά, σχεδόν τέλειες κυκλικές περιφέρειες στην κάτοψή τους. Κινούνται αργά ισορροπώντας στον εαυτό τους. Έντονα συναισθηματικά και ταυτόχρονα ανέκφραστα. Η οσμή που αναδύουν προσομοιάζει αυτήν του πολυεστέρα όταν έχει εγκαταλειφθεί επί ώρες στον ήλιο. Δεν παράγουν ήχο ούτε δέχονται απτικά ερεθίσματα. Κυκλοφορούν αυστηρά κατά ομάδες σε κυκλικούς και πάλι σχηματισμούς, χωρίς να έχουν συνείδηση αυτού του γεγονότος. Το προφίλ της διατομής τους παρουσιάζει και αυτό όψη κύκλου, έχει δε χρώμα κυανό και υφή άγριας γούνας. Σε περίπτωση διάτρησης, απελευθερώνουν λίτρα διάφανου υγρού και πεθαίνουν αργά. Οποιοσδήποτε τραυματισμός τους θεωρείται μη αναστρέψιμο και μοιραίο γεγονός.

Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #4

- Πού έχεις παρκάρει;

- Νομίζω ότι έχω αφήσει το σκάφος σε κάποιον οπωρώνα, κάπου ανάμεσα σε ροδακινιές. Θυμάμαι, τελευταία ανάμνηση, όλους τους τόνους του ηλιοβασιλέματος να καθρεφτίζονται στο στιλπνό μέταλλο του αριστερού κινητήρα. Δεν ήταν απόγευμα ούτε δύση αλλά ένα διάχυτο πράσινο φως έκανε τα φρούτα από τα δέντρα να ακτινοβολούν. Ήταν ήσυχα. Η τυπική συνειδητοποίηση ότι είναι έτσι επειδή βρίσκομαι μόνος σε ακτίνα κόσμων. Ευχήθηκα: όπως η επιφάνεια του οχήματός μου δανείστηκε παρωδικά το χρώμα των ροδάκινων εξ' αντανακλάσεως, έτσι και η επιδερμίδα του αγαπημένου μου να μπορούσε να εκπέμψει στιγμιαία το άρωμά τους. Τράβηξα με δυσκολία έξω το σάκο, έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Πορεύτηκα επί πολλές ώρες ή άλλες μονάδες χρόνου προσπερνώντας τα φιλικά περιβόλια και εισερχόμενος σε ραγισμένα χωράφια με χαμηλή βλάστηση και πλατιές αμοιβαδοειδείς πέτρες. Ο σάκος ήταν βαρύς για να τον κουβαλάς στους ώμους, οπότε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής κατέληξα να τον σέρνω. Το κράνος μου είχε θολώσει και γεμίσει υδρατμούς αλλά κάποτε έφτασα. Ανοίγοντας το σάκο διαπίστωσα ότι η επιδερμίδα του αγαπημένου μου δε μύριζε καθόλου όπως τα ροδάκινα. Έπρεπε να τον θάψω άμεσα. Έτσι και έκανα.

Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #3

- Γιατί τα παρατάς;

- Βγαίνοντας από το τροχόσπιτο μπήκαμε στο δάσος με τις εικόνες. Κατευθείαν, χωρίς κάποια μεταβατική ζώνη ανάμεσα στα δύο περιβάλλοντα, βρεθήκαμε καταμεσίς αναπαραστάσεων. Εκείνος, ήταν τόσο χαλαρός, με προσκάλεσε να περπατάμε πολύ βαριεστημένα και χαμογελούσε λοξά σα να του άρεσαν τα χρώματα. Και μετά, όταν φτάσαμε να βαδίζουμε περίπου με τον ίδιο ρυθμό ίσως ακόμη και να εναλλάσσουμε τα πόδια μας ακριβώς συγχρονισμένα, ξεκίνησε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. Πανικοβλήθηκα κι εκτινάχτηκα κι εγώ μπροστά. Οι εικόνες κυλούσαν στην περιφερειακή μου όραση ως άλλοι ιμάντες μεταφοράς αποσκευών. Κανένας δεν ασχολιόταν με μεγέθη και περιεχόμενα. Επιταχύνοντας κατάλαβα ότι δεν ήθελε να τον κυνηγήσω, ούτε να τον φτάσω. Επεδίωκε να τον προσπεράσω ή να πέσω. Μα δε μπορώ να τον ανταγωνιστώ. Είναι όμορφος, όποτε λυπάται φοράει μια λίμνη, και συν τοις άλλοις μπορεί να προφέρει τη λέξη τίποτα αναπόδα σε τρεις γλώσσες. Και υποτίθεται ότι δεν είχα μάθει να το βάζω κάτω.