Καμιά φορά κατά τη διάρκεια κάποιου γαλήνιου πικνίκ στο λιβάδι, πιάνουμε τους εαυτούς μας συντετριμμένους από μια οδυνηρή νοσταλγία, δύσκολη να ερμηνευτεί. Πρόκειται για το Υλικό των σωμάτων μας που θυμάται την Αυγή, τότε που όλοι είμασταν μαζί για τελευταία φορά. Πριν τα Πράγματα μεγαλώσουν, ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, βρουν ιδιωτικά μονοπάτια προς τα έξω και προς τα μακριά. Νιώθουμε τον πόνο του αποχωρισμού, τη λαχτάρα για όλη την Ύλη να είναι πάλι ένα. Τη λαχτάρα όχι μόνο να τρώμε καρπούζι, αλλά να είμαστε καρπούζι. Όχι μόνο να βυθίζουμε τα δάχτυλά μας στο ψηλό γρασίδι, αλλά να είμαστε ψηλό γρασίδι. Όχι μόνο να κοιτάζουμε ψηλά στον μπλε ουρανό ένα σύννεφο που μοιάζει με αλιγάτορα, αλλά να είμαστε ουρανός, να είμαστε αλιγάτορας.
