Ειλητή (η λύση της λυμένης), IV

Ορισμένοι θεοί, στο άκουσμα νέων από τον κόσμο των ανθρώπων, πλαντάζουν απαρηγόρητοι στο κλάμα, παρασκευάζοντας μια γαλακτερή σούπα με τα δάκρυά τους. Βάζουμε τα δυνατά μας για να τους βοηθήσουμε, φυτεύοντας καινούργια ζευγάρια μάτια στον κήπο, δίπλα στα παντζάρια και τα μωβ καρότα. Τα μάτια στριγγλίζουν καθώς αναπτύσσουν ρίζες και ωριμάζουν κάτω από το νέο φεγγάρι. Κάθε νύχτα, μοιράζουμε κολοκύθια, ραπανάκια και πιπεριές στους γείτονές μας. Ζητάμε από τον κήπο, με όλη του τη γενναιοδωρία, να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί, γιατί, γιατί. Κοιμόμαστε στα ανισόπεδα κρεβάτια του, ονειρευόμενοι σπόρους ενός άλλου κόσμου, ονειρευόμενοι δυνατές ρίζες να ντύνουν την ύπαρξή του. Όταν ξυπνάμε, υπάρχει μόνο αυτός ο κόσμος, αυτός που κάνει ορισμένους θεούς να πλαντάζουν απαρηγόρητοι στο κλάμα. Τα καινούργια ζευγάρια μάτια μεγαλώνουν από το χώμα προς τα μέσα.

Ειλητή (η λύση της λυμένης), III

Καμιά φορά κατά τη διάρκεια κάποιου γαλήνιου πικνίκ στο λιβάδι, πιάνουμε τους εαυτούς μας συντετριμμένους από μια οδυνηρή νοσταλγία, δύσκολη να ερμηνευτεί. Πρόκειται για το Υλικό των σωμάτων μας που θυμάται την Αυγή, τότε που όλοι είμασταν μαζί για τελευταία φορά. Πριν τα Πράγματα μεγαλώσουν, ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, βρουν ιδιωτικά μονοπάτια προς τα έξω και προς τα μακριά. Νιώθουμε τον πόνο του αποχωρισμού, τη λαχτάρα για όλη την Ύλη να είναι πάλι ένα. Τη λαχτάρα όχι μόνο να τρώμε καρπούζι, αλλά να είμαστε καρπούζι. Όχι μόνο να βυθίζουμε τα δάχτυλά μας στο ψηλό γρασίδι, αλλά να είμαστε ψηλό γρασίδι. Όχι μόνο να κοιτάζουμε ψηλά στον μπλε ουρανό ένα σύννεφο που μοιάζει με αλιγάτορα, αλλά να είμαστε ουρανός, να είμαστε αλιγάτορας.

Ειλητή (η λύση της λυμένης), ΙΙ

Το σπίτι που χτίσαμε με τα γυμνά μας ακροδάχτυλα είναι ικανό να επιβραδύνει τον χρόνο από ροή ποταμού σε ρυθμό σταλαγματιάς. Δεμένη γεωμετρία και σφιχτότερη με κάθε δέντρο που ροκανίσαμε, με κάθε κλαδί που στοιβάξαμε. Εδώ ο χρόνος κινείται τόσο αργά, που μπορείς να τον νιώσεις να αφρίζει στα ρουθούνια σου μυρίζοντας γογγύλια φρέσκα από το χώμα. Σε αυτή την πλευρά του φράγματος, η απόσταση ανάμεσα στους παλμούς είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να μετρηθεί με ενήλικες ζωές. Ο ήχος μιας οποιασδήποτε ρωγμής γεμίζει τον αέρα για χιλιόμετρα. Στο σπίτι μας τα κενά λειτουργούν διαφορετικά από ό,τι στην ποίηση. 

Ειλητή (η λύση της λυμένης), I

 

Όταν οι θεοί είδαν το πρόσωπό σου για πρώτη φορά οι γονείς σου δεν είχαν ακόμα γεννηθεί. Ωστόσο εκεί ήταν, κρεμασμένο πάνω στο δροσερό καθρέφτη του ποταμού. Κοπάδια από κυπρίνους το διέσχιζαν φτιάχνοντάς σου ρυτίδες. Δεν ήσουν καθόλου έτοιμος για αποχωρισμό από όλα αυτά, για δόντια και δέρμα, για μελανιές που κανένας άλλος δε μπορούσε να νιώσει. Χρονοτριβούσες στη θαυμάσια συντροφικότητα του νερού. Μια λιβελούλα σου φιλούσε τη μύτη. Κολυμπούσες λες και ο χρόνος είχε ελευθερωθεί από τη μνήμη. Στα βάθη του ποταμού, μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών μας τραγουδούσαν για σένα.

ασκήσεις πλαγιοφωνίας, ΙV

Συνταξιούχος καθηγήτρια αρχαιολογίας, χωρίς γυαλιά, με μικροσκοπικά μάτια βυθισμένα σχεδόν μέσα στο μέτωπο, διηγιόταν ξανά και ξανά την ιστορία για τότε που ένα ζωντανό παγώνι που της είχαν φέρει δώρο, αυτοαναφλέχθηκε στα καλά καθούμενα στη βιβλιοθήκη του πατέρα της, κι αυτή τότε άρπαξε μια σβούρα και την πέταξε στις φλόγες να δει αν θα καεί, μα το παιχνίδι όχι μόνο δεν κάηκε, αλλά συνέχισε να στροβιλίζεται ακάθεκτο λίγα εκατοστά πάνω από τη φωτιά στο παιδικό ύψος του κεφαλιού της, μέχρι που την έσβησε εντελώς και προσγειώθηκε γαλήνια μπροστά της.

ασκήσεις πλαγιοφωνίας, ΙΙI

Μη μιλάς, μην ψιθυρίζεις, μας ακούει η αλεπού. Αυτή που βουτάει στο πηγάδι για να ξεπλύνει τις τρίχες της από το μαύρο γάλα. Όπου περπατάει αφήνει σκούρο χνάρι και υγρό. Αν μας πλησιάσει θα μας δαγκώσει τις γάμπες και μετά θα διψάμε μαζί της για όλους τους σκοτεινούς χυμούς. Θα στάζουν τα σαγόνια μας χοντρές πηχτές σταγόνες μα δε χωράμε στο πηγάδι εμείς για να καθαριστούμε.

ασκήσεις πλαγιοφωνίας, ΙΙ

Mόνο τα σκουλήκια έχουν το θάρρος να κοιτάζονται στον καθρέφτη νιώθοντας ευγνωμοσύνη επειδή αποκαλύπτει την εμφάνιση και όχι τις σκέψεις τους. Με αυτά τα όντα τράφηκε αυτός που γύρισε τη σβούρα την πρώτη μέρα και ύστερα δίψασε και ήπιε όλον τον κόσμο. 

ασκήσεις πλαγιοφωνίας, Ι

Βύθισα το ρολόι στο γεμάτο ποτήρι και το ήπια μονορούφι.

Palma de mil pasos

σε ράχη ολόμαυρη, το χέρι της φυλλοβολεί.

Τζένη Μαστοράκη

Μια σκιά περπατάει αργά πάνω στην κόψη των χαλασμάτων. Η σκιά δεν έχει χέρια. Από το στόμα της ξεκινάει μια λεπτή γραμμή που τελειώνει στο λαιμό ενός σκύλου. Ο σκύλος προπορεύεται και την οδηγεί. Ένα στρογγυλό λευκό φως τονίζει το μαύρο περίγραμμα του συμπλέγματος που το σχήμα του μεταλλάσσεται συνέχεια από τις κινούμενες προεξοχές μαλλιών, ρούχων, αυτιών και μιας ουράς. Διασχίζουν με τελετουργικό ρυθμό το επικίνδυνο ύψος. Μοιάζουν με παλαίμαχους ισορροπιστές που προσπαθούν να ανακαλέσουν τα μοναδικά σωστά βήματα.

Γεννήθηκα χωρίς χέρια, με δύο μικρές αποφύσεις σάρκας εκεί που καταλήγουν οι ώμοι. Χρησιμοποιώ το στόμα και τα πόδια μου από μικρή με επιδεξιότητα. Ωστόσο, από την ηλικία που άρχισα να ξεχωρίζω τα πρόσωπα, ξεκίνησε και η παράξενη γοητεία που όλο και πιο έντονα μου ασκούσε το σωματικό μέλος που λέγεται παλάμη. Μαγνητιζόμουν από την ογκοπλασία της κάθε παλάμης, από την υφή του δέρματος ανάμεσα στις χαρακιές του εσωτερικού της, από τα πλοκάμια που έχει για να περιεργάζεται τον κόσμο, από τις χορογραφικές πιρουέτες που ζωγραφίζει στον αέρα όταν επικοινωνεί. Η πρώτη χειρονομία γνωριμίας που ακόμη ζητώ από κάποιον είναι να μου χαϊδέψει με την αριστερή του παλάμη περιμετρικά το πρόσωπο. Ίσως ανέκαθεν μου κινούσε τόσο ζωηρά το ενδιαφέρον ως κάτι εξωβιωματικό και ανέφικτο. Ίσως να είναι κάτι πιο περίπλοκο, μια ετεροτοπία πάνω στο σώμα μου, ένα φαντασματικό όργανο που αποκτά διαστάσεις και ιδιότητες απουσιάζοντας. Υπάρχουν νύχτες που κοιτάζομαι στον καθρέφτη και, ανάμεσα σε δύο διαδοχικά βλεφαρίσματα, αναγνωρίζω στην αντανάκλαση με βεβαιότητα χέρια με παλάμες να έχουν προσαρτηθεί στον κορμό μου. Σαστισμένη μετά δαγκώνω την άκρη από το λουρί του σκύλου και τον βγάζω βόλτα στα Κάστρα. Του αρέσει να διεισδύει στα πιο σκοτεινά στενά, να σκαρφαλώνει στα πιο απόκρημνα συντρίμμια του τείχους και να εξερευνά πού οδηγεί κάθε σκάλα που συναντάει. Τον ακολουθώ. Συχνά με ρωτάνε γιατί δε φοβάμαι και πώς τολμώ να περιδιαβαίνω σε μια τόσο έρημη περιοχή, μια τόσο μοναχική ώρα. «πώς είναι δυνατόν να φοβάμαι», τους απαντώ, «γνωρίζω αυτή την πόλη σαν την παλάμη του χεριού μου».

Δυσπρόφερτο

Στὸ σπίτι
χτὲς
καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε
σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ
τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει
φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ
μαχαίρια

Μ. Σαχτούρης, Ορυχείο

Το σπίτι μου είναι το σπίτι σου. Χωρίς να είμαι χαρτογράφος σκορπίζω ρύζι στους διαδρόμους για να καταφέρνω να βρίσκω τα δωμάτια. Χωρίς να είμαι διψασμένος τοποθετώ τη γυάλα με τα χρυσόψαρα πάνω στο μάτι της κουζίνας για να βράσω νερό για τσάι. Χώνω το πρόσωπό μου στις σελίδες των βιβλίων για να σκουπίσω τις σταγόνες που στάζουν παρότι με αηδιάζει η οσμή του χαρτιού. Ο κενός χώρος κάτω από το νιπτήρα ταυτίζεται με το αυτόν που καταλαμβάνει το σώμα μου όταν κουλουριάζεται οπότε κρύβομαι εκεί για ώρες αν και δεν έχω την ανάγκη να προστατευτώ από κάποιου είδους βροχή. Ακουμπάω την πλάτη μου στο κλειστό παράθυρο ώστε να δροσίζομαι και ταυτόχρονα άθελά μου απαρνιέμαι τον καθαρό αέρα. Στερεώνω άδεια συρτάρια το ένα πάνω στο άλλο και σκαρφαλώνοντας φτάνω μέχρι το ταβάνι αλλά δεν είμαι καθόλου καλός στις καταδύσεις. Περισσότερο από όλα με δυσκολεύουν τα μαχαιροπήρουνα. Τα επισκέπτομαι μια φορά τη μέρα και τα κοιτάζω διστακτικά.

Αλτήρας Τέσσερα

Άλλη μια νύχτα στο συρματοποιείο που τα παιδιά δε νύσταζαν καθόλου. Κρυφομιλούσαν για κάτι κοσμικά βαρύ. Στην προσπάθειά μου να τα συνετίσω απείλησα ότι θα τους κόψω την πρόσβαση στον κουβά με τη μπογιά- που να τον οσμίζονται τόσο τα ευχαριστούσε- καθώς και ότι θα σβήσω την άσπρη λάμπα για μία ολόκληρη ώρα- που μέχρι ρίγους τα τρομοκρατούσε. Αυτά συμμορφώνονταν παροδικά και μετά επαναλάμβαναν την παραβατική συμπεριφορά χωρίς έλεος. Τα ικέτευσα να με συμπονέσουν για χάρη της δουλειάς αλλά παρέμεναν άγρυπνα και αυθάδη. Έχασα τη  υπομονή μου και τα έδιωξα. Πλέον προσπαθώ μόνο με το δικό μου ύπνο και ενισχυμένο τεχνητό φως να παράξω μερικά μέτρα καλό σύρμα. Μα η ποιότητα δεν είναι πλέον ίδια.  Γνωρίζω παιδιόθεν από τον πατέρα μου ότι για να φτιάξεις μια γερή κουλούρα σύρμα χρειάζεται άφθονος παιδικός ύπνος κάτω από λευκό φως. Και σίγουρα, το φως είναι εδώ αλλά έχω μόνο τον προσωπικό μου ύπνο και δεν είμαι παιδί.

Αλτήρας Τρία

Καλή χρονιά. Η πριγκίπισσα Βίτα Μπρέβις σας εύχεται χαρούμενη αναπνοή και σας συμβουλεύει: Να κατευθύνεστε προς το χρώμα των κοραλλιογενών υφάλων. Να αφήνετε τη θερμή πλαστελίνη να ξεχειλίζει από το καλούπι. Να αγοράζετε σφαιρικά αντικείμενα. Να ξεφαντώνετε τρελά. Να καδράρετε τα καρότα σας. Να χτυπάτε τις καμπάνες στους κήπους. Να μην κρυώνετε. Να ανοίγετε τις παλάμες και να ψηλαφίζετε νέες επιφάνειες με το δέρμα τεντωμένο. Να φυσάτε τη σκόνη από τα κοσμήματα, να προτιμάτε τα χρυσά. Να παραλληλίζεστε. Να μη σκίζετε υφάσματα, να εξετάζετε τις ραφές. Να κατρακυλάτε. Τέλος, να μην ξεχνάτε ότι μόλις έρθετε κοντά με το Άλλον σιγά σιγά είναι καιρός να αρχίσει το ξεστόλισμα του δέντρου.