Αντιμετωπίζω μια σπάνια ψυχοσωματική πάθηση. Φαντάζει διασκεδαστικά σουρεαλιστική εκ πρώτης όψεως, εντούτοις έχει άμεσο και καταλυτικό αντίκτυπο στην καθημερινότητά μου. Δυσχεραίνει τις συναναστροφές μου με τους άλλους και καθιστά αδιέξοδη έως γελοία οποιαδήποτε απόπειρα επικοινωνίας. Στην κορυφή του λαιμού των ανθρώπων, στη θέση όπου κάθε ανατομικά και ψυχολογικά υγιής άνθρωπος θα εντόπιζε ένα κεφάλι, εγώ δε διακρίνω τίποτα περισσότερο από ένα μεταλλικό δοχείο. Συμπαγές, αεροστεγές, κυλινδρικού σχήματος. Πέρα από την οπτική αλλοίωση που η περίεργή μου ασθένεια επιφέρει στις διαπροσωπικές μου επαφές, με τρόμο έχω συνειδητοποιήσει ότι τα συμπτώματα επεκτείνονται και στις υπόλοιπες αισθήσεις μου. Ακούω τις φωνές των ανθρώπων με αυξημένο βάθος και αντήχηση, ενώ αγγίζοντάς τους στο πρόσωπο αντιμετωπίζω μια στιλπνή και παγωμένη επιφάνεια. Επτά χρόνια τώρα, έχω εκπαιδεύσει τον εαυτό μου να υπομένει μοναχικά, τις επιπτώσεις ενός νοσήματος αμιγώς αυτοάνοσου, μη ορατές για τους άλλους, ακραία αυτοβασανιστικές, ικανές να με ωθήσουν στον απόλυτο αυτισμό.
Η σοβαρότερη όμως παρενέργεια της ασθένειας δεν έχει να κάνει με τις αισθήσεις. Το βακτήριο της πιο καλπάζουσας μορφής με έχει μολύνει υποδόρια. Μου κατατρώει μεθοδικά τον εγκέφαλο, προκαλώντας μου μια ατέρμονη περιέργεια σχετικά με το περιεχόμενο των δοχείων που αντικρίζω γύρω μου αντί για πρόσωπα. Πλάθω καθημερινά εκατοντάδες εικασίες για τους θησαυρούς ή το απόλυτο κενό που τα μυστικοπαθή μεταλλικά δοχεία κλείνουν ερμητικά μέσα τους. Εδώ και επτά χρόνια συσσωρεύω δυνητικά σενάρια, αδύνατο να επαληθευτούν ή να διαψευσθούν. Τα καταγράφω σε χαρτιά, που στο τέλος κάθε ημέρας τα ρίχνω στο τζάκι ή τα πολτοποιώ και ύστερα τα καταπίνω. Υποφέρω από αϋπνίες, πάσχω από έλλειψη συγκέντρωσης και μια μόνιμη νευρικότητα συνοδεύει τις κινήσεις μου. Το μυαλό μου σέρνεται γύρω από τις ίδιες ψυχαναγκαστικές υποθέσεις σαν σαύρα που κυνηγάει την ουρά της. Μάταια, καθώς η φυσική μου συστολή και η επίκτητή μου ατολμία, με εμποδίζουν να επιτεθώ με οποιοδήποτε τρόπο σε κάποιο από τα δοχειοκέφαλα πλάσματα. Ασφαλώς και έχω δολοφονικές φαντασιώσεις. Συχνά ονειρεύομαι μάλιστα, ότι το περιεχόμενο των μεταλλικών δοχείων είναι βρώσιμο-κάποιου είδους νέκταρ της αθανασίας ή μέλι των θεών- και τότε οι φαντασιώσεις μου φλερτάρουν με τον κανιβαλισμό.
Ακούγεται οξύμωρο, αλλά συνέβη. Ερωτεύτηκα ένα από τα όντα με το ανθρώπινο σώμα και το μεταλλικό κυλινδρικό κεφάλι. Ζούμε μαζί. Κουβεντιάζουμε. Τρώμε. Κάνουμε έρωτα. Ταξιδεύουμε. Γερνάμε. Φυσιολογικά. Παρόλα αυτά, η χαμένη αρμονία δεν επανήλθε ποτέ στις στιγμές μου. Ένα λεπτό μαύρο ποντίκι σέρνεται αργά και υπομονετικά ροκανίζοντας ακόμα τα βαθύτερα στρώματα του εαυτού μου. Το πλέον φρικτό σύμπτωμα της αρρώστιας μου το υποφέρω όταν καλούμαι να τον φιλήσω. Νιώθω ότι βυθίζω το στόμα μου σε ένα ποτήρι με ρινίσματα σιδήρου. Αποπνικτική μεταλλική οσμή και αιμάτινη γεύση σιδήρου, που μετατρέπεται σε επίγευση επίμονη για ώρες. Συχνά σε ανύποπτο χρόνο, συνειδητοποιώ ότι έχω αφαιρεθεί να κοιτάζω μαγνητισμένη το δοχείο του, με γουρλωμένα μάτια και μισάνοιχτο στόμα. Αποφεύγω να τον αγγίζω σε εκείνη την περιοχή. Όταν κάνω το λάθος να παρασυρθώ, με διαπερνά μια γιγάντια λύσσα σε μορφή ρίγους και φτάνω στα πρόθυρα της λιποθυμίας. Όχι, δεν είναι από ηδονή όπως τον αφήνω να πιστεύει. Είναι η ίδια παλιά λαχτάρα μου για τον μεταλλικά φυλακισμένο γρίφο, που μαρτυρικά με τριβελίζει ακόμα.
Περασμένα μεσάνυχτα. Αδύνατο να κοιμηθώ. Δίπλα μου το στήθος του ανεβοκατεβαίνει τόσο γαλήνια. Μοιάζει με ανυπεράσπιστο βρέφος. Φέγγει μέσα στο δωμάτιο η χαλασμένη λάμπα του δρόμου που αναβοσβήνει τρίζοντας. Κάποια βρύση ξεχάστηκε να στάζει αργά και πεισματικά. Τρέμω από την υπερένταση. Τινάζομαι σπασμωδικά με κάθε σταγόνα που πέφτει. Σηκώνομαι. Αναπνέω με δυσκολία. Κάνω προσπάθεια και φτάνω στην κουζίνα. Διψάω, αλλά δε μπορώ να καταπιώ. Κάτι με πνίγει, αλλά είμαι γυμνή. Το ανοιχτήρι. Κομψό και ευρηματικό εργαλείο.
Ξανά το δωμάτιο. Ξανά οι κίτρινες σκιές. Το κεφάλι του. Γυαλίζει. Σκληρή λάμψη που με τυφλώνει. Ξανά η δύσπνοια. Χρειάζομαι οξυγόνο. Ανοίγω το στόμα. Το σάλιο μου στάζει πάνω στο μέταλλο. Ένα ρυάκι σχηματίζεται και μουσκεύει το σεντόνι. Θολό σκοτάδι. Κοφτές αναπνοές. Το τσάκισμα. Ήχος μετάλλου που σκίζεται. Το σκυμμένο κεφάλι μου. Το κατακρεουργημένο δοχείο. Κατάδυση.
Μπροστά στον καθρέφτη το πρόσωπό μου καλυμμένο με σκόνη.
