Ο δάσκαλός μου όταν ήταν παιδί ξεκίνησε να ζωγραφίζει πορτραίτα από άλλα πορτραίτα. Το κάδρο του απεικόνιζε ένα άλλο κάδρο. Μέσα στο δεύτερο κάδρο υπήρχε ένα πρόσωπο που κάποτε κάποιος είχε πρώτος αποτυπώσει. Στα είκοσί του χρόνια άρχισε να φτιάχνει πορτραίτα από τα δικά του πορτραίτα. Ένα τρίτο κάδρο πλαισίωνε τα άλλα δύο και το πρόσωπο εμφανιζόταν στο βάθος. Όταν έγινε τριάντα ήταν ακόμα ανικανοποίητος από την τέχνη του και αποφάσισε να φτιάξει μια καινούργια σειρά από πορτραίτα των πορτραίτων που είχε συνθέσει όλη την προηγούμενη δεκαετία. Τα κάδρα έγιναν τέσσερα και το πρόσωπο συρρικνώθηκε στο κέντρο του πίνακα. Μεγαλώνοντας, η συχνότητα με την οποία αναθεωρούσε και επεξεργαζόταν ξανά το έργο όλης της προηγούμενης ζωής του αυξήθηκε. Τα κάδρα πλήθαιναν αλλά ο καμβάς δε γινόταν μεγαλύτερος. Κάθε φορά που ολοκλήρωνε μια νέα σειρά πορτραίτων κατέστρεφε όλες τις προηγούμενες. Πέθανε σε προχωρημένη ηλικία και μέχρι τα βαθιά γεράματα ζωγράφιζε με μανία. Στα μοναδικά έργα του δασκάλου μου που σώζονται δε διακρίνεται κανένα πρόσωπο.
