Περνάει πάνω απ'τα σπαρτά
η αλαζονεία μας
Ένας βαθύς αέρας με συντρίβει
Ανοίγει ο Νείλος της σιωπής μου
Βουλιάζω εγώ
Πέφτεις κι εσύ
Σπάζουν τα χρώματα
Καθώς περνούν μακριά τα σιδερένια φορτηγά
γεμάτα με φιάλες ζεστό αίμα
Ξεβράζομαι
στην παγωμένη όχθη
των ορίων μου
Σφίγγω στην αγκαλιά τη νάρκη μου
Δεν ακούω τις κραυγές της
Ύστερα βγάζω όλα μου τα δαχτυλίδια
Τα φυτεύω στη γη
Κι ανθίζουν κλάματα
