Το Δωμάτιο είναι ευρύχωρο και υποφωτίζεται. Κάθε φορά που παίρνει μια ανάσα μοιάζει σαν να θέλει να πει κάτι και μετά να το μετανιώνει. Καθώς ρουφάει τον αέρα οι τοίχοι του ψηλώνουν και για μερικά δευτερόλεπτα παραμορφώνονται σαν τεντωμένα σεντόνια. Αυτή αποτελεί και την πιο επίπονη κατάσταση για μένα γιατί τότε το σκοτάδι γίνεται απόλυτο και το Δωμάτιο δεσμεύει κάθε μόριο οξυγόνου καταναλώνοντάς το εις βάρος μου. Έπειτα εκπνέει και οι αρχικές του διαστάσεις επανέρχονται μαζί με τη στοιχειώδη φωτεινότητα και έτσι μπορώ να ανοίξω για λίγο το παράθυρο και να εισπνεύσω και εγώ. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου πώς συνέβη να βρεθώ εδώ, αλλά με ικανοποιεί η ρυθμική και συγκρουσιακή επαναληπτικότητα της ζωής μέσα στο Δωμάτιο. Νομίζω ότι η ύπαρξη μου δεν του έχει γίνει ακόμα αντιληπτή. Προς το παρόν εφαρμόζω διακριτικά την αντίστροφη αναπνοή και ακόμα μετακινούμαι ελάχιστα· δύο συνήθειες που δε συνάδουν καθόλου με την ιδιότητά μου ως καρκίνος στα πνευμόνια του Δωματίου.
