Δουλεύω ακροβάτης στο τσίρκο. Εκτελώ το νούμερο με τα σκοινιά, τους κρίκους και τα μαχαίρια, κάθε βράδυ εκτός Δευτέρας και Τετάρτης. Δεκατέσσερα χρόνια τώρα, παρουσιάζω το τελευταίο θέαμα της παράστασης. Πριν βγω στη σκηνή, κλείνομαι πάντοτε για δύο ώρες στο κλουβί του πάγου. Είναι ένας μεγάλος καταψύκτης όπου μόλις που χωράω αν κουλουριαστώ. Με αυτόν τον τρόπο το σώμα μου συρρικνώνεται κι έτσι καταφέρνω πιο εύκολα να περνώ μέσα από τους κρίκους, γίνομαι πιο άκαμπτος ώστε τα άλματα μου να είναι σταθερά και τα κρατήματά μου ζυγισμένα, ενώ σε περίπτωση που κάποιο μαχαίρι προσγειωθεί με τη λάμα του στην παλάμη μου, το αίμα καθυστερεί σημαντικά να κυλίσει. Κατά τη διάρκεια του εγκλεισμού μου στο κλουβί του πάγου δε σκέφτομαι τίποτα. Οι επιπτώσεις του παγωμένου σκοταδιού στον εγκέφαλό μου παρατείνονται σε όλη τη διάρκεια της αιώρησής μου μπροστά στους προβολείς και στα πρόσωπα καθώς και αφού προσγειωθώ και κάνω την υπόκλιση. Καμία αδρεναλίνη όσο βρίσκομαι ψηλά. Μόνο παύση κάθε συλλογισμού και μούδιασμα στους κροτάφους. Γι'αυτό οι μέρες μου είναι γεμάτες χωροχρονικά κενά, χάσματα μνήμης και μια βασανιστική αίσθηση σαν κάποια στιγμή πρόσφατα να έπαιξα παντομίμα χωρίς και ο ίδιος να ήξερα τί παριστάνω. Για όλα φταίει το κλουβί του πάγου. Ο ξυλοπόδαρος κλόουν και ο γητευτής των φιδιών με παροτρύνουν να δοκιμάσω το νούμερο χωρίς την προεργασία στο παγωμένο κλουβί. Με συμβουλεύουν επίσης να ζητήσω περισσότερα χρήματα από τον διευθυντή και να χρησιμοποιώ τα τρία μόνο μαχαίρια. Ακόμα και ο αριθμομνήμονας γάτος με κοίταξε με απαξίωση όταν η άκρη της ουράς του ακούμπησε το πόδι μου σε μια ομαδική υπόκλιση. Κουνάω συγκαταβατικά το κεφάλι. Φυσικά και τους καταλαβαίνω. Δε γνωρίζουν για την τρύπα, δεν την υποψιάζονται καν. Απέχει λίγα μόνο εκατοστά από τον κεντρικό στύλο της κυκλικής τέντας. Την παρατήρησα την πρώτη νύχτα που κρεμάστηκα από τα σκοινιά, μετά το κλουβί με τον πάγο. Πάνω από τα φώτα, τη ζέστη, τον κίτρινο καπνό και τις φωνές υπήρχε μια μικρή ασυνέχεια που από μέσα της έβγαινε σκοτάδι, κρύο και σιωπή. Δεκατέσσερα χρόνια την πλησιάζω και τις απομακρύνομαι στο άλμα με τα μαχαίρια και το στεφάνι. Κλείνομαι στο κλουβί πρόθυμα πριν την ακροβασία μου. Έτσι το παγωμένο σώμα μου μπορεί να αναγνωρίζει κατευθείαν την κρύα τρύπα της τέντας. Κάθε χρόνο η διάμετρός της μεγαλώνει και το σώμα μου συρρικνώνεται όλο και περισσότερο.
