Όλα ξεκίνησαν εκείνο το απόγευμα όταν ένιωσα μια ενόχληση στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Ψηλαφίζοντας το κρανίο μου από πάνω προς τα κάτω ανακάλυψα δύο κλειστά βλέφαρα, μια ατροφική μύτη και ένα σφιγμένο στόμα. Τοποθέτησα προσεκτικά μία μία τις τούφες πάλι στη θέση τους και βυθίστηκα σε περισυλλογή. Περνώντας οι μέρες, αισθανόμουν συχνά ένα ελαφρύ πετάρισμα ανάμεσα στις μπούκλες μου και δε δυσκολεύτηκα να καταλάβω ότι τα πίσω ματόκλαδα είχαν αρχίσει να ανοιγοκλείνουν. Σύντομα μια ρυθμική κίνηση ανέμου απαλού ανακάτευε τις κόκκινες τρίχες μου αναγκάζοντάς με να αντιληφθώ ότι η πίσω μύτη πλέον ανέπνεε. Τα χειρότερα ήρθαν όταν άρχισα να ακούω μουρμουρίσματα και ψιθύρους. Κάποτε κουράστηκα να κοιτάζω διαρκώς αν βρίσκεται κάποιος πίσω μου. Με την ξυριστική μηχανή αφαίρεσα όλα τα μαλλιά από το ύψος των αυτιών μου και κάτω. Έκλεισα τα μάτια μου, κράτησα την ανάσα μου, δάγκωσα τα χείλη μου και, με μια αποφασιστική κίνηση, έριξα τις εναπομείνουσες τρίχες μπροστά, πάνω στο πρώην πρόσωπό μου.
