Ένα βαλτόνερο που ξεχείλισε και δηλητηριάζει τα τοιχώματα του μυαλού από μέσα κι απ'έξω. Στόμωσε και τις τελευταίες βαλβίδες ασφαλείας. Παρακμή και δειλινό κουρέλι για το φόντο. Στασιμότητα βλέμματος. Αχρηστία δακτύλων. Εκκωφαντικοί βρυχηθμοί ψυγείων και πλυντηρίων-φοβάσαι, κλείνεις μάτια, αφτιά, κρύβεσαι, φωνάζεις "φτάνει", γδέρνεις με τα νύχια σου τα μάγουλα, γίνεσαι ένα με το πάτωμα, νομίζεις γλιτώνεις....- ΑΛΛΑ ΟΧΙ.
Αλάτι που σιχάθηκε πια την αναμονή κι εξατμίστηκε από τις αλυκές σου. Μαράζωσε κι ο ένας κάκτος που διατηρούσες μ'ελπίδα ανομολόγητη στην καταπακτή. Ανταπόκριση από το τίποτα υπάρχει σε αφθονία και σκέφτεσαι ν'αρχίσεις να την εξάγεις κιόλας. Αναβοσβήνουν νωχελικά και σα να σ'εκδικούνται εσαεί κάτι ασπρόμαυρες φωτογραφίες στην οθόνη. Ό,τι παρέπεμπε σε δυνατότητα ναυάγησε στην τάφρο του απατηλού. Είλωτας ψυχαναλυτικού συρματοπλέγματος σου μοιάζει κάθε άλλη φυγή. Φυγή τόσο απροσδιόριστη που σκιάζει τον ίδιο τον ίσκιο της. Αυτοακυρώνεται με πάθος. Κάτω από έναν ουρανό σπασμένο μελανοδοχείο που μας μαυρίζει πατόκορφα δίχως γιατί. Αυτές οι θέσεις των αστεριών, τίποτα δεν αποδίδουν αναδρομικά. Δυσοίωνο μαστίγωμα του τώρα μόνο θα προσφέρουν. Στις βρώμικες βεράντες της αυτοτιμωρίας σου. Βερνίκι για σκουριασμένους ουρανούς έχετε;
