tag:blogger.com,1999:blog-24779786127030280822024-03-13T10:37:56.687+02:00Η ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ"Πραγματι η νυχτα με συμφερει.
Πρωτα-πρωτα ελαττωνει τις φιλοδοξιες... υστερα
διορθωνει τις σκεψεις... επειτα
συμμαζωνει τη θλιψη και την κανει υποφερτοτερη...
τη σιωπη με σεβας ανατεμνει...
εξαιρει την οσφρηση μα προπαντων η νυχτα π ε ρ ι ζ ω ν ε ι ."
Νικος Καρουζος
(17.7.1926 - 28.9.1990 )Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comBlogger244125tag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-64348186303179555732024-02-16T10:09:00.001+02:002024-02-16T10:09:53.649+02:00Ειλητή (η λύση της λυμένης), IV<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLY4L9Woh3qUEUln0ey7i3P6n6-8rGCVb0yHipZCyboD2TfJfUC2N6k4uu1AbW3k72GYzgpxtcoLrmwU8Aa7XE6Xf1qSiVycx-khTPiGeqN7s3F3ummB27p8J6k5hSdhrIJwfe4gHecgDAOcNIvzMfY6cRrNUB9S2zNb3uvDeV_47NqB4swJid6uXe3gk/s600/016245f09a36863e7867035d236d1fbb.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="495" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjLY4L9Woh3qUEUln0ey7i3P6n6-8rGCVb0yHipZCyboD2TfJfUC2N6k4uu1AbW3k72GYzgpxtcoLrmwU8Aa7XE6Xf1qSiVycx-khTPiGeqN7s3F3ummB27p8J6k5hSdhrIJwfe4gHecgDAOcNIvzMfY6cRrNUB9S2zNb3uvDeV_47NqB4swJid6uXe3gk/w330-h400/016245f09a36863e7867035d236d1fbb.jpeg" width="330" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;">Ορισμένοι θεοί, στο άκουσμα νέων από τον κόσμο των ανθρώπων, πλαντάζουν απαρηγόρητοι στο κλάμα, παρασκευάζοντας μια γαλακτερή σούπα με τα δάκρυά τους. Βάζουμε τα δυνατά μας για να τους βοηθήσουμε, φυτεύοντας καινούργια ζευγάρια μάτια στον κήπο, δίπλα στα παντζάρια και τα μωβ καρότα. Τα μάτια στριγγλίζουν καθώς αναπτύσσουν ρίζες και ωριμάζουν κάτω από το νέο φεγγάρι. Κάθε νύχτα, μοιράζουμε κολοκύθια, ραπανάκια και πιπεριές στους γείτονές μας. Ζητάμε από τον κήπο, με όλη του τη γενναιοδωρία, να μας βοηθήσει να καταλάβουμε γιατί, γιατί, γιατί. Κοιμόμαστε στα ανισόπεδα κρεβάτια του, ονειρευόμενοι σπόρους ενός άλλου κόσμου, ονειρευόμενοι δυνατές ρίζες να ντύνουν την ύπαρξή του. Όταν ξυπνάμε, υπάρχει μόνο αυτός ο κόσμος, αυτός που κάνει ορισμένους θεούς να πλαντάζουν απαρηγόρητοι στο κλάμα. Τα καινούργια ζευγάρια μάτια μεγαλώνουν από το χώμα προς τα μέσα.</p>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-8483348705962255022024-02-15T10:50:00.001+02:002024-02-16T09:26:53.255+02:00Ειλητή (η λύση της λυμένης), III<p></p><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7J6QdzDzen2NuuWaOJkLrIn65rIgiPFDim6yi2jx-QTZkH5imMvM20WiofNPmbsE4hc6y0ZRoFZJpCkxtGyP5IwlMfmxG0ghroiXc0SGor3IcBu35hMckUOoByaLLYdAIKnbbBCobK23bbLPuOoePgCYtILqxR4pIYd9bQJU_STAfAGnfqWJYMaKkfi8/s640/f91019aed3c7561f8637cc7e38c455a7.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="427" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEi7J6QdzDzen2NuuWaOJkLrIn65rIgiPFDim6yi2jx-QTZkH5imMvM20WiofNPmbsE4hc6y0ZRoFZJpCkxtGyP5IwlMfmxG0ghroiXc0SGor3IcBu35hMckUOoByaLLYdAIKnbbBCobK23bbLPuOoePgCYtILqxR4pIYd9bQJU_STAfAGnfqWJYMaKkfi8/w268-h400/f91019aed3c7561f8637cc7e38c455a7.jpeg" width="268" /></a></div><p></p><p style="text-align: justify;">Καμιά φορά κατά τη διάρκεια κάποιου γαλήνιου πικνίκ στο λιβάδι, πιάνουμε τους εαυτούς μας συντετριμμένους από μια οδυνηρή νοσταλγία, δύσκολη να ερμηνευτεί. Πρόκειται για το Υλικό των σωμάτων μας που θυμάται την Αυγή, τότε που όλοι είμασταν μαζί για τελευταία φορά. Πριν τα Πράγματα μεγαλώσουν, ακολουθήσουν χωριστούς δρόμους, βρουν ιδιωτικά μονοπάτια προς τα έξω και προς τα μακριά. Νιώθουμε τον πόνο του αποχωρισμού, τη λαχτάρα για όλη την Ύλη να είναι πάλι ένα. Τη λαχτάρα όχι μόνο να τρώμε καρπούζι, αλλά να είμαστε καρπούζι. Όχι μόνο να βυθίζουμε τα δάχτυλά μας στο ψηλό γρασίδι, αλλά να είμαστε ψηλό γρασίδι. Όχι μόνο να κοιτάζουμε ψηλά στον μπλε ουρανό ένα σύννεφο που μοιάζει με αλιγάτορα, αλλά να είμαστε ουρανός, να είμαστε αλιγάτορας.</p>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-75622628375622756222024-02-14T10:37:00.002+02:002024-03-13T10:37:22.533+02:00Ειλητή (η λύση της λυμένης), ΙΙ<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVEhzVzExWhSETfQkxVdIQqSiExw95FDWF81DZ7Ix6cEl0VeluiZ749t0JUurkDy9DAyP9zompvOIGdUi7ewhMPgm3DUZXx8nQehWktw-ROg_oF0n3KVBrbb34oaLwZQGhktfUVKQvcl1n83nwFFZuDuZK6x_tAuk76s2U2PNvHTP8jHQxWBWKBSYZx_U/s752/675e492e68c464c1cebafdc88d04fd0f.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="752" data-original-width="564" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhVEhzVzExWhSETfQkxVdIQqSiExw95FDWF81DZ7Ix6cEl0VeluiZ749t0JUurkDy9DAyP9zompvOIGdUi7ewhMPgm3DUZXx8nQehWktw-ROg_oF0n3KVBrbb34oaLwZQGhktfUVKQvcl1n83nwFFZuDuZK6x_tAuk76s2U2PNvHTP8jHQxWBWKBSYZx_U/w300-h400/675e492e68c464c1cebafdc88d04fd0f.jpeg" width="300" /></a></div><p style="text-align: justify;">Το σπίτι που χτίσαμε με τα γυμνά μας ακροδάχτυλα είναι ικανό να επιβραδύνει τον χρόνο από ροή ποταμού σε ρυθμό σταλαγματιάς. Δεμένη γεωμετρία και σφιχτότερη με κάθε δέντρο που ροκανίσαμε, με κάθε κλαδί που στοιβάξαμε. Εδώ ο χρόνος κινείται τόσο αργά, που μπορείς να τον νιώσεις να αφρίζει στα ρουθούνια σου μυρίζοντας γογγύλια φρέσκα από το χώμα. Σε αυτή την πλευρά του φράγματος, η απόσταση ανάμεσα στους παλμούς είναι τόσο μεγάλη που μπορεί να μετρηθεί με ενήλικες ζωές. Ο ήχος μιας οποιασδήποτε ρωγμής γεμίζει τον αέρα για χιλιόμετρα. Στο σπίτι μας τα κενά λειτουργούν διαφορετικά από ό,τι στην ποίηση. </p>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-37192849582087975992024-02-13T10:45:00.004+02:002024-02-13T10:48:13.327+02:00Ειλητή (η λύση της λυμένης), I<p style="text-align: center;"> <a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilGOM9jj4-7rA5jQqpJBrref_HP8e2iE81J__eWYGo9ytZyN2xul78-ErHTtFsYtQDI0_txjLiNVoeQUAdEHRV-Y37UDKFoqh1CiOh9wj5bjIeh2dNEFgi0c-ymS0aIjoO_CzucZ2RhipFwJZ8dEnPtYEzQDmvTxll8_X7yIZknH_onZP2A_gmcWSI2V4/s640/477c263e1332d0196a4d3ee93095c433.jpeg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em; text-align: center;"><img border="0" data-original-height="640" data-original-width="467" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEilGOM9jj4-7rA5jQqpJBrref_HP8e2iE81J__eWYGo9ytZyN2xul78-ErHTtFsYtQDI0_txjLiNVoeQUAdEHRV-Y37UDKFoqh1CiOh9wj5bjIeh2dNEFgi0c-ymS0aIjoO_CzucZ2RhipFwJZ8dEnPtYEzQDmvTxll8_X7yIZknH_onZP2A_gmcWSI2V4/w293-h400/477c263e1332d0196a4d3ee93095c433.jpeg" width="293" /></a><br /></p><p style="text-align: justify;">Όταν οι θεοί είδαν το πρόσωπό σου για πρώτη φορά οι γονείς σου δεν είχαν ακόμα γεννηθεί. Ωστόσο εκεί ήταν, κρεμασμένο πάνω στο δροσερό καθρέφτη του ποταμού. Κοπάδια από κυπρίνους το διέσχιζαν φτιάχνοντάς σου ρυτίδες. Δεν ήσουν καθόλου έτοιμος για αποχωρισμό από όλα αυτά, για δόντια και δέρμα, για μελανιές που κανένας άλλος δε μπορούσε να νιώσει. Χρονοτριβούσες στη θαυμάσια συντροφικότητα του νερού. Μια λιβελούλα σου φιλούσε τη μύτη. Κολυμπούσες λες και ο χρόνος είχε ελευθερωθεί από τη μνήμη. Στα βάθη του ποταμού, μέχρι και τα δάχτυλα των ποδιών μας τραγουδούσαν για σένα.</p>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-53572948213149667422022-03-01T15:58:00.001+02:002023-10-17T13:39:25.703+03:00ασκήσεις πλαγιοφωνίας, ΙV<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgd11TRoNAxm9rqeHimfLURAqTWi1ysJobFbH0E-axZal_Q1BUB1VmN4RQVgMSRhUlnVa7Yjtnwjv4x-4Ui5EmdUNcV4CUEcwTJhk1gifI5sj2S7LtOGFz5V3p-tblEPTGtMCbDLxDaH8bs6b3ZLLAWvjxtIO7eubLNxiFKIzJUsaBUPFWTJi0hcd5L=s600" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="600" data-original-width="421" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/a/AVvXsEgd11TRoNAxm9rqeHimfLURAqTWi1ysJobFbH0E-axZal_Q1BUB1VmN4RQVgMSRhUlnVa7Yjtnwjv4x-4Ui5EmdUNcV4CUEcwTJhk1gifI5sj2S7LtOGFz5V3p-tblEPTGtMCbDLxDaH8bs6b3ZLLAWvjxtIO7eubLNxiFKIzJUsaBUPFWTJi0hcd5L=w281-h400" width="281" /></a></div><p style="text-align: justify;">Συνταξιούχος καθηγήτρια αρχαιολογίας, χωρίς γυαλιά, με μικροσκοπικά μάτια βυθισμένα σχεδόν μέσα στο μέτωπο, διηγιόταν ξανά και ξανά την ιστορία για τότε που ένα ζωντανό παγώνι που της είχαν φέρει δώρο, αυτοαναφλέχθηκε στα καλά καθούμενα στη βιβλιοθήκη του πατέρα της, κι αυτή τότε άρπαξε μια σβούρα και την πέταξε στις φλόγες να δει αν θα καεί, μα το παιχνίδι όχι μόνο δεν κάηκε, αλλά συνέχισε να στροβιλίζεται ακάθεκτο λίγα εκατοστά πάνω από τη φωτιά στο παιδικό ύψος του κεφαλιού της, μέχρι που την έσβησε εντελώς και προσγειώθηκε γαλήνια μπροστά της.</p>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-46175929015536399272021-01-25T18:56:00.004+02:002021-03-29T21:09:48.818+03:00ασκήσεις πλαγιοφωνίας, ΙΙI<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1UmHIfiKQpMJRpNndyfEQGz4d_uwgZgCYllbmM_kRkbv1Gx74ilBXhuWHcIGYL3bZyUGY0ijPg0eZvf8Re00zUBUfhAQPNkZyCAFxoDQZGTYMKxcU2BSKQM8c7LmU9V2DYW-QS5N9kpU/s600/ralph_eugene_metyard_03.jpg" style="clear: left; float: left; margin-bottom: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="579" data-original-width="600" height="386" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1UmHIfiKQpMJRpNndyfEQGz4d_uwgZgCYllbmM_kRkbv1Gx74ilBXhuWHcIGYL3bZyUGY0ijPg0eZvf8Re00zUBUfhAQPNkZyCAFxoDQZGTYMKxcU2BSKQM8c7LmU9V2DYW-QS5N9kpU/w400-h386/ralph_eugene_metyard_03.jpg" width="400" /></a></div><br /><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;"><br /></p><p style="text-align: justify;">Μη μιλάς, μην ψιθυρίζεις, μας ακούει η αλεπού. Αυτή που βουτάει στο πηγάδι για να ξεπλύνει τις τρίχες της από το μαύρο γάλα. Όπου περπατάει αφήνει σκούρο χνάρι και υγρό. Αν μας πλησιάσει θα μας δαγκώσει τις γάμπες και μετά θα διψάμε μαζί της για όλους τους σκοτεινούς χυμούς. Θα στάζουν τα σαγόνια μας χοντρές πηχτές σταγόνες μα δε χωράμε στο πηγάδι εμείς για να καθαριστούμε.</p>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-31125094761198543312021-01-15T16:58:00.005+02:002021-01-15T18:48:56.506+02:00ασκήσεις πλαγιοφωνίας, ΙΙ<div class="separator" style="clear: both; text-align: left;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLvPspZA9ZbjEKYhlEZcT3LKcIGa_DduXuOSfFBRrScxqeAVYcO8M4Wifzhy6ohOQUZEab9v2Ff4FMNIpk-f9QsMRWnHD8pwXvk1XxTFir15293RiU4V7JifzdIxbaxfidbvBSzozOa-Q/s736/872a0b0b008d04b509138db78ae5a9ea.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="728" data-original-width="736" height="396" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhLvPspZA9ZbjEKYhlEZcT3LKcIGa_DduXuOSfFBRrScxqeAVYcO8M4Wifzhy6ohOQUZEab9v2Ff4FMNIpk-f9QsMRWnHD8pwXvk1XxTFir15293RiU4V7JifzdIxbaxfidbvBSzozOa-Q/w400-h396/872a0b0b008d04b509138db78ae5a9ea.jpg" width="400" /></a></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><span style="text-align: left;"><br /></span></div><div class="separator" style="clear: both; text-align: justify;"><span style="text-align: left;">Mόνο τα σκουλήκια έχουν το θάρρος να κοιτάζονται στον καθρέφτη νιώθοντας ευγνωμοσύνη επειδή αποκαλύπτει την εμφάνιση και όχι τις σκέψεις τους. Με αυτά τα όντα τράφηκε αυτός που γύρισε τη σβούρα την πρώτη μέρα και ύστερα δίψασε και ήπιε όλον τον κόσμο. </span></div>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-9154444923035691722020-11-12T17:01:00.003+02:002024-02-15T10:57:20.620+02:00ασκήσεις πλαγιοφωνίας, Ι<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPkVVq45GE7akZ1CWMD1U8N5n79_HDNAByxzAsTCz4Ny6pubLvf_RZ4UmgZktOdqXlZ-KYeBDYN6ECV1OqviCnAd2jkk8JlN2r9ut0nlCAvbMjg1M91fSR7kdqh2AKPbyvBJ3PjDi4w8I/s999/9--Brest-1972-ConvertImage.jpg" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="999" data-original-width="624" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgPkVVq45GE7akZ1CWMD1U8N5n79_HDNAByxzAsTCz4Ny6pubLvf_RZ4UmgZktOdqXlZ-KYeBDYN6ECV1OqviCnAd2jkk8JlN2r9ut0nlCAvbMjg1M91fSR7kdqh2AKPbyvBJ3PjDi4w8I/w250-h400/9--Brest-1972-ConvertImage.jpg" width="250" /></a></div><div><br /></div><div style="text-align: center;">Βύθισα το ρολόι στο γεμάτο ποτήρι και το ήπια μονορούφι.</div>Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-35115191293820841602020-07-13T13:03:00.000+03:002020-07-13T13:03:36.787+03:00Palma de mil pasos<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="p1" style="font-family: "courier new"; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; text-align: right;"><span style="background-color: white; font-family: FedraSansNormal, sans-serif; text-align: start;"><font color="#0f0f0f"><div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoXNRtLZmI_B8dzQ3_rraxW5w3VVKp-PLEA4Pm8P9qkFUhhtDth8Zh4JASrziRlLlhocHGDX6CwS-M8V9RX-jzc2g8Q0jgoyRYedGPPJIfQTPsHz4GfQYZ2i3doCblVw5sK0BTClrWJ5g/s1985/5c6465fef502e54f6d525cbf_WM201903ACCE_RAW05.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><font size="1"><b><img border="0" data-original-height="1489" data-original-width="1985" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgoXNRtLZmI_B8dzQ3_rraxW5w3VVKp-PLEA4Pm8P9qkFUhhtDth8Zh4JASrziRlLlhocHGDX6CwS-M8V9RX-jzc2g8Q0jgoyRYedGPPJIfQTPsHz4GfQYZ2i3doCblVw5sK0BTClrWJ5g/w400-h300/5c6465fef502e54f6d525cbf_WM201903ACCE_RAW05.png" width="400" /></b></font></a></div><i style="font-size: 13px;"><br /></i></font></span></div><div class="p1" style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; text-align: right;"><span style="background-color: black; text-align: start;"><i><font color="#ffffff" face="inherit" size="1">σε ράχη ολόμαυρη, το χέρι της φυλλοβολεί.</font></i></span></div><div class="p1" style="font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; text-align: right;"><font color="#ffffff" face="inherit" size="1"><span style="background-color: black;">Τζένη Μαστοράκη</span></font></div><div class="p1" style="font-family: "courier new"; font-size: 12px; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; text-align: justify;"><br /></div><div class="p1" style="font-family: "courier new"; font-size: 12px; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Μια σκιά περπατάει αργά πάνω στην κόψη των χαλασμάτων. Η σκιά δεν έχει χέρια. Από το στόμα της ξεκινάει μια λεπτή γραμμή που τελειώνει στο λαιμό ενός σκύλου. Ο σκύλος προπορεύεται και την οδηγεί. Ένα στρογγυλό λευκό φως τονίζει το μαύρο περίγραμμα του συμπλέγματος που το σχήμα του μεταλλάσσεται συνέχεια από τις κινούμενες προεξοχές μαλλιών, ρούχων, αυτιών και μιας ουράς. Διασχίζουν με τελετουργικό ρυθμό το επικίνδυνο ύψος. Μοιάζουν με παλαίμαχους ισορροπιστές που προσπαθούν να ανακαλέσουν τα μοναδικά σωστά βήματα.</div>
<div class="p2" style="font-family: "courier new"; font-size: 12px; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; min-height: 14px; text-align: justify;">
<br /></div>
<div class="p1" style="font-family: "courier new"; font-size: 12px; font-stretch: normal; font-variant-east-asian: normal; font-variant-numeric: normal; line-height: normal; margin-bottom: 10px; text-align: justify;">
Γεννήθηκα χωρίς χέρια, με δύο μικρές αποφύσεις σάρκας εκεί που καταλήγουν οι ώμοι. Χρησιμοποιώ το στόμα και τα πόδια μου από μικρή με επιδεξιότητα. Ωστόσο, από την ηλικία που άρχισα να ξεχωρίζω τα πρόσωπα, ξεκίνησε και η παράξενη γοητεία που όλο και πιο έντονα μου ασκούσε το σωματικό μέλος που λέγεται παλάμη. Μαγνητιζόμουν από την ογκοπλασία της κάθε παλάμης, από την υφή του δέρματος ανάμεσα στις χαρακιές του εσωτερικού της, από τα πλοκάμια που έχει για να περιεργάζεται τον κόσμο, από τις χορογραφικές πιρουέτες που ζωγραφίζει στον αέρα όταν επικοινωνεί. Η πρώτη χειρονομία γνωριμίας που ακόμη ζητώ από κάποιον είναι να μου χαϊδέψει με την αριστερή του παλάμη περιμετρικά το πρόσωπο. Ίσως ανέκαθεν μου κινούσε τόσο ζωηρά το ενδιαφέρον ως κάτι εξωβιωματικό και ανέφικτο. Ίσως να είναι κάτι πιο περίπλοκο, μια ετεροτοπία πάνω στο σώμα μου, ένα φαντασματικό όργανο που αποκτά διαστάσεις και ιδιότητες απουσιάζοντας. Υπάρχουν νύχτες που κοιτάζομαι στον καθρέφτη και, ανάμεσα σε δύο διαδοχικά βλεφαρίσματα, αναγνωρίζω στην αντανάκλαση με βεβαιότητα χέρια με παλάμες να έχουν προσαρτηθεί στον κορμό μου. Σαστισμένη μετά δαγκώνω την άκρη από το λουρί του σκύλου και τον βγάζω βόλτα στα Κάστρα. Του αρέσει να διεισδύει στα πιο σκοτεινά στενά, να σκαρφαλώνει στα πιο απόκρημνα συντρίμμια του τείχους και να εξερευνά πού οδηγεί κάθε σκάλα που συναντάει. Τον ακολουθώ. Συχνά με ρωτάνε γιατί δε φοβάμαι και πώς τολμώ να περιδιαβαίνω σε μια τόσο έρημη περιοχή, μια τόσο μοναχική ώρα. «πώς είναι δυνατόν να φοβάμαι», τους απαντώ, «γνωρίζω αυτή την πόλη σαν την παλάμη του χεριού μου».</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-67931308825448684232020-04-24T14:09:00.001+03:002020-07-13T22:16:26.225+03:00Δυσπρόφερτο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy8Nt6zURudsR3fvhhCxjuX_6ZWgSWlDr9Bnz_ZevEcPMekFRMpg4oeu1cQV1MzIH7KfUdLgAYMzkSWSYKAx1ngFGhgYz0eG_ypoyqR4N6JDg3v0CFr0UI65uEyGe1ami6rz2yAxIWkQA/s1600/micasaesucasa.png" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="892" data-original-width="1328" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgy8Nt6zURudsR3fvhhCxjuX_6ZWgSWlDr9Bnz_ZevEcPMekFRMpg4oeu1cQV1MzIH7KfUdLgAYMzkSWSYKAx1ngFGhgYz0eG_ypoyqR4N6JDg3v0CFr0UI65uEyGe1ami6rz2yAxIWkQA/s400/micasaesucasa.png" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<i><span style="background-color: lightyellow; font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;"><br /></span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<i style="background-color: black;"><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">Στὸ σπίτι</span><br style="font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px; text-align: left;" /><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">χτὲς</span><br style="font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px; text-align: left;" /><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">καθὼς ἄνοιξα τὴ ντουλάπα ἔσβησε γίνηκε</span><br style="font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px; text-align: left;" /><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">σκόνη μ᾿ ὅλα τὰ ροῦχα της μαζὶ</span><br style="font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px; text-align: left;" /><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">τὰ πιάτα σπάζουν μόλις κανεὶς τ᾿ ἀγγίξει</span><br style="font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px; text-align: left;" /><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">φοβᾶμαι κι ἔχω κρύψει τὰ πηρούνια καὶ τὰ</span><br style="font-family: "times new roman", "palatino linotype", athena, tahoma; font-size: 13.3333px; text-align: left;" /><span style="font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">μαχαίρια</span></i></div>
<div style="text-align: justify;">
<span style="background-color: black; font-family: "times new roman" , "palatino linotype" , "athena" , "tahoma"; font-size: 13.3333px; text-align: left;">Μ. Σαχτούρης<i>, Ορυχείο</i></span></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το σπίτι μου είναι το σπίτι σου. Χωρίς να είμαι χαρτογράφος σκορπίζω ρύζι στους διαδρόμους για να καταφέρνω να βρίσκω τα δωμάτια. Χωρίς να είμαι διψασμένος τοποθετώ τη γυάλα με τα χρυσόψαρα πάνω στο μάτι της κουζίνας για να βράσω νερό για τσάι. Χώνω το πρόσωπό μου στις σελίδες των βιβλίων για να σκουπίσω τις σταγόνες που στάζουν παρότι με αηδιάζει η οσμή του χαρτιού. Ο κενός χώρος κάτω από το νιπτήρα ταυτίζεται με το αυτόν που καταλαμβάνει το σώμα μου όταν κουλουριάζεται οπότε κρύβομαι εκεί για ώρες αν και δεν έχω την ανάγκη να προστατευτώ από κάποιου είδους βροχή. Ακουμπάω την πλάτη μου στο κλειστό παράθυρο ώστε να δροσίζομαι και ταυτόχρονα άθελά μου απαρνιέμαι τον καθαρό αέρα. Στερεώνω άδεια συρτάρια το ένα πάνω στο άλλο και σκαρφαλώνοντας φτάνω μέχρι το ταβάνι αλλά δεν είμαι καθόλου καλός στις καταδύσεις. Περισσότερο από όλα με δυσκολεύουν τα μαχαιροπήρουνα. Τα επισκέπτομαι μια φορά τη μέρα και τα κοιτάζω διστακτικά.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-90094922335249134872019-06-03T20:42:00.000+03:002019-06-03T20:42:32.690+03:00Αλτήρας Τέσσερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1w0t-PIS7ZMam2vrGBtZviIjFrRLm60_TSRlf9EmQGqO0r_RZTZHhKVbdJ6TPzMmshT-e83v4mI2VjrUI8-stgBfzOIp5bmvhlGniMWJJjn-o2J_eW-E960qLmD4LlAGT3VeThcR8mQ4/s1600/Iacopo_Pasqui-palm-photo-prize-bjp.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1500" data-original-width="1200" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg1w0t-PIS7ZMam2vrGBtZviIjFrRLm60_TSRlf9EmQGqO0r_RZTZHhKVbdJ6TPzMmshT-e83v4mI2VjrUI8-stgBfzOIp5bmvhlGniMWJJjn-o2J_eW-E960qLmD4LlAGT3VeThcR8mQ4/s400/Iacopo_Pasqui-palm-photo-prize-bjp.jpg" width="320" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Άλλη μια νύχτα στο συρματοποιείο που τα παιδιά δε νύσταζαν καθόλου. Κρυφομιλούσαν για κάτι κοσμικά βαρύ. Στην προσπάθειά μου να τα συνετίσω απείλησα ότι θα τους κόψω την πρόσβαση στον κουβά με τη μπογιά- που να τον οσμίζονται τόσο τα ευχαριστούσε- καθώς και ότι θα σβήσω την άσπρη λάμπα για μία ολόκληρη ώρα- που μέχρι ρίγους τα τρομοκρατούσε. Αυτά συμμορφώνονταν παροδικά και μετά επαναλάμβαναν την παραβατική συμπεριφορά χωρίς έλεος. Τα ικέτευσα να με συμπονέσουν για χάρη της δουλειάς αλλά παρέμεναν άγρυπνα και αυθάδη. Έχασα τη υπομονή μου και τα έδιωξα. Πλέον προσπαθώ μόνο με το δικό μου ύπνο και ενισχυμένο τεχνητό φως να παράξω μερικά μέτρα καλό σύρμα. Μα η ποιότητα δεν είναι πλέον ίδια. Γνωρίζω παιδιόθεν από τον πατέρα μου ότι για να φτιάξεις μια γερή κουλούρα σύρμα χρειάζεται άφθονος παιδικός ύπνος κάτω από λευκό φως. Και σίγουρα, το φως είναι εδώ αλλά έχω μόνο τον προσωπικό μου ύπνο και δεν είμαι παιδί.</div>
<br />
<br /></div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-22736502322473868192018-12-14T15:18:00.001+02:002018-12-14T15:18:34.633+02:00Αλτήρας Τρία<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ2tadauJO0zYCQh2psDbn2VuaUHTofOolNjZ7pt1RYbRe6U8zltdnfzfycKsuBTQtgp0kUHCbhr02JcnosyAgOxLm4OwPJmq3BYpQX_7wM7JWWH450IFlFaMB2JHfEXjG2cYe9RGaU2w/s1600/Hortus_Dedliciarum_-_Hell.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1172" data-original-width="878" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgQ2tadauJO0zYCQh2psDbn2VuaUHTofOolNjZ7pt1RYbRe6U8zltdnfzfycKsuBTQtgp0kUHCbhr02JcnosyAgOxLm4OwPJmq3BYpQX_7wM7JWWH450IFlFaMB2JHfEXjG2cYe9RGaU2w/s400/Hortus_Dedliciarum_-_Hell.jpg" width="298" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Καλή χρονιά. Η πριγκίπισσα Βίτα Μπρέβις σας εύχεται χαρούμενη αναπνοή και σας συμβουλεύει: Να κατευθύνεστε προς το χρώμα των κοραλλιογενών υφάλων. Να αφήνετε τη θερμή πλαστελίνη να ξεχειλίζει από το καλούπι. Να αγοράζετε σφαιρικά αντικείμενα. Να ξεφαντώνετε τρελά. Να καδράρετε τα καρότα σας. Να χτυπάτε τις καμπάνες στους κήπους. Να μην κρυώνετε. Να ανοίγετε τις παλάμες και να ψηλαφίζετε νέες επιφάνειες με το δέρμα τεντωμένο. Να φυσάτε τη σκόνη από τα κοσμήματα, να προτιμάτε τα χρυσά. Να παραλληλίζεστε. Να μη σκίζετε υφάσματα, να εξετάζετε τις ραφές. Να κατρακυλάτε. Τέλος, να μην ξεχνάτε ότι μόλις έρθετε κοντά με το Άλλον σιγά σιγά είναι καιρός να αρχίσει το ξεστόλισμα του δέντρου. </div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-14353629844057220932018-11-22T20:46:00.001+02:002018-11-22T20:46:55.164+02:00Αλτήρας Δύο<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh67WmSktqmiBnTXKGeuyhm3e8w7aLKxIVqKhp_5fZNjHMgbr2Y3STpD0ilqW8EFweAir4mU63yjnlaCd9hLHFTQWMDT9d43-JDBQw4zOm3Qt1EUOKvJHw1AMxf7CikzvepEONwoZwqQPo/s1600/index.jpeg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="968" data-original-width="960" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEh67WmSktqmiBnTXKGeuyhm3e8w7aLKxIVqKhp_5fZNjHMgbr2Y3STpD0ilqW8EFweAir4mU63yjnlaCd9hLHFTQWMDT9d43-JDBQw4zOm3Qt1EUOKvJHw1AMxf7CikzvepEONwoZwqQPo/s400/index.jpeg" width="396" /></a></div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Σκοπός εκείνης της προπληρωμένης βόλτας ήταν να γνωρίσουμε ένα τοπίο μέσω της ακρόασης των αυθόρμητων ήχων που εκπορεύονταν από τη χάρη του. Ξεκινήσαμε να περπατάμε σε άψογα ερπετική σειρά, ο ένας πίσω από τον αλλο χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουμε κουβέντα. Συγκεντρώθηκα κι εγώ στο βηματισμό και όταν τον κατέκτησα, άρχισα να αφουγκράζομαι. Στην αρχή μεγάλες επιθετικές χειρονομίες θορύβων, κρότους, γκρεμίσματα, πατάγους και κλαγγές. Έπειτα παλμικούς βόμβους κινήσεων, εναλλαγές ρυθμών από μεταφορά ύλης. Μετά πιο βαθιές χροιές συνυποδηλωτικές υπογείων ή καλυμμένων επιφανειών. Πιο πέρα συριστικές ποιότητες, ψιθυρίσματα, αποτελέσματα επαφής ελαφρών υλικών ή τριβής χωρίς πίεση. Τελευταίες απορρόφησα τις φωνές. Ασυνάρτητες γραφές στον αέρα, μακροσκελή σύμφωνα, κοφτά φωνήεντα και ρηχές ανάσες. Ηχητικά επίπεδα στοιβάζονταν χωρίς ελεγχόμενη ροή. Διαφάνειες ανάμεσά τους τα καθιστούσαν απροσπέλαστα στην κατανόηση. Κύματα άμορφης έκφρασης διαλύονταν γύρω μου εκκωφαντικά. Είχα μείνει μόνη και ακίνητη. Τα δάχτυλά μου πονούσαν από την προσπάθεια να μονώσω τα αφτιά μου. Άνοιξα τα μάτια. Έγινε σιωπή. Κι ύστερα ξεκίνησαν οι εικόνες. </div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-42972935923250486132018-09-17T14:18:00.000+03:002018-09-28T13:45:46.969+03:00Αλτήρας Ένα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQDjWEOAjTyYcPn-yaoBtUPEKZMXIBh-rdi08B_DauPZUo7bnfHjyKnfkQjJwSUm_HiNbHRRAGbLO9dZOJOVlulSA-EsaMX5rr7bEWwXDuWTxXRw4GX1uDUpIbvNGbQLKXL4dPSO4qbds/s1600/images+%25282%2529.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="262" data-original-width="192" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhQDjWEOAjTyYcPn-yaoBtUPEKZMXIBh-rdi08B_DauPZUo7bnfHjyKnfkQjJwSUm_HiNbHRRAGbLO9dZOJOVlulSA-EsaMX5rr7bEWwXDuWTxXRw4GX1uDUpIbvNGbQLKXL4dPSO4qbds/s400/images+%25282%2529.jpg" width="293" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Σήμερα σχεδιάσαμε έρποντας στην άμμο ένα ταμπλό με τετράγωνες και κυκλικές γεωμετρίες. Αυτά ήταν τα περιγράμματα που λειτούργησαν ως βάσεις για την καθ' ύψος ανάπτυξη των βάθρων όπου σκαρφαλώσαμε. Από εκεί γκρεμίσαμε τα πουκάμισα αφού τα ξεκολλήσαμε με κόπο από πάνω μας. Έπειτα κατεβήκαμε. Κουλουριαστήκαμε γύρω από τα μεγάλα στερεά σχήματα. Προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε για να ξεχάσουμε τον πόνο της έκδυσης. Αδύνατο. Θα ήταν πιο εύκολο αν παρηγορούσαμε πρώτα ο ένας τον άλλον εφόσον ο ψυχρόαιμος μεταβολισμός μας το επέτρεπε.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-47418613423443500472018-09-07T11:47:00.002+03:002018-09-07T11:47:32.231+03:00Τετράκερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtUrotkEFy_6WyyLg0NhM7J7_Gwkzmo57simhr4MM2rirL0LVzRDKnm75sF24zbWoMYaUwoRq0SEcX7Cm9J3TpBrFKRr0fqx9EiAdLnRP9WohxtG0HaKjl_Dr38ZH4In3tq-cGZOOn79w/s1600/5106134463_6eff10ab30_b.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="682" data-original-width="1024" height="266" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgtUrotkEFy_6WyyLg0NhM7J7_Gwkzmo57simhr4MM2rirL0LVzRDKnm75sF24zbWoMYaUwoRq0SEcX7Cm9J3TpBrFKRr0fqx9EiAdLnRP9WohxtG0HaKjl_Dr38ZH4In3tq-cGZOOn79w/s400/5106134463_6eff10ab30_b.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Η κηπουρός μας αυτή τη στιγμή απουσιάζει. Μπορείτε να αφήσετε τα κουκούτσια σας στο μπολ πάνω στην εταζέρα. Όταν επιστρέψει θα τα καταπιεί αμάσητα και θα σας προωθήσει ένα ευχαριστήριο σημείωμα. Έχει σταματήσει από καιρό να ασχολείται χειρωνακτικά με τον κήπο από τότε που τον μετάφερε στο στομάχι της. Λειτουργίες όπως η ομιλία, η όσφρηση και η ακοή έχουν παρακωλυθεί σημαντικά από βλαστούς, φύλλα και καρπούς. Παρότι οι βολβοί των ματιών παραμένουν στη θέση τους τελευταία έχει παρατηρηθεί πρωτοφανής ανάπτυξη ανθέων αποκλειστικά στην περίμετρο των βλεφάρων. Ποτέ δεν της άρεσε περισσότερο να φωτογραφίζεται.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-86101162792451545432018-08-16T14:11:00.000+03:002018-08-16T14:11:31.498+03:00Τρίκερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7-5bx4y1RE4-3nK-u62bMCYagn9Z4z1dQZOCKDSR1BSHvQY7-CMmGaIu5iSg8t904UV5YSimIdAhpZlEg5vr8Ty5x865OxSU0ydk9YH33sNucAOK4zPxo7szuQuo8Iyf8_H1eBJNO1Q/s1600/BAM010_G-1845-800-500-100-1024x1024.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="1024" data-original-width="1024" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjW7-5bx4y1RE4-3nK-u62bMCYagn9Z4z1dQZOCKDSR1BSHvQY7-CMmGaIu5iSg8t904UV5YSimIdAhpZlEg5vr8Ty5x865OxSU0ydk9YH33sNucAOK4zPxo7szuQuo8Iyf8_H1eBJNO1Q/s400/BAM010_G-1845-800-500-100-1024x1024.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Την εποχή της πρώτης νιότης των ετών μου, τρεις ουρές ενωμένες στη ρίζα τους χύνονταν από το μέτωπό μου στο πάτωμα. Χρησιμοποιούσα αυτές για να αγγίζω τα σημεία ψηλάφησης του σφυγμού των πιστών που έρχονταν για να τους ευλογήσω. Μουρμούριζα τυχαία σύμφωνα αντί προσευχών και εξάτμιζα με την ανάσα μου τις προσφορές τους σε γκρίζα σύννεφα που τους ακολουθούσαν καθώς έβγαιναν από την κρύπτη. Ποτέ δεν αμειβόμουν αλλά και δε χρειαζόταν να προσπαθήσω καθόλου γι' αυτές τις υπηρεσίες. Εξασκούσα ένα αυτάρκες σχήμα ισορροπίας. </div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-28695490791399560932018-07-31T16:21:00.003+03:002018-07-31T16:21:57.231+03:00Δίκερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixQ-HSnt6PkPw09JYSJFvPakjOX3tqbeUr_6dRjJUM1fZ8fngsalZ4WTSs9JYiEUV2SxVbGT5pgg7M36NzEKKUxP7ihaUZOTFNlAa28FVDD1fbd8rjF3frR5GgLMpctEUVH8zhrpNQ660/s1600/bw_rodchenko_7_2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="650" data-original-width="872" height="297" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEixQ-HSnt6PkPw09JYSJFvPakjOX3tqbeUr_6dRjJUM1fZ8fngsalZ4WTSs9JYiEUV2SxVbGT5pgg7M36NzEKKUxP7ihaUZOTFNlAa28FVDD1fbd8rjF3frR5GgLMpctEUVH8zhrpNQ660/s400/bw_rodchenko_7_2.jpg" width="400" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<br /></div>
<div>
<br /></div>
Αν είμαστε μόνο οι δυό μας, <div>
υπάρχει ένα διπλό πλεονέκτημα. <div>
Δε χρειάζεται να ανταλλάξουμε ονόματα.</div>
</div>
<div>
Επίσης, θα μπορούσαμε να ανταλλάξουμε ονόματα.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-10311785048514157652018-05-02T00:11:00.000+03:002018-09-17T13:04:02.297+03:00Μονόκερα<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxE0I97yAilqJHDbO_cYxKVU_8KiZwGXys80p19NtNQKkhKA2kQ4g7mCC3y9J4_zfCSVwwa0glFLA51c6VTamiqxvcgb8jv4mIV-bx1g6zLwIvet3lusmJSR-_b-tEdAPgHX-YrMSpCGM/s1600/6aadbd1417d545f2af09d56c9354246d.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="838" data-original-width="564" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEjxE0I97yAilqJHDbO_cYxKVU_8KiZwGXys80p19NtNQKkhKA2kQ4g7mCC3y9J4_zfCSVwwa0glFLA51c6VTamiqxvcgb8jv4mIV-bx1g6zLwIvet3lusmJSR-_b-tEdAPgHX-YrMSpCGM/s400/6aadbd1417d545f2af09d56c9354246d.jpg" width="268" /></a></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Γιγάντια δαχτυλίδια με στιπλνή επιδερμίδα. Πλάσματα στρογγυλά, σχεδόν τέλειες κυκλικές περιφέρειες στην κάτοψή τους. Κινούνται αργά ισορροπώντας στον εαυτό τους. Έντονα συναισθηματικά και ταυτόχρονα ανέκφραστα. Η οσμή που αναδύουν προσομοιάζει αυτήν του πολυεστέρα όταν έχει εγκαταλειφθεί επί ώρες στον ήλιο. Δεν παράγουν ήχο ούτε δέχονται απτικά ερεθίσματα. Κυκλοφορούν αυστηρά κατά ομάδες σε κυκλικούς και πάλι σχηματισμούς, χωρίς να έχουν συνείδηση αυτού του γεγονότος. Το προφίλ της διατομής τους παρουσιάζει και αυτό όψη κύκλου, έχει δε χρώμα κυανό και υφή άγριας γούνας. Σε περίπτωση διάτρησης, απελευθερώνουν λίτρα διάφανου υγρού και πεθαίνουν αργά. Οποιοσδήποτε τραυματισμός τους θεωρείται μη αναστρέψιμο και μοιραίο γεγονός.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-88500781539487572592018-02-17T18:52:00.002+02:002018-05-02T00:11:10.633+03:00Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgumV0rQ_WrpBpsm0twwp9a2pKEKSiPP7beVFTIGbCqSLOLyFFn876pc67ARo-RlfhCJJu7BVwa_8SE4tDJnOCmfmeC-muL8q3s0TSB5xtRF2jKJdsdEZuBpXZiWJwuoZ8hufGMkMDu6bg/s1600/peachy.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="680" data-original-width="850" height="320" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgumV0rQ_WrpBpsm0twwp9a2pKEKSiPP7beVFTIGbCqSLOLyFFn876pc67ARo-RlfhCJJu7BVwa_8SE4tDJnOCmfmeC-muL8q3s0TSB5xtRF2jKJdsdEZuBpXZiWJwuoZ8hufGMkMDu6bg/s400/peachy.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
- Πού έχεις παρκάρει;</div>
</div>
<div style="text-align: left;">
<div style="text-align: justify;">
- Νομίζω ότι έχω αφήσει το σκάφος σε κάποιον οπωρώνα, κάπου ανάμεσα σε ροδακινιές. Θυμάμαι, τελευταία ανάμνηση, όλους τους τόνους του ηλιοβασιλέματος να καθρεφτίζονται στο στιλπνό μέταλλο του αριστερού κινητήρα. Δεν ήταν απόγευμα ούτε δύση αλλά ένα διάχυτο πράσινο φως έκανε τα φρούτα από τα δέντρα να ακτινοβολούν. Ήταν ήσυχα. Η τυπική συνειδητοποίηση ότι είναι έτσι επειδή βρίσκομαι μόνος σε ακτίνα κόσμων. Ευχήθηκα: όπως η επιφάνεια του οχήματός μου δανείστηκε παρωδικά το χρώμα των ροδάκινων εξ' αντανακλάσεως, έτσι και η επιδερμίδα του αγαπημένου μου να μπορούσε να εκπέμψει στιγμιαία το άρωμά τους. Τράβηξα με δυσκολία έξω το σάκο, έκλεισα πίσω μου την πόρτα. Πορεύτηκα επί πολλές ώρες ή άλλες μονάδες χρόνου προσπερνώντας τα φιλικά περιβόλια και εισερχόμενος σε ραγισμένα χωράφια με χαμηλή βλάστηση και πλατιές αμοιβαδοειδείς πέτρες. Ο σάκος ήταν βαρύς για να τον κουβαλάς στους ώμους, οπότε στο τελευταίο κομμάτι της διαδρομής κατέληξα να τον σέρνω. Το κράνος μου είχε θολώσει και γεμίσει υδρατμούς αλλά κάποτε έφτασα. Ανοίγοντας το σάκο διαπίστωσα ότι η επιδερμίδα του αγαπημένου μου δε μύριζε καθόλου όπως τα ροδάκινα. Έπρεπε να τον θάψω άμεσα. Έτσι και έκανα.</div>
</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-68155263874104023852018-01-17T19:22:00.000+02:002018-02-17T18:21:30.656+02:00Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #3<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKu4dfkRScVPU4L1nWhyphenhyphen6mRBZHDrqvSh1UlAVuuHvASrHeAcHH3IdGAMjyncFLvRvOD2b3dNcSkjfC8Q30eCAWUKowoGKblreJik0xjx-ar9So1ryFFzhT6_fc7rPoFOyXBNo-KOCgebU/s1600/%25CE%25B7%25CE%25B7%25CE%25B7.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="700" data-original-width="933" height="300" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgKu4dfkRScVPU4L1nWhyphenhyphen6mRBZHDrqvSh1UlAVuuHvASrHeAcHH3IdGAMjyncFLvRvOD2b3dNcSkjfC8Q30eCAWUKowoGKblreJik0xjx-ar9So1ryFFzhT6_fc7rPoFOyXBNo-KOCgebU/s400/%25CE%25B7%25CE%25B7%25CE%25B7.jpg" width="400" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
- Γιατί τα παρατάς;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Βγαίνοντας από το τροχόσπιτο μπήκαμε στο δάσος με τις εικόνες. Κατευθείαν, χωρίς κάποια μεταβατική ζώνη ανάμεσα στα δύο περιβάλλοντα, βρεθήκαμε καταμεσίς αναπαραστάσεων. Εκείνος, ήταν τόσο χαλαρός, με προσκάλεσε να περπατάμε πολύ βαριεστημένα και χαμογελούσε λοξά σα να του άρεσαν τα χρώματα. Και μετά, όταν φτάσαμε να βαδίζουμε περίπου με τον ίδιο ρυθμό ίσως ακόμη και να εναλλάσσουμε τα πόδια μας ακριβώς συγχρονισμένα, ξεκίνησε να τρέχει με όλη του τη δύναμη. Πανικοβλήθηκα κι εκτινάχτηκα κι εγώ μπροστά. Οι εικόνες κυλούσαν στην περιφερειακή μου όραση ως άλλοι ιμάντες μεταφοράς αποσκευών. Κανένας δεν ασχολιόταν με μεγέθη και περιεχόμενα. Επιταχύνοντας κατάλαβα ότι δεν ήθελε να τον κυνηγήσω, ούτε να τον φτάσω. Επεδίωκε να τον προσπεράσω ή να πέσω. Μα δε μπορώ να τον ανταγωνιστώ. Είναι όμορφος, όποτε λυπάται φοράει μια λίμνη, και συν τοις άλλοις μπορεί να προφέρει τη λέξη τίποτα αναπόδα σε τρεις γλώσσες. Και υποτίθεται ότι δεν είχα μάθει να το βάζω κάτω.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-60623199174004871022017-11-17T18:21:00.002+02:002017-11-17T18:21:21.108+02:00Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #2<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpy3mhvioisl9Wxg6eYA-ja-Mc6Z7x3-Kr40RgNpRAT9ZhW8i9xKhV_XIqar7Zgh1RLzkTX_d5r0oXfBJhulBncv1N7giD4foc4OZWsIip4fv90kqYqc2qmHgEEwNUzDUpiSzhapDl0eI/s1600/tumblr_oqysshcK7R1qdy7vgo1_540.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="720" data-original-width="540" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhpy3mhvioisl9Wxg6eYA-ja-Mc6Z7x3-Kr40RgNpRAT9ZhW8i9xKhV_XIqar7Zgh1RLzkTX_d5r0oXfBJhulBncv1N7giD4foc4OZWsIip4fv90kqYqc2qmHgEEwNUzDUpiSzhapDl0eI/s400/tumblr_oqysshcK7R1qdy7vgo1_540.jpg" width="300" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div>
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
- Τρως;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Γεύομαι τις τροφές με τη γλώσσα μου. Κάθε γεύση ενεργοποιεί και μια διαφορετική περιοχή ενδιαφέροντος. Γεύομαι τους ανθρώπους με τα δόντια μου. Πρόκειται για μια απολύτως διαφορετική αίσθηση. Έχει να κάνει με την αντίσταση που φέρνουν στην κατατρόπωση.</div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-31263156380008652742017-08-20T17:34:00.000+03:002017-08-20T17:34:20.246+03:00Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #1 <div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIM94LsgLw7EkXltZqmsLq98K-uHsTOqOuKcrzpXIWD0NxOXalZjJLkBL6rjjVaC7-yWQ7pQateUwOAfgGBNMr0OAGwn-BUTzwQQEFrcXdpYvEUUroahuUrz7z59NVWlRI-nzt6jpMlmY/s1600/%25CE%25BF%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25B2.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="617" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiIM94LsgLw7EkXltZqmsLq98K-uHsTOqOuKcrzpXIWD0NxOXalZjJLkBL6rjjVaC7-yWQ7pQateUwOAfgGBNMr0OAGwn-BUTzwQQEFrcXdpYvEUUroahuUrz7z59NVWlRI-nzt6jpMlmY/s400/%25CE%25BF%25CE%25B2%25CE%25BF%25CE%25B2.jpg" width="323" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
- Είσαι ακόμα εδώ γύρω;</div>
<div style="text-align: justify;">
- Και βέβαια. Από εκείνο το πρωί που ξύπνησα και αισθάνθηκα τη σπονδυλική μου στήλη διαφορετική. Σίγουρα η διάμετρος της είχε αυξηθεί σημαντικά, αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Το πάλαι ποτέ οστικό υλικό της έμοιαζε πλέον να έχει αλλοιωθεί σε κάτι μαλακό και ελαστικό, προσομοιάζοντας σε κάτι που συντίθεται από κάποια χημική ένωση με πολύ χαλαρούς δεσμούς μεταξύ των μορίων της. Μετά ένιωσα την κίνηση. Δεν ήταν ένας άγριος σπασμός ούτε μια απότομη συστροφή αλλά περισσότερο ένα απαλό κυμάτισμα, ένας έρποντας παλμός αυτής της νέας εύπλαστης μάζας η οποία τώρα ελικοειδώς εκτεινόταν στη θέση της ραχοκοκκαλιάς που κάποτε διέσχιζε την πλάτη μου. Συναισθηματικά, εξέφραζε κάτι το ύπουλο, το υποδόριο και το υπομονετικό. Μου πήρε λίγες ώρες να καταλάβω ότι η κυματοειδής ταλάντωση του άξονα που στήριζε το σώμα μου παρέμενε ανεπηρέαστη από τη λειτουργία της αναπνοής, τις κινήσεις ή την ψυχική μου διάθεση. Χρειάστηκε λιγότερο από μια μέρα για να συνειδητοποιήσω ότι ο πρωτόγνωρος σφυγμός θα με συντρόφευε εσαεί. Ήταν οριστικό. Προσπάθησα να το δω θετικά, να το σκεφτώ απλά ως άλλη μια παράμετρο στην εξίσωσή μου, ένα επιπλέον όργανο στη συμφωνία μου, μια ακόμη τονικότητα στην παλέτα μου αλλά δεν έγινε επουδενί εφικτό κάτι τετοιο. Μια άγνωστη μάζα είχε αποφασίσει να με διαπεράσει, κλέβοντας ή εξαϋλώνοντας τα παλιά μου κόκαλα και να με μετατρέψει στο προσωπικό της εκκρεμές στο εξής. Η μόνη ουσιαστική ικανοποίηση που έπαιρνε από μένα ήταν το να με κινεί. Δε μου απομυζούσε τις δυνάμεις, ούτε με έκανε να αφηνιάζω ή να αυτοκαταστρέφομαι με κανένα τρόπο. Η μετριοπάθεια και η απλοϊκότητα των σκοπών αυτής της κινητήριας οντότητας μέσα μου με εξόργιζε. Αδυνατούσα να ανιχνεύσω έστω και μια ρανίδα δράματος, κάποιο ψήγμα εκδίκησης ή έστω ένα απώτερο πλάνο δοξασμένου μεγαλείου μέσω της χρήσης του σώματός μου από τον ξένο. Ο παρασιτικός ταλαντωτής μου ήταν ακριβώς ότι κυριολεκτικά υποδήλωνε ο τίτλος του. Χωρίς περιθώρια για ποίηση ή οραματισμό, είχα στα χέρια μου ή μάλλον στην πλάτη μου, ένα αντίδοτο σε όλες μου τις απελπισμένες απόπειρες να προσεγγίσω τα ιδανικά της βουδιστικής ακινησίας. Χρόνια μετά, διάγω ακόμα το βίο μιας καλοβιδωμένης λάμπας, που πραγματικά φωτοβολεί ρυθμικά από μέσα προς τα έξω και όλοι θεωρούν ότι αυτό υπήρξε αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής. </div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-53781339947016820372017-06-05T17:58:00.000+03:002017-12-08T18:26:23.786+02:00Hail the Captain and Thy Guard<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFNA991N56ifiw7dY6sEefUUWH9aS1PQfa9ti5_cY2W6L4rsw-WFkMJEhpLuAus8qeQ0yUg7NMDyB3GpUdtuq5SGtloPU7FrsoPsENhvIu0fVzpVwunREZo0pM7BKGDYr0xJ-LrfMaaWE/s1600/jk.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="625" data-original-width="500" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgFNA991N56ifiw7dY6sEefUUWH9aS1PQfa9ti5_cY2W6L4rsw-WFkMJEhpLuAus8qeQ0yUg7NMDyB3GpUdtuq5SGtloPU7FrsoPsENhvIu0fVzpVwunREZo0pM7BKGDYr0xJ-LrfMaaWE/s400/jk.jpg" width="320" /></a></div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Δεν ήξερε καν τί σημαίνει ανηχοϊκός θάλαμος. Δε μπήκε ούτε στον κόπο να υποθέσει, από την ετυμολογία. Καμιά φορά το μόνο που απομένει είναι η ποιότητα χρήσης της εργονομίας της γλώσσας. Υπάρχει ασφαλώς και η λυρική σκοπιά του ζητήματος, το να ζωγραφίζεις το χρόνο με λέξεις και λοιπή υδαρή φρασεολογία. Αλλά εδώ μιλάμε για εκτίμηση της μηχανολογικής ομορφιάς της σύνταξης, της κατασκευαστικής πληρότητας της γραμματικής, μιλάμε για τα σκίτσα με τα γρανάζια του ντα Βίντσι και όχι για την κυρία με την ερμίνα. Η παλμική μελωδία στην άρθρωση ενός σκελετού και η αυτοτελής ηδονή που εμφιλοχωρεί σε οποιαδήποτε ακολουθία νοήματος ή αίσθησης. Δυνάμει γεγονότα ακόμα και σε κενό ήχου.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Το να σου αρέσουν τα πάντα με μια φιλοπερίεργη ορμή, έγραφε ένας κάπως αμφισβητούμενος μοναχός την εποχή της παρακμής των ιπποτών στην ηπειρωτική επικράτεια, μπορεί να σε οδηγήσει με νυστερική ακρίβεια στη μανία, κι έπειτα στην ανάγκη ειδικών υποστηριγμάτων για τα βλέφαρα, τα φρύδια και τις γωνίες του στόματος προκειμένου να μην ενσωματωθούν σε ένα ενιαίο μείγμα για μελλοντικά σπασμένα κεραμικά.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Ένας ηπατικά και σεξουαλικά άγαρμπος ποιητής, κάτοικος μιας επίπεδης πόλης- ταψί την αποκαλούσαν- μια φορά με είχε συμβουλέψει μέσω τηλεφώνου να μη χρησιμοποιώ καθόλου επίθετα και στη συνέχεια μια δασκάλα σαξοφώνου να μη φοράω τόσο ροζ εκτός αναλογιών. Το βασικό μου πρόβλημα συχνά παρεξηγείται ως μέλημα: θυμάμαι τα πάντα. Κανένα ηθικό δίδαγμα γύρω από αυτήν την αμετροέπεια μνήμης.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Είσαι ανισοτροπικός. Αυτή είναι η κρίση μου για σένα. Έστω ότι θέλεις να κοιτάξεις κάτι. Είναι αδύνατο να συμβεί εάν δεν αποφασίσεις πρώτα πώς θα το αναπαραστήσεις. Η κεντρική προοπτική συνιστά μια ασφαλή επιλογή από την Αναγέννηση ακόμα. Αλλά δεν αρκεί ως προϋπόθεση. Πρέπει συμπληρωματικά να επιλέγεις οπωσδήποτε ένα ή περισσότερα σημεία φυγής και ένα επίπεδο του ορίζοντα- ανεξαρτήτως του θέματος που μελετάς. Εσύ, αντιθέτως, πελαγοδρομείς ανάμεσα στις φυσιογνωμικές ιδιαιτερότητες του εκάστοτε οπτικού φαινομένου και όταν κουράζεσαι επαναπροσδιορίζεις αλλεπάλληλα το σύστημα αναπαράστασής σου. Έτσι σου διαφεύγουν οι στοχεύσεις και απομένεις με την ανασφάλεια, καθώς αναπόφευκτα, εν τέλει, συμπεριλαμβάνεις και τον εαυτό σου στη διαδικασία. Είσαι τόσο ανισοτροπικός.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: justify;">
Επίσης. Αυτό, όλο το φρικαλέο προηγούμενο και ό, τι τρομακτικό θα επακολουθήσει, δεν είναι κώδικας.</div>
<br />
<br /></div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-8932631313118607132017-02-18T15:58:00.000+02:002017-03-16T11:13:52.686+02:00Το δωδεκαλογικό προσκέφαλο της Αδερφής Αγαύης<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
</div>
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUJidKfqb-FuUJhyphenhyphencsSMD2K1Yow7QVw9skvI7jTFJzGYNLusZYO2CO8EQmfAi7kj-NyEvg7O3GQNikRJqpbbjce4Pz3ou9Fd7cpzIOv9lUIJdT9RAX83SALKndMy08ppyqQrjJJ2Z5EvA/s1600/tumblr_oix7khXasJ1suazg9o1_500.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="400" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgUJidKfqb-FuUJhyphenhyphencsSMD2K1Yow7QVw9skvI7jTFJzGYNLusZYO2CO8EQmfAi7kj-NyEvg7O3GQNikRJqpbbjce4Pz3ou9Fd7cpzIOv9lUIJdT9RAX83SALKndMy08ppyqQrjJJ2Z5EvA/s400/tumblr_oix7khXasJ1suazg9o1_500.jpg" width="227" /></a></div>
<br />
<div style="text-align: justify;">
Όταν έγινα δεκτή στη μονή, μου παραχωρήθηκε κατευθείαν το κελί της και μαζί το καθήκον να το καθαρίσω από τα υπάρχοντα της προσφάτως εκλιπούσης. Στο κομοδίνο εντόπισα ένα ζευγάρι χειρουργικά μαύρα γάντια, μια δαχτυλήθρα και γυμνό καρούλι κλωστής. Κάτω από το μαξιλάρι βρήκα ένα συνταγολόγιο για φαγητά με ρίζες. Στην πίσω πλευρά του σκληρού εξωφύλλου του, έγραφε αυτά με μολύβι.</div>
<div style="text-align: justify;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Όταν κάτι φαίνεται διαφορετικό από αυτό που περίμενες, υπερβολικά μεγάλο λόγου χάρη, ή λάθος χρώμα, καλό είναι να το αγγίζεις για να βεβαιώνεσαι ότι είναι αληθινό.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Μην ανησυχείς όταν δε λαμβάνεις την προσοχή που θα ήθελες από κάποιον και κυρίως μην το γνωστοποιείς, καθότι είναι απόλυτα διασταυρωμένο ότι δεν πρόκειται να τη λάβεις από κανέναν ούτως ή άλλως, επομένως η ευθύνη θα ήταν άδικο να επιρριφθεί σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Η αναμονή του θανάτου είναι η μισή αρχοντιά.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Μη φαντάζεσαι ποτέ όλα τα πράγματα ως ίσα.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Για κάθε φορά που θεωρείς κάτι αξιοπερίεργο καθιέρωσε έναν μικρό φόρο απέναντι στον εαυτό σου.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Μην παραβλέπεις ποτέ τις διαστάσεις του κενού ανάμεσα στις λέξεις και ακόμα περισσότερο ανάμεσα στα γράμματα. Αυτές μετράνε.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Τα φρύδια αποτελούν απολήξεις δύο μυών και επιτελούν μια συγκεκριμένη λειτουργία την οποία χρήσιμο είναι να μην ξεχνάς.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Μην παύεις ποτέ να αναζητάς κήπους όπου ομάδες γατών έχουν εγκατασταθεί προσωρινά χρήζοντάς τους καταφύγια. Αποτελούν τα ιδανικότερα κρησφύγετα από τον κυνισμό.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Η διαφορά κλίμακας επενδύει τα πραγματικά περιβάλλοντα με αίγλη.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Μην αφήσεις να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να κοιτάξεις κάποιο κακτοειδές φυτό για ένα γενναιόδωρο χρονικό διάστημα.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Σε κάποια μήκη και πλάτη ορισμένων κόσμων οι δάσκαλοι σκοτώνουν υποχρεωτικά τους μαθητές τους με αιμοσταγείς μεθόδους. Μείνε σε επαγρύπνηση και αναρωτήσου συχνά για το ρόλο σου, τις συντεταγμένες και τα όπλα σου.</div>
<div style="text-align: right;">
<br /></div>
<div style="text-align: right;">
Μη σέβεσαι ποτέ ανθρώπους που αλληγορικά προσομοιάζουν πίνακες περιεχομένων οι οποίοι αναγράφουν τον εαυτό τους χωρίς σελιδαριθμητική παραπομπή ή με παραπομπή στη σελίδα μηδέν. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για όλους μας. </div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.comtag:blogger.com,1999:blog-2477978612703028082.post-31466807419509325952016-11-19T02:45:00.001+02:002016-11-22T12:17:10.934+02:00Sunday best trappings, #4<div dir="ltr" style="text-align: left;" trbidi="on">
<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;">
<a href="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuvrSwdUr8815cVqvdratY4adR0cBAQJTZyXq0YedLswDnNXeTOAZttQiRKLMeLohBjfQUuI8F6TvdevkeKA5RG78Fo8_SIEEJ44fOfSpYK2C8-nyHqzhgIC9SkHtU_HmUFK7CUD_i0uc/s1600/DM-Hokkaido-192.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" height="267" src="https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEhuvrSwdUr8815cVqvdratY4adR0cBAQJTZyXq0YedLswDnNXeTOAZttQiRKLMeLohBjfQUuI8F6TvdevkeKA5RG78Fo8_SIEEJ44fOfSpYK2C8-nyHqzhgIC9SkHtU_HmUFK7CUD_i0uc/s400/DM-Hokkaido-192.jpg" width="400" /></a></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;">Δεν έχω αρχίσει να το χάνω</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;">Δεν το είχα ποτέ</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;">Αντώνης Μανουσάκης (Βδέλυγμα)</span></div>
<div style="text-align: right;">
<span style="font-size: x-small;"><br /></span></div>
<div style="text-align: justify;">
Το όνομά μου δεν το άκουσα ποτέ κανονικά. Δε θυμάμαι ούτε μια μέρα ως παιδί που να γύρισα στον ήχο του δικού μου ονόματος. Πριν από μένα είχε γεννηθεί ένα κοριτσάκι που πέθανε στα δύο από ερυθρά. Μου έδωσαν το ίδιο όνομα με εκείνη τελευταία στιγμή. Η μάνα μου βέβαια εκ των υστέρων μαράζωνε να το ακούει οπότε με φώναζε αλλιώς. Αυθαίρετα μου κόλλησε ένα τυπικό της εποχής της γυναικείο προσωνύμιο από αυτά τα δυναμικά, που τονίζουν το ωμέγα στη λήγουσά τους. Σιγά σιγά ανεξαιρέτως όλοι ξέχασαν πώς με λέγανε. Ακόμα και όταν συναντώ στο δρόμο γνωστούς από την παλιά μας γειτονιά με αποκαλούν με τον φυτευτό μου τίτλο, τον επικολλημένο διορθωτικά πάνω στα σημαινόμενα του γνήσιου. Η βαρύτητα του σινιάλου προσφώνησης ενός πράγματος ή μιας κατάστασης είναι τόσο επιβλητική, που ακόμα και τα ισχυρότερα αντιισταμινικά φάρμακα μπορούν να αποδειχθούν ανεπαρκή. Επί χρόνια διατυμπάνιζα τη βίαια αλλεργική μου αντίδραση που ελλοχεύει κάθε φορά που κάποιος θα μεταχειριζόταν το αυθεντικό μου όνομα για να με καλέσει. Αποπειράθηκα ακόμα και να βρω υποκατάστατα ιδεολογικά στηρίγματα για αυτήν μου τη στάση. Για μια ορισμένη περίοδο υποστήριζα σθεναρά την πανωνυμία, αλλιώς αρνητική ανωνυμία, σύμβαση κατά την οποία όλα τα ονόματα χαρακτηρίζουν όλα τα πρόσωπα και η διάκριση μεταξύ τους επιτυγχάνεται με άλλα μέσα όπως ο επιτονισμός, η άρθρωση και η απεύθυνση της εκάστοτε χειρονομίας. Όταν κουράστηκα από αυτό το σημειολογικό χάος, συνασπίστηκα με τους "Γορίλες της Κλιτικής", μια ομάδα αναρχικών ακτιβιστών που κλέβουν ονόματα σε πακέτο με τα ιστορικά αποτυπώματα και τα λοιπά κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά τους από την Παγκόσμια Τράπεζα Ονομάτων και τα αναδιαμοιράζουν σε άτυχους ή άπορους "δυσώνυμους" όπως εγώ. Φιλότιμη αλλά ριψοκίνδυνη κίνηση που δεν άργησε να με κάνει να αισθανθώ ανικανοποίητη και ηθικά καχύποπτη. Επομένως προχώρησα σε μια ομοιοπαθητικής προσέγγισης θεραπεία: ενστερνίστηκα θερμά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της επικοινωνίας μου το αρχικό ενοχλητικό για μένα όνομα, κάτι που στους περισσότερους φάνηκε σαν ένα σκέτο καπρίτσιο, μιας που ποτέ τους δεν είχαν λάβει γνώση του οικογενειακού παρασκηνίου και της ψυχολογικής μου τοποθέτησής απέναντι σε αυτό. Δεν λειτούργησε ούτε αυτή η μεθόδευση οφείλω να ομολογήσω. Κουβαλώ έτσι τόσον καιρό εκτός από το καθομιλουμένο μου και ένα νεκρό όνομα, και εξακολουθώ να θλίβομαι κάθε φορά στο δικαστήριο όταν απροειδοποίητα με προσαγορεύουν με το επίσημο, τουτέστιν αυτό της κατ' επίφασιν αλησμόνητης ανήλικης νεκρής. </div>
</div>
Felicia Cyanirishttp://www.blogger.com/profile/07103792815781180248noreply@blogger.com