Άλλη μια νύχτα στο συρματοποιείο που τα παιδιά δε νύσταζαν καθόλου. Κρυφομιλούσαν για κάτι κοσμικά βαρύ. Στην προσπάθειά μου να τα συνετίσω απείλησα ότι θα τους κόψω την πρόσβαση στον κουβά με τη μπογιά- που να τον οσμίζονται τόσο τα ευχαριστούσε- καθώς και ότι θα σβήσω την άσπρη λάμπα για μία ολόκληρη ώρα- που μέχρι ρίγους τα τρομοκρατούσε. Αυτά συμμορφώνονταν παροδικά και μετά επαναλάμβαναν την παραβατική συμπεριφορά χωρίς έλεος. Τα ικέτευσα να με συμπονέσουν για χάρη της δουλειάς αλλά παρέμεναν άγρυπνα και αυθάδη. Έχασα τη υπομονή μου και τα έδιωξα. Πλέον προσπαθώ μόνο με το δικό μου ύπνο και ενισχυμένο τεχνητό φως να παράξω μερικά μέτρα καλό σύρμα. Μα η ποιότητα δεν είναι πλέον ίδια. Γνωρίζω παιδιόθεν από τον πατέρα μου ότι για να φτιάξεις μια γερή κουλούρα σύρμα χρειάζεται άφθονος παιδικός ύπνος κάτω από λευκό φως. Και σίγουρα, το φως είναι εδώ αλλά έχω μόνο τον προσωπικό μου ύπνο και δεν είμαι παιδί.
