Σκοπός εκείνης της προπληρωμένης βόλτας ήταν να γνωρίσουμε ένα τοπίο μέσω της ακρόασης των αυθόρμητων ήχων που εκπορεύονταν από τη χάρη του. Ξεκινήσαμε να περπατάμε σε άψογα ερπετική σειρά, ο ένας πίσω από τον αλλο χωρίς να επιτρέπεται να ανταλλάξουμε κουβέντα. Συγκεντρώθηκα κι εγώ στο βηματισμό και όταν τον κατέκτησα, άρχισα να αφουγκράζομαι. Στην αρχή μεγάλες επιθετικές χειρονομίες θορύβων, κρότους, γκρεμίσματα, πατάγους και κλαγγές. Έπειτα παλμικούς βόμβους κινήσεων, εναλλαγές ρυθμών από μεταφορά ύλης. Μετά πιο βαθιές χροιές συνυποδηλωτικές υπογείων ή καλυμμένων επιφανειών. Πιο πέρα συριστικές ποιότητες, ψιθυρίσματα, αποτελέσματα επαφής ελαφρών υλικών ή τριβής χωρίς πίεση. Τελευταίες απορρόφησα τις φωνές. Ασυνάρτητες γραφές στον αέρα, μακροσκελή σύμφωνα, κοφτά φωνήεντα και ρηχές ανάσες. Ηχητικά επίπεδα στοιβάζονταν χωρίς ελεγχόμενη ροή. Διαφάνειες ανάμεσά τους τα καθιστούσαν απροσπέλαστα στην κατανόηση. Κύματα άμορφης έκφρασης διαλύονταν γύρω μου εκκωφαντικά. Είχα μείνει μόνη και ακίνητη. Τα δάχτυλά μου πονούσαν από την προσπάθεια να μονώσω τα αφτιά μου. Άνοιξα τα μάτια. Έγινε σιωπή. Κι ύστερα ξεκίνησαν οι εικόνες.
