Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #2




- Τρως;
- Γεύομαι τις τροφές με τη γλώσσα μου. Κάθε γεύση ενεργοποιεί και μια διαφορετική περιοχή ενδιαφέροντος. Γεύομαι τους ανθρώπους με τα δόντια μου. Πρόκειται για μια απολύτως διαφορετική αίσθηση. Έχει να κάνει με την αντίσταση που φέρνουν στην κατατρόπωση.

Οξέα, Βάσεις, Άλατα (A random Q&A), #1



- Είσαι ακόμα εδώ γύρω;
- Και βέβαια. Από εκείνο το πρωί που ξύπνησα και αισθάνθηκα τη σπονδυλική μου στήλη διαφορετική. Σίγουρα η διάμετρος της είχε αυξηθεί σημαντικά, αλλά μακάρι να ήταν μόνο αυτό. Το πάλαι ποτέ οστικό υλικό της έμοιαζε πλέον να έχει αλλοιωθεί σε κάτι μαλακό και ελαστικό, προσομοιάζοντας σε κάτι που συντίθεται από κάποια χημική ένωση με πολύ χαλαρούς δεσμούς μεταξύ των μορίων της. Μετά ένιωσα την κίνηση. Δεν ήταν ένας άγριος σπασμός ούτε μια απότομη συστροφή αλλά περισσότερο ένα απαλό κυμάτισμα, ένας έρποντας παλμός αυτής της νέας εύπλαστης μάζας η οποία τώρα ελικοειδώς εκτεινόταν στη θέση της ραχοκοκκαλιάς που κάποτε διέσχιζε την πλάτη μου. Συναισθηματικά, εξέφραζε κάτι το ύπουλο, το υποδόριο και το υπομονετικό. Μου πήρε λίγες ώρες να καταλάβω ότι η κυματοειδής ταλάντωση του άξονα που στήριζε το σώμα μου παρέμενε ανεπηρέαστη από τη λειτουργία της αναπνοής, τις κινήσεις ή την ψυχική μου διάθεση. Χρειάστηκε λιγότερο από μια μέρα για να συνειδητοποιήσω ότι ο πρωτόγνωρος σφυγμός θα με συντρόφευε εσαεί. Ήταν οριστικό. Προσπάθησα να το δω θετικά, να το σκεφτώ απλά ως άλλη μια παράμετρο στην εξίσωσή μου, ένα επιπλέον όργανο στη συμφωνία μου, μια ακόμη τονικότητα στην παλέτα μου αλλά δεν έγινε επουδενί εφικτό κάτι τετοιο. Μια άγνωστη μάζα είχε αποφασίσει να με διαπεράσει, κλέβοντας ή εξαϋλώνοντας τα παλιά μου κόκαλα και να με μετατρέψει στο προσωπικό της εκκρεμές στο εξής. Η μόνη ουσιαστική ικανοποίηση που έπαιρνε από μένα ήταν το να με κινεί. Δε μου απομυζούσε τις δυνάμεις, ούτε με έκανε να αφηνιάζω ή να αυτοκαταστρέφομαι με κανένα τρόπο. Η μετριοπάθεια και η απλοϊκότητα των σκοπών αυτής της κινητήριας οντότητας μέσα μου με εξόργιζε. Αδυνατούσα να ανιχνεύσω έστω και μια ρανίδα δράματος, κάποιο ψήγμα εκδίκησης ή έστω ένα απώτερο πλάνο δοξασμένου μεγαλείου μέσω της χρήσης του σώματός μου από τον ξένο. Ο παρασιτικός ταλαντωτής μου ήταν ακριβώς ότι κυριολεκτικά υποδήλωνε ο τίτλος του. Χωρίς περιθώρια για ποίηση ή οραματισμό, είχα στα χέρια μου ή μάλλον στην πλάτη μου, ένα αντίδοτο σε όλες μου τις απελπισμένες απόπειρες να προσεγγίσω τα ιδανικά της βουδιστικής ακινησίας. Χρόνια μετά, διάγω ακόμα το βίο μιας καλοβιδωμένης λάμπας, που πραγματικά φωτοβολεί ρυθμικά από μέσα προς τα έξω και όλοι θεωρούν ότι αυτό υπήρξε αποτέλεσμα προσωπικής επιλογής.  

Hail the Captain and Thy Guard


Δεν ήξερε καν τί σημαίνει ανηχοϊκός θάλαμος. Δε μπήκε ούτε στον κόπο να υποθέσει, από την ετυμολογία. Καμιά φορά το μόνο που απομένει είναι η ποιότητα χρήσης της εργονομίας της γλώσσας. Υπάρχει ασφαλώς και η λυρική σκοπιά του ζητήματος, το να ζωγραφίζεις το χρόνο με λέξεις και λοιπή υδαρή φρασεολογία. Αλλά εδώ μιλάμε για εκτίμηση της μηχανολογικής ομορφιάς της σύνταξης, της κατασκευαστικής πληρότητας της γραμματικής, μιλάμε για τα σκίτσα με τα γρανάζια του ντα Βίντσι και όχι για την κυρία με την ερμίνα. Η παλμική μελωδία στην άρθρωση ενός σκελετού και η αυτοτελής ηδονή που εμφιλοχωρεί σε οποιαδήποτε ακολουθία νοήματος ή αίσθησης. Δυνάμει γεγονότα ακόμα και σε κενό ήχου.

Το να σου αρέσουν τα πάντα με μια φιλοπερίεργη ορμή, έγραφε ένας κάπως αμφισβητούμενος μοναχός την εποχή της παρακμής των ιπποτών στην ηπειρωτική επικράτεια, μπορεί να σε οδηγήσει με νυστερική ακρίβεια στη μανία, κι έπειτα στην ανάγκη ειδικών υποστηριγμάτων για τα βλέφαρα, τα φρύδια και τις γωνίες του στόματος προκειμένου να μην ενσωματωθούν σε ένα ενιαίο μείγμα για μελλοντικά σπασμένα κεραμικά.

Ένας ηπατικά και σεξουαλικά άγαρμπος ποιητής, κάτοικος μιας επίπεδης πόλης- ταψί την αποκαλούσαν- μια φορά με είχε συμβουλέψει μέσω τηλεφώνου να μη χρησιμοποιώ καθόλου επίθετα και στη συνέχεια μια δασκάλα σαξοφώνου να μη φοράω τόσο ροζ εκτός αναλογιών. Το βασικό μου πρόβλημα συχνά παρεξηγείται ως μέλημα: θυμάμαι τα πάντα. Κανένα ηθικό δίδαγμα γύρω από αυτήν την αμετροέπεια μνήμης.

Είσαι ανισοτροπικός. Αυτή είναι η κρίση μου για σένα. Έστω ότι θέλεις να κοιτάξεις κάτι. Είναι αδύνατο να συμβεί εάν δεν αποφασίσεις πρώτα πώς θα το αναπαραστήσεις. Η κεντρική προοπτική συνιστά μια ασφαλή επιλογή από την Αναγέννηση ακόμα. Αλλά δεν αρκεί ως προϋπόθεση. Πρέπει συμπληρωματικά να επιλέγεις οπωσδήποτε ένα ή περισσότερα σημεία φυγής και ένα επίπεδο του ορίζοντα- ανεξαρτήτως του θέματος που μελετάς. Εσύ, αντιθέτως, πελαγοδρομείς ανάμεσα στις φυσιογνωμικές ιδιαιτερότητες του εκάστοτε οπτικού φαινομένου και όταν κουράζεσαι επαναπροσδιορίζεις αλλεπάλληλα το σύστημα αναπαράστασής σου. Έτσι σου διαφεύγουν οι στοχεύσεις και απομένεις με την ανασφάλεια, καθώς αναπόφευκτα, εν τέλει, συμπεριλαμβάνεις και τον εαυτό σου στη διαδικασία. Είσαι τόσο ανισοτροπικός.

Επίσης. Αυτό, όλο το φρικαλέο προηγούμενο και ό, τι τρομακτικό θα επακολουθήσει, δεν είναι κώδικας.


Το δωδεκαλογικό προσκέφαλο της Αδερφής Αγαύης


Όταν έγινα δεκτή στη μονή, μου παραχωρήθηκε κατευθείαν το κελί της και μαζί το καθήκον να το καθαρίσω από τα υπάρχοντα της προσφάτως εκλιπούσης. Στο κομοδίνο εντόπισα ένα ζευγάρι χειρουργικά μαύρα γάντια, μια δαχτυλήθρα και γυμνό καρούλι κλωστής. Κάτω από το μαξιλάρι βρήκα ένα συνταγολόγιο για φαγητά με ρίζες. Στην πίσω πλευρά του σκληρού εξωφύλλου του, έγραφε αυτά με μολύβι.

Όταν κάτι φαίνεται διαφορετικό από αυτό που περίμενες, υπερβολικά μεγάλο λόγου χάρη, ή λάθος χρώμα, καλό είναι να το αγγίζεις για να βεβαιώνεσαι ότι είναι αληθινό.

Μην ανησυχείς όταν δε λαμβάνεις την προσοχή που θα ήθελες από κάποιον και κυρίως μην το γνωστοποιείς, καθότι είναι απόλυτα διασταυρωμένο ότι δεν πρόκειται να τη λάβεις από κανέναν ούτως ή άλλως, επομένως η ευθύνη θα ήταν άδικο να επιρριφθεί σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο.

Η αναμονή του θανάτου είναι η μισή αρχοντιά.

Μη φαντάζεσαι ποτέ όλα τα πράγματα ως ίσα.

Για κάθε φορά που θεωρείς κάτι αξιοπερίεργο καθιέρωσε έναν μικρό φόρο απέναντι στον εαυτό σου.

Μην παραβλέπεις ποτέ τις διαστάσεις του κενού ανάμεσα στις λέξεις και ακόμα περισσότερο ανάμεσα στα γράμματα. Αυτές μετράνε.

Τα φρύδια αποτελούν απολήξεις δύο μυών και επιτελούν μια συγκεκριμένη λειτουργία την οποία χρήσιμο είναι να μην ξεχνάς.

Μην παύεις ποτέ να αναζητάς κήπους όπου ομάδες γατών έχουν εγκατασταθεί προσωρινά χρήζοντάς τους καταφύγια. Αποτελούν τα ιδανικότερα κρησφύγετα από τον κυνισμό.

Η διαφορά κλίμακας επενδύει τα πραγματικά περιβάλλοντα με αίγλη.

Μην αφήσεις να περάσει ούτε μια μέρα χωρίς να κοιτάξεις κάποιο κακτοειδές φυτό για ένα γενναιόδωρο χρονικό διάστημα.

Σε κάποια μήκη και πλάτη ορισμένων κόσμων οι δάσκαλοι σκοτώνουν υποχρεωτικά τους μαθητές τους με αιμοσταγείς μεθόδους. Μείνε σε επαγρύπνηση και αναρωτήσου συχνά για το ρόλο σου, τις συντεταγμένες και τα όπλα σου.

Μη σέβεσαι ποτέ ανθρώπους που αλληγορικά προσομοιάζουν πίνακες περιεχομένων οι οποίοι αναγράφουν τον εαυτό τους χωρίς σελιδαριθμητική παραπομπή ή με παραπομπή στη σελίδα μηδέν. Δεν υπάρχει αρκετός χώρος για όλους μας.