Δεν έχω αρχίσει να το χάνω
Δεν το είχα ποτέ
Αντώνης Μανουσάκης (Βδέλυγμα)
Το όνομά μου δεν το άκουσα ποτέ κανονικά. Δε θυμάμαι ούτε μια μέρα ως παιδί που να γύρισα στον ήχο του δικού μου ονόματος. Πριν από μένα είχε γεννηθεί ένα κοριτσάκι που πέθανε στα δύο από ερυθρά. Μου έδωσαν το ίδιο όνομα με εκείνη τελευταία στιγμή. Η μάνα μου βέβαια εκ των υστέρων μαράζωνε να το ακούει οπότε με φώναζε αλλιώς. Αυθαίρετα μου κόλλησε ένα τυπικό της εποχής της γυναικείο προσωνύμιο από αυτά τα δυναμικά, που τονίζουν το ωμέγα στη λήγουσά τους. Σιγά σιγά ανεξαιρέτως όλοι ξέχασαν πώς με λέγανε. Ακόμα και όταν συναντώ στο δρόμο γνωστούς από την παλιά μας γειτονιά με αποκαλούν με τον φυτευτό μου τίτλο, τον επικολλημένο διορθωτικά πάνω στα σημαινόμενα του γνήσιου. Η βαρύτητα του σινιάλου προσφώνησης ενός πράγματος ή μιας κατάστασης είναι τόσο επιβλητική, που ακόμα και τα ισχυρότερα αντιισταμινικά φάρμακα μπορούν να αποδειχθούν ανεπαρκή. Επί χρόνια διατυμπάνιζα τη βίαια αλλεργική μου αντίδραση που ελλοχεύει κάθε φορά που κάποιος θα μεταχειριζόταν το αυθεντικό μου όνομα για να με καλέσει. Αποπειράθηκα ακόμα και να βρω υποκατάστατα ιδεολογικά στηρίγματα για αυτήν μου τη στάση. Για μια ορισμένη περίοδο υποστήριζα σθεναρά την πανωνυμία, αλλιώς αρνητική ανωνυμία, σύμβαση κατά την οποία όλα τα ονόματα χαρακτηρίζουν όλα τα πρόσωπα και η διάκριση μεταξύ τους επιτυγχάνεται με άλλα μέσα όπως ο επιτονισμός, η άρθρωση και η απεύθυνση της εκάστοτε χειρονομίας. Όταν κουράστηκα από αυτό το σημειολογικό χάος, συνασπίστηκα με τους "Γορίλες της Κλιτικής", μια ομάδα αναρχικών ακτιβιστών που κλέβουν ονόματα σε πακέτο με τα ιστορικά αποτυπώματα και τα λοιπά κοινωνιολογικά χαρακτηριστικά τους από την Παγκόσμια Τράπεζα Ονομάτων και τα αναδιαμοιράζουν σε άτυχους ή άπορους "δυσώνυμους" όπως εγώ. Φιλότιμη αλλά ριψοκίνδυνη κίνηση που δεν άργησε να με κάνει να αισθανθώ ανικανοποίητη και ηθικά καχύποπτη. Επομένως προχώρησα σε μια ομοιοπαθητικής προσέγγισης θεραπεία: ενστερνίστηκα θερμά σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής και της επικοινωνίας μου το αρχικό ενοχλητικό για μένα όνομα, κάτι που στους περισσότερους φάνηκε σαν ένα σκέτο καπρίτσιο, μιας που ποτέ τους δεν είχαν λάβει γνώση του οικογενειακού παρασκηνίου και της ψυχολογικής μου τοποθέτησής απέναντι σε αυτό. Δεν λειτούργησε ούτε αυτή η μεθόδευση οφείλω να ομολογήσω. Κουβαλώ έτσι τόσον καιρό εκτός από το καθομιλουμένο μου και ένα νεκρό όνομα, και εξακολουθώ να θλίβομαι κάθε φορά στο δικαστήριο όταν απροειδοποίητα με προσαγορεύουν με το επίσημο, τουτέστιν αυτό της κατ' επίφασιν αλησμόνητης ανήλικης νεκρής.
