Μαζούτ (οδηγίες προς νεοσύλλεκτο), #3

When I ran out of thread, I couldn’t let go

But that’s not sewing, that’s, that’s just poking holes

Dessa

Λοιπόν νεαρέ, ας αρχίσουμε με τα βασικά. Τα ζώα είναι φαινομενικά παθητικά πλάσματα. Δεν κινούνται, παρά μόνο γεννιούνται, αναπτύσσονται και πεθαίνουν. Η αναπαραγωγή τους γίνεται με τη βοήθεια των καιρικών φαινομένων. Υπό συγκεκριμένες συνθήκες θερμοκρασίας και υγρασίας εκπέμπουν μια ακτινοβολία με τη βοήθεια της οποίας αυτογονιμοποιούνται. Καταλαμβάνουν τη μεγαλύτερη έκταση της επιφάνειας της χώρας. Αντιμετωπίζουν τους υπόλοιπους κατοίκους με περιφρόνηση γενικά. Καμιά φορά ενδέχεται να τους τραυματίσουν με τις ακτίνες τους ή να εισβάλλουν σε ξένες ιδιοκτησίες με τις φρακταλοειδείς ρίζες τους. Εσύ είσαι νέος και δεν τα θυμάσαι αυτά, αλλά σε πληροφορώ ότι η αιτιολογία που προβαλλόταν αρχικά για τέτοιες συμπεριφορές ήταν η ασυμβατότητα των κωδίκων επικοινωνίας. Αθώα χρόνια τότε. Ακόμη δεν είχε αποκατασταθεί το χάσμα κατανόησης ανάμεσα στις γλώσσες ζώων και κατοίκων- τα ζώα αδυνατούσαν να φανταστούν ότι ορισμένες δράσεις τους αποτελούσαν όχληση ή προσβολή για τους υπόλοιπους και όταν το αντιλήφθηκαν, δεν αντέδρασαν καθόλου. Με παρακολουθείς, έτσι; Ωραία. Σιγά σιγά τα οπτικά νεύρα των κατοίκων προσαρμόστηκαν στο περιβάλλον και σταδιακά τα ζώα πέρασαν έξω από το φάσμα της όρασής μας. Όπως όλοι γνωρίζουμε, αν και θα συμφωνείς φαντάζομαι ότι πλέον σπάνια το κουβεντιάζουμε, τα ζώα παραμένουν παρόντα και οιονεί επικίνδυνα. Τα φοβόμαστε όπως πάντα χωρίς να τους επιρρίπτουμε ευθύνες. Μας έχει δοθεί η άδεια να τα φοβόμαστε διαρκώς, λυσσασμένα και ακατάπαυστα και την εκμεταλλευόμαστε στο έπακρο. Διαφωνείς; Είναι τόσο αυτονόητο που κανείς δεν το εξωτερικεύει στις μέρες μας. Μόνο μερικοί γέροι σαν εμένα. Αν και, σε κάθε διασταύρωση βλέμματος ή κενό συνομιλίας, σου εγγυώμαι ότι είναι σαν να το υπενθυμίζουμε ο ένας στον άλλον. Να ξέρεις όμως ότι ευτυχώς που συμβαίνει κι αυτό. Σου μιλάω ως πατέρας σου και όχι ως διοικητής σου αυτή τη στιγμή. Θα έρθει ο καιρός που θα καταλάβεις. Καλύτερα τα ζώα παρά η πλήξη.

Μαζούτ (οδηγίες προς νεοσύλλεκτο), #2

Η βρύση ξεκίνησε να μου λέει ψέματα ξανά. Ο νιπτήρας δεν με αφήνει ούτε να τον πλησιάσω έχοντας περιτειχιστεί από σωρούς πιάτων και ας μη μιλήσουμε καν για τα ποτήρια. Αυτά έχουν γίνει ευθέως επιθετικά προς τα δάχτυλά μου. Εν τω μεταξύ πασχίζω αλλά δε μπορώ να θυμηθώ ποιά ήταν η στρατηγική μου απέναντι στα ντουλάπια της κουζίνας: υποκριτική συνθηκολόγηση ή ξεδιάντροπη πρόκληση σε αιμοτοχυσία; Καλά θα κάνω να αποφασίσω γρήγορα, μιας που το ψυγείο πλέον δεν κρύβει την αποδοκιμασία του απέναντί μου μαγγώνοντας την πόρτα ειδικά αργά το βράδυ. Και το χειρότερο είναι ότι ασκεί άμεση επιρροή στο πλυντήριο, το οποίο αρνείται ανοιχτά να λειτουργήσει για λογαριασμό των ρούχων μου.Το κρεβάτι εξακολουθεί να με ρωτάει επίμονα πότε θα γυρίσει εκείνη, ενώ η λάμπα του υπνοδωματίου ανταποκρίνεται στο διακόπτη με χρονοκαθυστέρηση δεκαπέντε λεπτών, ίσα ίσα για να πετάγομαι τρομαγμένος από την καρέκλα μου κάθε τόσο. Η καρέκλα τουλάχιστον νομίζω ότι είναι ακόμα μαζί μου, αν και δεν αποκλείω να επηρεαστεί αργά ή γρήγορα από την εχθρική στάση των ηχείων και των δίσκων. Έχουν ξεκάθαρα συνασπιστεί με την παράταξη της κουζίνας και ο χώρος γύρω τους έχει μετατραπεί σε γκρίζα ζώνη. Πάλι καλά λέω που μου έχει μείνει και το γραφείο, έστω και χωρίς τα βιβλία. Διστάζω να τα πλησιάσω πλέον από τότε που η βιβλιοθήκη τάχθηκε υπέρ του κρεβατιού, γέρνοντας προς αυτό και γδέρνοντας αλύπητα τον τοίχο. Όχι, αυτό τουλάχιστον το ξέρω, οι τοίχοι είναι μαζί μου. Για το τασάκι θα ήθελα να πίστευα το ίδιο, αλλά δυστυχώς δεν πάνε πολλές μέρες από τότε που το βρήκα να κρύβεται ανάμεσα στους δίσκους μου. Από την άλλη, σκέφτομαι, υπάρχει και το χαλί. Όμως, ποιός μπορεί να είναι σίγουρος για την εμπιστοσύνη του όταν μπαίνοντας στο δωμάτιο κάθε φορά με κάνει να σκοντάφτω στην ίδια γωνία του; Εν πάσει περιπτώσει, προσωπικά εκτιμώ τη στάση που έχουν έως τώρα κρατήσει τα πλακάκια του μπάνιου. Ψυχρή αλλά καθόλου μεροληπτική. Εξακολουθούν να δέχονται τα πέλματά μου υγρά ή στεγνά στην επιφάνειά τους, χωρίς ωστόσο να τους περισσεύει ποτέ μια παρηγορητική κουβέντα ή ένας αισιόδοξος χαιρετισμός στον αγώνα μου. Είναι αλήθεια, πρόκειται για μοναχικό αγώνα. Ειδικά, αν αναλογιστεί κανείς ότι ακόμα και τα οστά μου αποφεύγουν να συμπαραταχθούν μαζί μου. Το μυικό σύστημα από την άλλη, δεν με έχει εντελώς εγκαταλείψει, αλλά εάν συνεχίσει αυτή την ανησυχητική ουδετερότητα, πολύ φοβάμαι πως θα πάρει το δρόμο που πήραν τα μαλλιά και τα νύχια μου, από την αρχή αυτού του πολέμου, όταν φοβισμένα κόλλησαν στην κουρτίνα και έπειτα συνασπίστηκαν με το χαλί. Δεν τα παρατάω όμως. Θα συνεχίσω με ό,τι έχω, είναι πολύ αργά για να οπισθοχωρήσω. Εξάλλου το παράθυρο αλλά και τα πόμολα μου έχουν εκδηλώσει ανοιχτά την αλληλεγγύη τους. Έχω μέσα μου όλη τη θέληση για να μην παραδοθώ και να παλέψω μέχρι τέλους. Βέβαια, τώρα τελευταία ο ανεμιστήρας  και οι μπρίζες διαδίδουν μια φήμη που με κάνει να παραλύω από το φόβο μου: το ουίσκι έχει συνάψει μυστική συνθήκη με τα λευκά χαρτιά και συνωμοτούν με το σεντόνι εναντίον μου. Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο είμαι προετοιμασμένος για σφαγή. Δεν έχει νόημα να το σκέφτομαι άλλο.