Όταν το μυαλό σταματάει
το μυαλό σταματάει
εμπρός είναι ώρα
το νύχι της ώρας
Μαρία Λαϊνά, Όχι Εγώ
Μόλις μπαίνει στο χώρο αρχίζω να παρατηρώ τη σκόνη σε κάθε επιφάνεια. Αυτή που καλύπτει το εσωτερικό των παπουτσιών του και αυτή που γλιστράει από τις ράχες των βιβλίων στην τσάντα του. Τους στροβιλιζόμενους κόκκους μπροστά στο παράθυρο και τους ακινητοποιημένους κάτω από το μαξιλάρι της πολυθρόνας που κάθεται. Από ώρα έχει ξεκινήσει να μιλάει αλλά εγώ με μανία υπολογίζω πόση σκόνη εισέρχεται κάθε δευτερόλεπτο στα πνευμόνια του. Εξετάζω με ακρίβεια τους σχηματισμούς που διαμορφώνει η εγκατεστημένη στο σιδερωμένο σακάκι του σκόνη. Κάνω υποθέσεις σχετικά με τους εγκλωβισμένους κόκκους μέσα στο καντράν του ρολογιού του, αναρωτιέμαι πόσες ώρες βρίσκονται εκεί και αν μετατοπίζονται από τα ρεύματα που δημιουργεί η κίνηση των δεικτών. Αναλύω της σύσταση της μαγνητισμένης σκόνης στον καθρέφτη πίσω από το κεφάλι του. Περιεργάζομαι οπτικά τον κάθε κόκκο που κατακάθεται στις καμπύλες του ζευγαριού των ομιλούντων χειλιών του υπό κίνηση, και έπειτα των σιωπηλών και σταματημένων χειλιών του. Σηκώνεται, απομακρύνει τα χείλη του από το παρατηρητήριό μου, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω. Μαζί του παίρνει και όλη την ικανότητά μου για βαθιά ενατένιση της σκονισμένης επιφάνειας των πραγμάτων. Δε με απασχολεί καθόλου η εξέλιξη που και πάλι δεν επιτεύχθηκε σχετικά με το θέμα του. Έχω ξεχάσει γιατί βρίσκεται εδώ κάθε βδομάδα. Δεν έχω ιδέα για τί πράγμα μονολογούσε σήμερα. Ανυπομονώ να ξανάρθει για να μπορέσω να μετρήσω τους κόκκους που φωλιάζουν στις ρυτίδες του.
