Τ' άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
'Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!
Νάνος Βαλαωρίτης, Τροία
Στην είσοδο της γκαλερί υπήρχε ένα τραπέζι με ένα ρηχό μεταλλικό δοχείο γεμάτο τρίχες και δίπλα ένα ξυράφι. Οι επισκέπτες έπρεπε να ξυρίσουν τα φρύδια τους προτού έρθουν σε επαφή με το έργο. Περιεργάστηκα το έργο, βάδισα κυκλικά στο χώρο, δεξιόστροφα και μετά αριστερόστροφα, έκανα ότι μιλάω στο τηλέφωνο, κουράστηκα τελικά και κάθισα σε μια από τις τελευταίες καρέκλες, ούσα η μόνη καθήμενη επί ατέλειωτη ώρα."Το όνομα, εκείνοι που ακόμα το θυμούνται, αυτό που αντιπροσωπεύει για τον καθένα τους και ο προάγγελος της διέγερσης που προκαλεί η προβολή της μελλοντικής λήθης στο τώρα". Έτσι τιτλοφόρησε τη διάλεξή του ο ιστορικός τέχνης, ως επίτιμος ομιλητής των εγκαινίων της έκθεσης. Όταν επανέλαβε μεγαλόφωνα ολόκληρη την επικεφαλίδα ακούστηκαν πνιχτά γέλια. Όχι από μένα. Μίλησε πολύ, τον άκουγα, συγκράτησα λίγα. Κάτι για την απουσία. Κάτι για την έλλειψη. Κάτι για την ατέλεια. Άργησα να φύγω από εκεί. Στην έξοδο είχε σχηματιστεί τεράστια ουρά. Οι τέως επισκέπτες έπαιρναν πίσω τρίχα προς τρίχα τα φρύδια τους. Κατά σύμπτωση έμεινα τελευταία. Παρατήρησα ανενόχλητη την αντανάκλαση του καινούργιου μου προσώπου στο άδειο μεταλλικό δοχείο.
