Οι παραλογισμοί του Λ., συνεδρία #7



Η όψη του ήταν θλιμμένη και γύρω του υπήρχε μια κίνηση όντων, από εκείνα που αποκαλούνται ζωηρά γιατί οι ψυχές τους δηλώνονται από την κίνηση, και από εκείνα που αποκαλούνται ράθυμα, γιατί η κίνησή τους είναι εσωτερική και άδηλη.
Ruben Dario, Cuento de Pascuas

Αργεί δεκαπέντε λεπτά χωρίς να με ενημερώσει. Μπαίνει μέσα αναμαλλιασμένος. Στέκεται απέναντί μου σιωπηλός. Περνάνε δύο ή τρία λεπτά μαζί με δύο ή τρία πυροσβεστικά απ' έξω. Δε θέλει να καθίσει όταν του προτείνω, ευχαριστεί. Η φωνή του ακούγεται αλλοιωμένη, με ακονισμένο γρέζι. Ξεκινάει να περιγράφει τη μέρα του. Καθώς το κάνει, κοιτάζει μονίμως λοξά. Το κεφάλι στραμμένο λοξά, ο κορμός γερμένος λοξά, το βλέμμα καρφωμένο κάτω λοξά, τα χείλη σουφρωμένα λοξά. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα γιγάντιο σημείο στίξης. Η ομιλία του διακόπτεται απότομα. Στρέφεται προς το μέρος μου. Λέει ότι παρατηρεί τα οστά του προσώπου μου. Πλησιάζει. Αφού τα ψηλαφίσει μου χαράσσει με το δάχτυλο αόρατες γραμμές στα σημεία όπου κατά την εκτίμησή του θα σχηματιστούν ρυτίδες. Αναλύει τη διαδικασία απώλειας του λίπους από τους ιστούς του προσώπου με την πρόοδο του γήρατος. Θυμάται ότι είχε γράψει ένα τραγούδι γι'αυτό, παλιά. Ο χρόνος τελειώνει. Φεύγει βιαστικά. Ξεχνάει στον καναπέ το σακάκι του. Επιστρέφει σύντομα. Περιεργάζεται το πηγούνι μου με την παλάμη του πριν πει αντίο. Σχολιάζει κάτι για την πυκνότητα του δέρματος. Επιδιώκει να με κάνει να νιώσω αμήχανα. Το καταφέρνει και δεν έχουμε σημειώσει καμία εξέλιξη αυτή τη φορά σχετικά με το θέμα του. (βλ. σημειώσεις συνεδριών 3, 4, 5, 6)

Fido as a name, #4, season finale



Τ' άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
'Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!

Νάνος Βαλαωρίτης, Τροία

Στην είσοδο της γκαλερί υπήρχε ένα τραπέζι με ένα ρηχό μεταλλικό δοχείο γεμάτο τρίχες και δίπλα ένα ξυράφι. Οι επισκέπτες έπρεπε να ξυρίσουν τα φρύδια τους προτού έρθουν σε επαφή με το έργο. Περιεργάστηκα το έργο, βάδισα κυκλικά στο χώρο, δεξιόστροφα και μετά αριστερόστροφα, έκανα ότι μιλάω στο τηλέφωνο, κουράστηκα τελικά και κάθισα σε μια από τις τελευταίες καρέκλες, ούσα η μόνη καθήμενη επί ατέλειωτη ώρα."Το όνομα, εκείνοι που ακόμα το θυμούνται, αυτό που αντιπροσωπεύει για τον καθένα τους και ο προάγγελος της διέγερσης που προκαλεί η προβολή της μελλοντικής λήθης στο τώρα". Έτσι τιτλοφόρησε τη διάλεξή του ο ιστορικός τέχνης, ως επίτιμος ομιλητής των εγκαινίων της έκθεσης. Όταν επανέλαβε μεγαλόφωνα ολόκληρη την επικεφαλίδα ακούστηκαν πνιχτά γέλια. Όχι από μένα. Μίλησε πολύ, τον άκουγα, συγκράτησα λίγα. Κάτι για την απουσία. Κάτι για την έλλειψη. Κάτι για την ατέλεια. Άργησα να φύγω από εκεί. Στην έξοδο είχε σχηματιστεί τεράστια ουρά. Οι τέως επισκέπτες έπαιρναν πίσω τρίχα προς τρίχα τα φρύδια τους. Κατά σύμπτωση έμεινα τελευταία. Παρατήρησα ανενόχλητη την αντανάκλαση του καινούργιου μου προσώπου στο άδειο μεταλλικό δοχείο.

Fido as a name, #3


Στο νησί Fido θα βρεις μόνο έναν φάρο από βράχια. Ο φάρος είναι ανενεργός. Αυτό δεν οφείλεται στη χαλασμένη του λάμπα ούτε στην έλλειψη καυσίμου. Ένα θαλάσσιο ερπετό πίνει το λάδι του φάρου κάθε νύχτα. Ο μοναδικός κάτοικος του νησιού προσβλέπει ανένδοτος στις μέρες που τα ζώα θα φωσφορίζουν και οι άνθρωποι θα έχουν χαθεί.