Μαζούτ (οδηγίες προς νεοσύλλεκτο), #1


Ξάπλωσέ τον μπρούμυτα. Στήριξε το λαιμό του σε μια πέτρα και χτύπα τον με το τακούνι σου στο σβέρκο. Έτσι θα του διαλύσεις τα σαγόνια. Μην τον αφήσεις να σκουπίσει τα αίματα. Μετά δέσε τον σε μια καρέκλα απέναντί σου και πάρε τη σακούλα νούμερο 3. Διάλεξε από μέσα τα πιο μεγάλα αφρώδη ζαχαρωτά και ξεκίνα να μασάς λαίμαργα. Κάνε μεγάλες κυκλικές κινήσεις με το στόμα. Δείξε πόσο ευφραίνονται τα δόντια σου καθώς βυθίζονται στη μαλακή μάζα. Όταν θα έχεις καταπιεί και την τελευταία μπουκιά πλησίασε τον. Με τα δάχτυλά σου εισχώρησε ανάμεσα στην κατεστραμμένη οδοντοστοιχία του και κράτα την ανοιχτή. Ξεκίνα να γλείφεις αργά τα ούλα, τα χείλη και τα κομμάτια της γλώσσας του. Αυτό ήταν. Από εδώ και πέρα διάλεκτός σας έχει γίνει η ζάχαρη.

Nespereira (Τα χρονικά της Κανειίας χώρας), #4


Θα ‘θελε κάποιος να της μιλήσει,
και σχεδόν φοβάται ότι εγώ
θα τη διαπράξω ετούτη την απρέπεια.
Ezra Pound

Οι κάτοικοι στην Κανειίας Χώρα έχουν φλέβες όχι μόνο εσωτερικά αλλά και επιδερμικά. Για την ακρίβεια, το ίδιο συμβαίνει με όλα τα αντικείμενα. Διασχίζονται από λευκές φλέβες, μέσα στις οποίες κυκλοφορεί το αέριο που ευθύνεται για τη χαμηλή θερμοκρασία κάθε σώματος. Ένα αγόρι χαϊδεύει τις ραβδώσεις μιας μπάλας. Ένας άνδρας ψηλαφίζει τις ρίγες ενός φορέματος. Ένας γέρος περνάει διαγώνια μια φρεσκοβαμμένη διάβαση. Το δικό μου τετράδιο ήταν χωρίς γραμμές ωστόσο.

Nespereira (Τα χρονικά της Κανειίας χώρας), #3


Ένας τρόπος για να περιορίσεις την πρόσληψη αέρα είναι να τρυπήσεις τη μύτη σου πολλές φορές. Έχοντας μια μύτη γεμάτη οπές, ο αέρας διαφεύγει πριν προλάβει να εισέλθει στην αναπνευστική οδό. Έτσι πεθαίνεις από ασφυξία. Η αμοιβαία διάτρηση των ρουθουνιών με χοντρές βελόνες αποτελεί συνήθη τρόπο συντροφικής αυτοκτονίας στη  Κανειία χώρα και από εκεί προέρχεται η συνυποδηλωτική της διατύπωση στην παροιμία  "όπου σκοτώνονται οι εραστές, μην ψάχνεις για κλωστή".

Nespereira (Τα χρονικά της Κανειίας χώρας), #2


Like a barrel of dread

You are hovering 'round my head

If only you could try to resist

Come now, won't you try to forget

Steadfast and true
Gentle are few
When everything just slips away

Shannon Wright


Στην Κανειία χώρα, εκεί όπου θα έπρεπε να υπάρχουν δάκρυα, υπάρχουν πετρώματα. Το κολλώδες διάφανο υγρό υλικό από το οποίο συντίθενται σκληραίνει μερικές ώρες μετά την έκκρισή του από τους δακρυγόνους αδένες. Τα απολιθώματα μονιμοποιούνται ως χαρακτηριστικά των προσώπων καθώς συσσωρεύονται στις κοιλότητές τους και μετατρέπονται σε ασύμμετρες μάζες. Κάθε κεφάλι προσομοιάζει, έτσι, σε ημισχηματισμένο δείγμα πολύτιμου λίθου. Τα υλικά αυτών των πετρωμάτων είναι διαπερατά μόνο από το φως. Ορισμένοι σπεύδουν να τα αποκολλήσουν από τις στοιβάδες του δέρματος τους πριν καν στερεοποιηθούν, ορισμένοι τα αφαιρούν χειρουργικά μετά την πήξη τους, άλλοι απλώς τα λαξεύουν, άλλοι τα καλύπτουν με κεφαλόδεσμους, και άλλοι τα αποδέχονται ως έχουν, φέροντάς τα ως νέα στοιχεία ταυτότητας. Στην Κανειία χώρα οι πολίτες δε λαμβάνουν την απαραίτητη καλλιέργεια αναφορικά με την ποιητική λειτουργία της μεταφοράς. 

Nespereira (Τα χρονικά της Κανειίας χώρας), #1



Της μνησίκακης που με το δηλητήριό της μόλυνε στο τέλος το πηγάδι;
Ρολάντο Μαρτίνια



Η Φάτιμα δεν είναι αγία. Θεωρείται Προστάτιδα της Κανειίας χώρας από τότε που αφαλάτωσε τη λίμνη φτύνοντας τρεις φορές μέσα της. Στα χρόνια που προηγήθηκαν και σε εκείνα που ακολούθησαν, μέσα στα δικά της σαγόνια έβρισκαν καταφύγιο όχι λίγες φορές μικρά κοτσύφια. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μου στην πατρίδα της, η Φάτιμα αρνήθηκε να με φιλοξενήσει στο ενδιαίτημά της, που δεν ήταν παρά μια τέντα κάτω από το παλιό υδραγωγείο. Την είχε περιφράξει με σύρμα και δυο κορίτσια μου φώναξαν από μακριά να μην πλησιάσω γιατί δεν ανοίγει σε όποιον δεν έχει ράμφος. Η Φάτιμα κατασκεύαζε γλάστρες πλέκοντας τα ευλύγιστα οστά από τα κουφάρια των πουλιών που πέθαιναν κοντά της. Λένε ότι τις κολλούσε με το σάλιο της. Όποιος προσπάθησε να φυτέψει κάτι μέσα τους απογοητεύτηκε. 

Οι παραλογισμοί του Λ., συνεδρία #10


"Α... βλέπετε κύριε Ρούμπι; Μερικοί το αποκαλούν μοίρα ή πεπρωμένο. 
Συγχρονικότητα. 
Όμως εγώ αυτά τα πράγματα τα θεωρώ σχήματα μέσα στο χάος."
Jeffrey Thomas, Monstrocity

Ανοίγω την πόρτα. Με κοιτάζει στενεύοντας τις κόγχες των ματιών του. Μοιάζει κουρασμένος και γέρος. Του λείπει το θράσος των προηγούμενων φορών. Περπατά αργά σαν να βρίσκεται μέσα σε νερό. Καταβάλλει προσπάθεια για να καθίσει απέναντί μου. Κάνω επιτέλους την απόπειρα να ρωτήσω για τις κρίσεις του και τότε αυτός σηκώνεται απότομα, εκτινάσσεται με ένα άλμα προς την πολυθρόνα μου και σφραγίζει το στόμα μου με τις δυο του παλάμες. Προσπαθώ να αναπνέω κανονικά από τη μύτη και να μην επιτρέψω στους μύες του προσώπου μου να συσπαστούν. Η θέα του από αυτό το σημείο είναι αξιοπερίεργη. Παρατηρώ το κάτω μέρος του προσώπου του, τις ρυτίδες του λαιμού του, το στήθος του να ανεβοκατεβαίνει κάτω από το πουκάμισο με τα μικρά τετράγωνα κουμπιά, και κυρίως τα λεπτά δάχτυλά του. Με τα χέρια του ασκεί πίεση στο στόμα μου εξακολουθητικά με αγωνία, σαν να καιροφυλακτεί πότε το σαγόνι μου θα εκραγεί. Υιοθετεί στάση και ύφος ναυτικού που προσπαθεί να βουλώσει την τρύπα στο σκάφος που βουλιάζει μόνο με τη δύναμή του και ένα πανί, αγναντεύει πρώτα επιτηδευμένα ένα γύρω το δωμάτιο και αφότου επιθεωρεί θεατρικά και το ταβάνι, αρχίζει να φωνάζει μία μία τις λέξεις του. Στο όνειρό του βλέπει ότι βρίσκεται καταμεσής μιας ηλιόλουστης λεωφόρου καθισμένος στο τσιμέντο και με νυστέρι κόβει μεγάλα κομμάτια από κάποιο κρέας που κείτεται μπροστά του. Πρόκειται για μια δύσκολη δουλειά, τα χέρια του γεμίζουν αίματα και τα παπούτσια του λερώνονται, κάτι που μισεί όταν συμβαίνει. Ζεσταίνεται αφόρητα αλλά η αποστολή πρέπει να διεκπεραιωθεί, επομένως οφείλει να τεμαχίσει τέλεια εκείνη τη σάρκα. Ξαφνικά το οδόστρωμα ραγίζει και αναδύονται σαρκοφάγα ηλιοτρόπια, πεινασμένα για το πτώμα που του ανήκει. Στο σημείο αυτό κάνει μια παύση και μετατοπίζει ελαφρώς τους καρπούς του ώστε να σιγουρέψει τη λαβή του πάνω μου. Αισθάνομαι των ιδρώτα της παλάμης του στα χείλη μου. Εισπνέει λαχανιασμένος. Ξαναρχίζει να μιλάει αλλά τώρα με ένταση ψιθύρου και τόνο απολογητικό. Πρέπει πάση θυσία να σώσει εκείνο το ψοφίμι από τα λαίμαργα φυτά. Ανοίγει το στόμα και το καταπίνει σε μεγάλες μπουκιές. Ενώ μασάει, ταυτόχρονα κλαίει, κλαίει υστερικά με όλη του την καρδιά. Τα λουλούδια τρομάζουν και αποσύρονται. Μένει μόνος του, ο ήλιος δύει και "δεν υπάρχει κανένα άλογο τριγύρω για να φύγει μαζί του".  Ο επιτονισμός της φωνής του σε αυτή την τελευταία φράση ακούγεται τόσο πικρός που προσομοιάζει λυγμό. Κλείνει τα μάτια. Αποδεσμεύω αργά τα δάχτυλά του από το στόμα μου. Τα πλέκει ανάμεσα στα μακριά λευκά μαλλιά του. Όταν τα ελευθερώνει, οι τρίχες κατά τόπους χρωματίζονται σκούρες κόκκινες. Η επιτήρηση της εξέλιξης σχετικά με το θέμα του Λ. παύει οριστικά εδώ, ακριβώς στο σημείο εκκίνησης της ζωής μου μαζί του. 

Οι παραλογισμοί του Λ., συνεδρία #9


Όταν το μυαλό σταματάει
το μυαλό σταματάει
εμπρός είναι ώρα
το νύχι της ώρας

Μαρία Λαϊνά, Όχι Εγώ

Μόλις μπαίνει στο χώρο αρχίζω να παρατηρώ τη σκόνη σε κάθε επιφάνεια. Αυτή που καλύπτει το εσωτερικό των παπουτσιών του και αυτή που γλιστράει από τις ράχες των βιβλίων στην τσάντα του. Τους στροβιλιζόμενους κόκκους μπροστά στο παράθυρο και τους ακινητοποιημένους κάτω από το μαξιλάρι της πολυθρόνας που κάθεται. Από ώρα έχει ξεκινήσει να μιλάει αλλά εγώ με μανία υπολογίζω πόση σκόνη εισέρχεται κάθε δευτερόλεπτο στα πνευμόνια του. Εξετάζω με ακρίβεια τους σχηματισμούς που διαμορφώνει η εγκατεστημένη στο σιδερωμένο σακάκι του σκόνη. Κάνω υποθέσεις σχετικά με τους εγκλωβισμένους κόκκους μέσα στο καντράν του ρολογιού του, αναρωτιέμαι πόσες ώρες βρίσκονται εκεί και αν μετατοπίζονται από τα ρεύματα που δημιουργεί η κίνηση των δεικτών. Αναλύω της σύσταση της μαγνητισμένης σκόνης στον καθρέφτη πίσω από το κεφάλι του. Περιεργάζομαι οπτικά τον κάθε κόκκο που κατακάθεται στις καμπύλες του ζευγαριού των ομιλούντων χειλιών του υπό κίνηση, και έπειτα των σιωπηλών και σταματημένων χειλιών του. Σηκώνεται, απομακρύνει τα χείλη του από το παρατηρητήριό μου, ανοίγει την πόρτα και βγαίνει έξω. Μαζί του παίρνει και όλη την ικανότητά μου για βαθιά ενατένιση της σκονισμένης επιφάνειας των πραγμάτων. Δε με απασχολεί καθόλου η εξέλιξη που και πάλι δεν επιτεύχθηκε σχετικά με το θέμα του. Έχω ξεχάσει γιατί βρίσκεται εδώ κάθε βδομάδα. Δεν έχω ιδέα για τί πράγμα μονολογούσε σήμερα. Ανυπομονώ να ξανάρθει για να μπορέσω να μετρήσω τους κόκκους που φωλιάζουν στις ρυτίδες του. 

Οι παραλογισμοί του Λ., συνεδρία #8

                                                                                                                                                                               
Υποψιάζομαι τα πάντα
ακόμα και τ' αφάνταστα
και τ' αηδιαστικά.

Επιτέλους ο εξευτελισμός μου
θα πάρει άλλο νόημα.

Μαρία Λαϊνά

Φτάνει στην ώρα του φορώντας ένα τετράγωνο κοστούμι τόσο στενό που του προκαλεί δύσπνοια. Δεν το ξεκουμπώνει όταν κάθεται. Ξεκινάει να μιλάει με δυσκολίες, κοφτές παύσεις και σχεδόν χωρίς ρήματα. Τον ρωτάω σχετικά με την κατάσταση του πατέρα του αλλά δεν απαντά. Επικεντρώνεται σε μια ιστορία που ακούω πρώτη φορά. 
Η γνωριμία του με την Εστέλ. Εκείνη εργαζόταν ως ελέγκτρια ασφαλείας στο αεροδρόμιο της Λισαβόνας. Αυτός επισκεπτόταν συχνά την πόλη για "προσκυνηματικό" λόγο (συναφή με τις εξάρσεις υστερίας που συνόδευαν τις προσωποκεντρικές εμμονές του την εν λόγω περίοδο, βλ. σημειώσεις από συνεδρίες #2, #3). Εκείνη καταγόταν από τη Βραζιλία. Αυτός, το τελευταίο καλοκαίρι πριν την έναρξη της θεραπείας με φαρμακευτική αγωγή, αποφάσισε να συλλέξει όλα τα λουλούδια από την ευρύτερη περιοχή του σημείου "προσκύνησης" έξω από το καφέ Μπραζιλέιρα. Εκείνη είχε φτάσει στη χώρα ακριβώς πριν ένα μήνα, ένα μήνα μετά ακριβώς από την ενηλικίωσή της. Αυτός την τελευταία στιγμή αποφάσισε να πετάξει τα εφήμερα υπάρχοντά του κάπου στο λιμάνι και να γεμίσει τη βαλίτσα του με τους μίσχους από τα άνθη του "προσκυνήματος". Εκείνη κατά τον τυπικό έλεγχο της αποσκευής του ταυτοποίησε με άνεση ένα προς ένα τα περιεχόμενα, κρίνοντας μόνο από το σχήμα και τον όγκο τους, και συνειδητοποίησε ότι ήταν ανεξαιρέτως χρυσάνθεμα. Αυτός αντέδρασε στωικά όταν του ανακοινώθηκε ότι απαγορεύεται να ταξιδέψει με αυτά, καθώς και ότι επιβάλλεται να κατασχεθούν. Εκείνη δεν τα πέταξε αλλά τα φύλαξε παράνομα στο δωμάτιο υπηρεσίας. Αυτός έχασε την πτήση του και έπιασε κουβέντα σε τρεις καθαριστές ώστε να εντοπίσει την κρυψώνα των κατασχεθέντων. Εκείνη τελείωσε τη βάρδια. Αυτός την ακολούθησε. Στο διάδρομο αντηχούσε ένας ρυθμικός ξερός θόρυβος μαζί με αναπνοές. Περπάτησε αθόρυβα ως εκεί. Από τη μισόκλειστη πόρτα την είδε πασαλειμμένη σε κίτρινο υγρό να μασουλάει πέταλα με λαιμαργία. Τα είχε φάει σχεδόν όλα. 
Η ασφυξία που του προκαλεί το σακάκι τον αναγκάζει να σηκωθεί. Του λέω πως έχουμε άλλα δέκα λεπτά. Δεν απαντάει. Κοιτάζει γύρω το χώρο διερευνητικά. Βάζει το παλτό του. Πριν φύγει λέει ότι θα ορκιζόταν πως την πρώτη μέρα που βρέθηκε εδώ μέσα υπήρχαν ζωντανά χρυσάνθεμα. 
Αποχωρεί και η εξέλιξη σχετικά με το θέμα του παραμένει στάσιμη.

Οι παραλογισμοί του Λ., συνεδρία #7



Η όψη του ήταν θλιμμένη και γύρω του υπήρχε μια κίνηση όντων, από εκείνα που αποκαλούνται ζωηρά γιατί οι ψυχές τους δηλώνονται από την κίνηση, και από εκείνα που αποκαλούνται ράθυμα, γιατί η κίνησή τους είναι εσωτερική και άδηλη.
Ruben Dario, Cuento de Pascuas

Αργεί δεκαπέντε λεπτά χωρίς να με ενημερώσει. Μπαίνει μέσα αναμαλλιασμένος. Στέκεται απέναντί μου σιωπηλός. Περνάνε δύο ή τρία λεπτά μαζί με δύο ή τρία πυροσβεστικά απ' έξω. Δε θέλει να καθίσει όταν του προτείνω, ευχαριστεί. Η φωνή του ακούγεται αλλοιωμένη, με ακονισμένο γρέζι. Ξεκινάει να περιγράφει τη μέρα του. Καθώς το κάνει, κοιτάζει μονίμως λοξά. Το κεφάλι στραμμένο λοξά, ο κορμός γερμένος λοξά, το βλέμμα καρφωμένο κάτω λοξά, τα χείλη σουφρωμένα λοξά. Έχει μεταμορφωθεί σε ένα γιγάντιο σημείο στίξης. Η ομιλία του διακόπτεται απότομα. Στρέφεται προς το μέρος μου. Λέει ότι παρατηρεί τα οστά του προσώπου μου. Πλησιάζει. Αφού τα ψηλαφίσει μου χαράσσει με το δάχτυλο αόρατες γραμμές στα σημεία όπου κατά την εκτίμησή του θα σχηματιστούν ρυτίδες. Αναλύει τη διαδικασία απώλειας του λίπους από τους ιστούς του προσώπου με την πρόοδο του γήρατος. Θυμάται ότι είχε γράψει ένα τραγούδι γι'αυτό, παλιά. Ο χρόνος τελειώνει. Φεύγει βιαστικά. Ξεχνάει στον καναπέ το σακάκι του. Επιστρέφει σύντομα. Περιεργάζεται το πηγούνι μου με την παλάμη του πριν πει αντίο. Σχολιάζει κάτι για την πυκνότητα του δέρματος. Επιδιώκει να με κάνει να νιώσω αμήχανα. Το καταφέρνει και δεν έχουμε σημειώσει καμία εξέλιξη αυτή τη φορά σχετικά με το θέμα του. (βλ. σημειώσεις συνεδριών 3, 4, 5, 6)

Fido as a name, #4, season finale



Τ' άλογα γύριζαν χωρίς το σώμα.
'Οταν ξανάρθαμε το καλοκαίρι,
Θε μου, πώς άλλαζαν οι πύργοι χρώμα!

Νάνος Βαλαωρίτης, Τροία

Στην είσοδο της γκαλερί υπήρχε ένα τραπέζι με ένα ρηχό μεταλλικό δοχείο γεμάτο τρίχες και δίπλα ένα ξυράφι. Οι επισκέπτες έπρεπε να ξυρίσουν τα φρύδια τους προτού έρθουν σε επαφή με το έργο. Περιεργάστηκα το έργο, βάδισα κυκλικά στο χώρο, δεξιόστροφα και μετά αριστερόστροφα, έκανα ότι μιλάω στο τηλέφωνο, κουράστηκα τελικά και κάθισα σε μια από τις τελευταίες καρέκλες, ούσα η μόνη καθήμενη επί ατέλειωτη ώρα."Το όνομα, εκείνοι που ακόμα το θυμούνται, αυτό που αντιπροσωπεύει για τον καθένα τους και ο προάγγελος της διέγερσης που προκαλεί η προβολή της μελλοντικής λήθης στο τώρα". Έτσι τιτλοφόρησε τη διάλεξή του ο ιστορικός τέχνης, ως επίτιμος ομιλητής των εγκαινίων της έκθεσης. Όταν επανέλαβε μεγαλόφωνα ολόκληρη την επικεφαλίδα ακούστηκαν πνιχτά γέλια. Όχι από μένα. Μίλησε πολύ, τον άκουγα, συγκράτησα λίγα. Κάτι για την απουσία. Κάτι για την έλλειψη. Κάτι για την ατέλεια. Άργησα να φύγω από εκεί. Στην έξοδο είχε σχηματιστεί τεράστια ουρά. Οι τέως επισκέπτες έπαιρναν πίσω τρίχα προς τρίχα τα φρύδια τους. Κατά σύμπτωση έμεινα τελευταία. Παρατήρησα ανενόχλητη την αντανάκλαση του καινούργιου μου προσώπου στο άδειο μεταλλικό δοχείο.

Fido as a name, #3


Στο νησί Fido θα βρεις μόνο έναν φάρο από βράχια. Ο φάρος είναι ανενεργός. Αυτό δεν οφείλεται στη χαλασμένη του λάμπα ούτε στην έλλειψη καυσίμου. Ένα θαλάσσιο ερπετό πίνει το λάδι του φάρου κάθε νύχτα. Ο μοναδικός κάτοικος του νησιού προσβλέπει ανένδοτος στις μέρες που τα ζώα θα φωσφορίζουν και οι άνθρωποι θα έχουν χαθεί.

Fido as a name, #2



...πελάτες του είναι όλοι όσοι σ’ αυτό τον κόσμο
τον βασάνισαν
πελάτες του δ ε ν ε ί ν α ι όσοι αυτός βασάνισε· 
δικάστηκε
κι έχει αθωωθεί.
Μίλτος Σαχτούρης

Υπαστυνόμε, τη μισώ. Μπορεί να μην τη σκότωσα εγώ, αλλά θα ευτυχούσα να το είχα κάνει υπό ανθηρότερες συνθήκες. Το όνομα που της δώσαμε όταν ένα πληκτικό απόγευμα τη βρήκαμε στον κήπο ήταν Αρουντέλ. Εις μνήμην της πρώτης γκουβερνάντας μου που πέθανε από ασφυξία στα δεκαεπτά της χρόνια κατά τη διάρκεια ερωτικής συνεύρεσης με τον πατέρα μου. Όνομα που βεβαίως η φονευθείσα έσπευσε να αλλάξει μόλις περπάτησε. Όπως εξάλλου έσπευσε και να δραπετεύσει από κοντά μου, να με δυσφημίσει και να με ξεχάσει. Αχ, αυτή η Fido, αυτό το αχάριστο αγκάθι της τύχης μου. Θα έπρεπε να είχα ενεργήσει ομοιοτρόπως, αλλά όχι. Την αναζήτησα, την ικέτεψα για τη συντροφιά της, της δώρισα τα πιο πολύτιμα κειμήλια που βρέθηκαν στην κατοχή μου, μόνο και μόνο για να εισπράξω ως ανταπόδοση αδιαφορία και χλεύη. Μιλάω έντονα; Σας φαίνομαι φορτισμένος; A, στην πραγματικότητα έπαψα από καιρό να είμαι. Αν κάτι μου έμαθε αυτό το παλιόπλασμα η Fido είναι να μην περιμένω από αυτήν. Να μην προσδοκώ ρόδα καλοσύνης ακουμπισμένα στο χερούλι καμιάς πόρτας. Πολλώ δε μάλλον, να μην ελπίζω στην ύπαρξη χερουλιού σε οποιαδήποτε πόρτα. Η ζωή μου αποτελεί μια καθημερινή καταδίκη εδώ και καιρό, και τα όνειρα ενός ξεχασμένου κλειδοκράτορα είτε δεν παράγονται είτε δεν έχουν ενδιαφέρον πιστέψτε με. Ω, σας παρακαλώ, οι φήμες που με θέλουν ερωτευμένο μαζί της τελούν υπό καθεστώς πλήρους αναλήθειας, και ναι, σας μιλάω ακόμα εγώ και όχι κάποιος τραυματισμένος εγωισμός με μάσκα. Δεν ήμουν ερωτευμένος, κύριε, και ξέρετε γιατί; Επειδή ήμουν κάτι άλλο μαζί της. Μάλιστα, με αυτόν τον άσπλαχνο αχινό ονόματι Fido ήμουν συνεπαρμένος από κάποιου άλλου είδους συναίσθημα. Δε θα έχετε ποτέ πια την ευκαιρία να τη γνωρίσετε ώστε να σας συμβεί κάτι παρόμοιο, τί ατυχία. Ή ίσως και τύχη. Εφαρμόστε τη συμβουλή μου και ξεχάστε διαπαντός την παρούσα υπόθεσή, η έλλειψη αυτού του αποβράσματος που αυτοτιτλοφορήθηκε Fido από τον κόσμο μόνο ανακουφιστική μπορεί να αποβεί. Θα επιμεληθώ εγώ προσωπικά τα έξοδα του κρεματορίου, κανένας λόγος ανησυχίας. Θα φιλοτεχνήσω ακόμα και το μεταθανάτιο πορτραίτο όπως ακριβώς το παραγγέλνει στη διαθήκη της όσο και αν δεν το αξίζει αυτή η άκαρδη τεθνεώσα: με γαλάζιο νυχτικό και άτριχο κεφάλι. Κηδεία δε θα πραγματοποιηθεί για προφανείς λόγους. Ποιός θα ήθελε να συνοδέψει μια αμετανόητη αμαρτωλή στην τελευταία της βόλτα; Θέλω να καταγράψετε ότι ουδεμία σύνδεση διατηρούσα με την ίδια και τα μιαρά παράγωγά της εδώ και χρόνια. Ελπίζω ειλικρινά να μην ξαναγεννηθεί κάτι σαν αυτή. Σκοπεύω να περάσω τις ώρες που μου απομένουν στέλνοντας κατάρα και ανάθεμα στη Fido και σε όλα τα κάδρα που την αναπαριστούν. Και αν ακόμα δεν πειστήκατε για την άνευ προηγουμένου κακία και την ανικανότητά της για αγάπη ένα μόνο θα σας πω: αυτό που βλέπετε γύρω σας δεν είναι ένα αθώο Μουσείο. Έβγαλα όλα μου τα δόντια, τα τρύπησα ένα ένα, τα πέρασα σε μεταξωτή κλωστή, κατασκεύασα αριστοτεχνικά το μενταγιόν που μου ζήτησε και αυτή, το τέρας, το διέλυσε μπροστά στα μάτια μου ανακηρύσσοντάς με, την ίδια στιγμή, μοναδικό φύλακα του "Μουσείου των Οστών του Στόματος".