Καλή μου Μάρτζι,
Αναρωτιέμαι πώς να μοιάζεις πλέον. Στοιχηματίζω ότι ακόμα και ύστερα από όλα όσα συνέβησαν δεν έχει βαθύνει ούτε μια γραμμή στο δέρμα γύρω από τα μάτια σου. Εκείνος ο πολτός από φλοιό μανόλιας όπως πάντα μου έγραφες θα πρέπει να κάνει θαύματα.
Δε σκοπεύω να απολογηθώ με μια επιστολή, η εξιλέωση της πράξης μου στα μάτια σου φαντάζει ακατόρθωτη. Επιθύμησα όμως να σου απευθύνω το λόγο ξανά χωρίς υπεκφυγές και η ανακούφιση που αυτή η έκφραση μου δίνει, ενδεχομένως να αποτελεί ένδειξη ότι η μεγαλύτερή μου απόλαυση, ο ύπνος, θα με ξαναπλησιάσει σύντομα σημαίνοντας την παύση της ακούσιας αυτοτιμωρίας μου.
Η αλήθεια είναι ότι για μήνες έκλεινα τα αυτιά μου. Από τότε που δεν είχα άλλες ιστορίες να πω, δεν άντεχα ούτε και να ακούω. Ωστόσο τίποτα δεν ήταν ικανό να κάνει την κόρη σου να σωπάσει. Ερχόταν σε μένα για να διηγηθεί με όλους τους πιθανούς τρόπους κάτι που δε συνέφερε ιδιαίτερα εσένα γιαγιά. Μου μιλούσε για το πώς παρασκεύαζες το γάλα της όταν ήταν βρέφος. Ασταμάτητα, περιγραφικά, εμμονικά παραγέμιζε τα μαραμένα μου αφτιά με αναρίθμητες εκδοχές αυτής της ανόητης παλιάς συνήθειας.
Σε αυτό το σημείο σου επισημαίνω την κατάσταση του μαρασμού στην οποία βρισκόμουν τότε, εντός της οποίας συνεχίζω λίγο ως πολύ να διαβιώ. Η αυτοάνοση ασθένεια που με είχε καταβάλλει έφτανε στην έξαρσή της. Οτιδήποτε εξιστορητικό, οποιασδήποτε μορφής διήγηση, κάθε είδους παραμύθι ή ακολουθία γεγονότων εκπεφρασμένη με αρχή μέση και τέλος, μου προξενούσε τα γνωστά ολέθρια συμπτώματα: εμετοί, ανατριχίλες, πόνος στα δόντια και μαύρισμα των ούλων, σπειροειδή εξανθήματα στα χέρια και πάνω από όλα εκείνον τον ανείπωτο βρόντο στα μηνίγγια. Εκείνη τα ήξερε όσο ζούσα μαζί της, με είχε δει να υποφέρω και γνώριζε καλύτερα από τον καθένα σε τί απαγορευόταν να εκτίθεμαι ως ασθενής. Παρ' όλα αυτά στάλαζε μέχρι τελευταίας σταγόνας το αφηγηματικό της δηλητήριο στα ευαίσθητα και ταλαιωρημένα αισθητήριά μου.
Δεν ήταν τίποτα για μένα. Προμηθεύτηκα ένα κουτί γάλα σε σκόνη. Την έκανα να κλάψει. Μάζεψα τα υγρά σε ένα μπολ. Ακολούθησα τις οδηγίες του πακέτου. Ανάμιξα τα ζεστά δάκρυα με τη σκόνη. Της τάισα το περιεχόμενό του. Και έγινε.
Η απώλειά της μου έκανε καλό. Η νόσος μου βρέθηκε σε ύφεση- οι ώρες του ύπνου μου επίσης. Παρά τη φροντίδα που δέχομαι εδώ, αδυνατώ να αποκοιμηθώ χωρίς φάρμακα. Αποφεύγω να σκέφτομαι τις συνέπειες που είχε αυτή η εξέλιξη πάνω σου. Ελπίζω η απώλεια να μη σε κάνει να μοιάζεις ηλικιωμένη.
Με σεβάσμια αγάπη,
η εγγονή σου, Φίντο
Υ. Γ. Θα προτιμούσες να μιλήσουμε για τις ευεργετικές συνέπειες του φλοιού μανόλιας;
