Danefæ #3

"Non si riferisce il reale, lo si proferisce"
Paolo Fabbri


"Lost is the New Baroque"
Esther R. R. Tystnaden

Ένα κρανίο με εξέχουσες κλωστές αντί για τρίχες οι οποίες εφορμούν από ατροφικές κόκκινες φύτρες. Κάπως έτσι μοιάζει το κεφάλι του βασιλικού διασκεδαστή, μια πρώτης τάξεως αφορμή για να στρέψεις αλλού το βλέμμα αν διασταυρωθείς μαζί του στο διάδρομο. Συνήθως περιφέρεται στο παλάτι με ένα μπρούντζινο κάδρο ανά χείρας μουρμουρίζοντας σατυρικούς στίχους. Εκείνο το βράδυ δεν τον συνάντησα καθόλου, ούτε τον βρήκα να κλαίει χωμένος στην κόγχη κάποιου παραθύρου- άλλη προσφιλής του δραστηριότητα. Οτιδήποτε εξέχει από τα προσδοκώμενα με απογοητεύει αιφνίδια. Κατευθύνθηκα έτσι στη σάλα της τραπεζαρίας προκειμένου να αντλήσω επιπλέον υλικό για το βραδινό αναστοχασμό μου, επιθυμία που εκπλήρωσα άμεσα και στυγνά, ακόμα από το κατώφλι της μισάνοιχτης πόρτας του δωματίου. Όλοι οι καλεσμένοι είχαν κρυφτεί. Μια μακρόστενη οθόνη είχε σχηματιστεί κάτω από τα τραπεζομάντηλα και πάνω από το αντανακλαστικό δάπεδο όπου προβάλλονταν σπάνια υποδήματα, στριφωμάτα λεκιασμένων φορεμάτων, ανυπόμονα μέτωπα, ακάλυπτα τεχνητά μέλη, ανάδελφα χαμένα γάντια και το χαμένο χρυσό μονόκλ του σερ Έσερ φορεμένο στο υγιές μάτι του κλέφτη του. Παραφύλαξα πίσω από τη γλάστρα ενός γιγάντιου μπονζάι. Στην έκκεντρα στημένη αρένα ο γελωτοποιός δερνόταν με τον αυλικό ζωγράφο. Ο τελευταίος αρνούνταν επίμονα μέχρι θανάτου να συμπεριλάβει στο βασιλικό οικογενειακό πορτραίτο τον πρώτο. Ο βασιλιάς ουρλιάζοντας εκσφενδόνιζε διάφορα τιμαλφή προς το μέρος τους. Η βασίλισσα λιποθυμούσε και συνερχόταν σε περιοδικά διαστήματα. Οι υπηρέτες έτρωγαν αγχωμένοι τα υπολείμματα του δείπνου. Ευτυχώς παρά την επερχόμενη πλήξη μου εξακολούθησα να παραφυλάω. Η πάλη ασφαλώς αποδείχθηκε σύντομη και άνιση. Ένας λεκές πότισε τριχοειδώς το μωσαϊκό για να σφραγίσει τη λήξη της. Τότε ανέλπιστα παρατήρησα: Το πάτωμα είχε ραντιστεί με δόντια. Όταν εκκενώθηκε η αίθουσα συνέλεξα τα στελέχη σε ένα βάζο και τα μετέφερα αμέσως στο εργαστήριο. Αποδείχθηκαν εξαιρετικό εργαλείο της τρέχουσας έρευνας που εκπονούσα σε απευθείας ανάθεση από τον υψηλότατο. Τα τάισα στον νεαρό ρινόκερο που πρόσφατα είχε καταφτάσει στην ενδοχώρα ζωντανός συνοδεία μερικών ταλαιπωρημένων ιεραποστόλων. Τα έφαγε με προθυμία και με διευκόλυνε αφάνταστα στο δύσκολο έργο που με περίμενε, αυτό της αποξήρανσης του πεπτικού του συστήματος. Κατάφερα να τον βαλσαμώσω αξιοπρεπώς έπειτα από δουλειά ενός ολόκληρου εξαμήνου. Το λείψανο αντικατέστησε έκτοτε τον πολυέλαιο της αίθουσας του θρόνου βυθίζοντάς την στο σκοτάδι. Παραιτήθηκα· ελαφρώς θλιμμένος που πλέον ήταν για μένα αργά να ξεκινήσω καριέρα στο πεδίο της Σημειωτικής.

Danefæ #2


"It was the garden that did it, father
Some kind of charm, it came right out of the ground"
Marsha Norman

Η μουγγή υπηρέτρια της έπαυλης με το όνομα Έστερ είχε για μοναδική της ευχαρίστηση τη βόλτα στο κιόσκι του κήπου. Εκεί όπου ήσυχα καθόταν σταυροπόδι κοιτώντας κατά τις απογευματινές ώρες της αργίας της δύο μαρμάρινα γλυπτά. Τα γλυπτά βρίσκονταν αντικριστά μεταξύ τους. Πρόσωπο με πρόσωπο. Δεν είχαν μορφή. Το ένα μετασχημάτιζε το άλλο, ασταμάτητα, ώσπου ερχόταν το σκοτάδι. Ακολουθούσε το σερβίρισμα του δείπνου.