Πόσο κουράστηκα για να το φτιάξω. Νύχτες και μέρες ο εαυτός μου του ανήκε. Πραγματικά όταν το ολοκλήρωσα ένιωσα πως ήταν το απόλυτο αριστούργημά μου. Ένα έργο τέχνης που αντικατόπτριζε με συγκινητική ακρίβεια όλο μου το είναι. Πώς θα μπορούσα να φανταστώ την κατάληξη. Στην αρχή έμοιαζε τόσο φιλικό και καταδεκτικό απέναντί μου. Και όμως. Σιγά σιγά μεγάλωνε και μαζί με αυτό μεγάλωναν το στόμα και τα δόντια του. Σκεφτόμουν ότι αυτό δεν θα έπρεπε να μου φαίνεται ανησυχητικό και ότι ίσα ίσα έτσι επιβεβαιώνεται το μεγαλείο της έμπνευσης που με ευλογούσε καθώς το συνέθετα. Ένα βράδυ με έφαγε. Από τότε αντικρίζω τον κόσμο γύρω μέσα από την πανέμορφη τρύπα του ομφαλού του.
