και οι μαύροι στήμονες; #4


Η νόσος του C. είναι μια ασθένεια μη θεραπεύσιμη, εκφυλιστική και ενδεχομένως θανατηφόρα. Εντοπίζεται σε άτομα που εκούσια ή ακούσια έχουν οδηγηθεί στην κατάσταση του μυαλού να συγκεντρώνουν τη σκέψη τους έντονα γύρω από κάποιο άλλο άτομο. Πρόκειται για μία κλασική περίπτωση επαναλαμβανόμενου ασυναίσθητου αυτοτραυματισμού. Οι νοσούντες βιώνουν την εξής ψυχοσωματική συμπτωματολογία: παρατηρούν προοδευτικά τους αρμούς ανάμεσα στα πλακάκια του πατώματος του εκάστοτε δωματίου όπου βρίσκονται να μετατρέπονται σε χαρακιές που συνεχίζονται πάνω στο σώμα τους διατρέχοντας χωρίς διακοπή το δέρμα των ποδιών, της κοιλιάς, του στήθους, του κρανίου και της πλάτης τους. Η καταρροή αίματος και η πιθανότητα επιμόλυνσης των πληγών αποτελούν αμελητέα ιατρικά ζητήματα σε σχέση με ένα συγκεκριμένο ψυχιατρικό φαινόμενο που εκδηλώνεται παράλληλα: ο ασθενής αναγνωρίζει στις δερματικές σχισμές τη διάμετρο και το μήκος των νυχιών του ανθρώπου που έχει θέσει ως αντικείμενο της σκέψης του, τον οποίο κατά συνέπεια κατονομάζει νοητά σαν δράστη των προαναφερθέντων αυτοτραυματισμών. Το εβδομήντα τοις εκατό των περιστατικών καταλήγουν με τον ασθενή να επιδιώκει να αποκολλήσει τα πέλματα του από τα πλακάκια και να δοκιμάζει συνεχή επιτόπια άλματα ή να κρεμιέται από την οροφή. Αξιοσημείωτη είναι η ιδιαιτερότητα ενός τριάντα τοις εκατό των περιστατικών στα οποία ο ασθενής επιδιώκει να αυξήσει όσο μπορεί την επιφάνεια του σώματος του που εκτίθεται στα πλακάκια, και επομένως στον αυτοτραυματισμό, με αποτέλεσμα να οριζοντιώνεται και να κυλιέται επίμονα στο πάτωμα παρουσιάζοντας μάλιστα χαρακτηριστική εικόνα ευφορίας.