νήμα της στάθμης, #1


Από το διυλιστήριο η θάλασσα απείχε περίπου είκοσι χιλιόμετρα. Κάποτε ο διευθυντής τοποθέτησε δίπλα στην είσοδο ένα ενυδρείο με τρία λευκά χέλια. Κανείς δε φάνηκε να εκτιμά αυτή τη χειρονομία. Σίγουρα έδειχνε κάπως παράξενο ένα γυάλινο παραλληλεπίπεδο δοχείο με καπάκι, γεμάτο με νερό και με τρεις λωρίδες κινούμενης σάρκας μέσα του, να έχει εγκατασταθεί δίπλα στον αυτόματο πωλητή του καφέ. Το πρώτο βράδυ μετά την άφιξη των τριών ζώων, ο επιθεωρητής εργασίας σημείωσε στο βιβλίο ελέγχου στο πεδίο των ειδικών παρατηρήσεων: "πέντε ή έξι υπάλληλοι μετά το πέρας της βάρδιάς τους εντοπίστηκαν να στέκονται ακόμα στο πόστο τους αγγίζοντας με ύποπτο τρόπο απόκρυφα σημεία του σώματός τους ταλαντευόμενοι μπροστά και πίσω". Το επόμενο βράδυ η καθαρίστρια που φρόντιζε την κεντρική αίθουσα αποστακτηρίου αναγκάστηκε να καλέσει ασθενοφόρο. Στο πυρίμαχο τσιμέντο του δαπέδου βρήκε ξαπλωμένους δέκα εργάτες να αιμορραγούν από το πρόσωπο, λόγω των πληγών που προκάλεσαν ο ένας στα μάτια του άλλου- ή ο καθένας στα δικά του, αυτό δεν εξακριβώθηκε- τρυπώντας τα βλέφαρά τους με συρραπτικό. Οι νοσοκόμοι παραξενεύτηκαν όταν είδαν τους τραυματίες να γελούν με σπασμούς. Το τρίτο βράδυ ο διευθυντής αναστατωμένος αποφάσισε να επιβλέψει ο ίδιος την κατάσταση στο διυλιστήριο. Τα φώτα ήταν όλα σβηστά όταν έφτασε και αυτό τον οδήγησε με βιασύνη στην αίθουσα με τους αντιδραστήρες. Ξαπλωμένοι στα λευκά πλακάκια οι εργάτες του εργοστασίου γυμνοί, άλλοι στριφογυρνούσαν οφιοειδώς μόνοι τους και άλλοι ερωτοτροπούσαν μεταξύ τους παράγοντας υγρούς ήχους. Οι διηγήσεις του διευθυντή έχουν την αξιοπιστία ενός έγκλειστου σε ψυχιατρική κλινική πλέον. Ωστόσο εκείνη τη νύχτα έγινε όντως η μεγάλη έκρηξη. Εμπειρογνώμονες είπαν ότι πυροδοτήθηκε στην αίθουσα των αντιδραστήρων. Το άλλο πρωί πηγαίνοντας στη δουλειά ήμουν ο πρώτος που πρόσεξα τη στάχτη στον αυτοκινητόδρομο. Κάλεσα την ασφάλεια και πλησίασα προσεκτικά τα αποκαΐδια. Το μόνο που έδειχνε να έχει ζωή εκεί γύρω ήταν ένα παράταιρο ενυδρείο με τρία άσπρα χέλια. Το μάζεψα και το έβαλα στο πορτ μπαγκάζ. Όταν σχόλασα οδήγησα μέχρι την ακτή. Άνοιξα το καπάκι και τάισα ένα ένα τα χέλια στον ωκεανό.

και οι μαύροι στήμονες; #4


Η νόσος του C. είναι μια ασθένεια μη θεραπεύσιμη, εκφυλιστική και ενδεχομένως θανατηφόρα. Εντοπίζεται σε άτομα που εκούσια ή ακούσια έχουν οδηγηθεί στην κατάσταση του μυαλού να συγκεντρώνουν τη σκέψη τους έντονα γύρω από κάποιο άλλο άτομο. Πρόκειται για μία κλασική περίπτωση επαναλαμβανόμενου ασυναίσθητου αυτοτραυματισμού. Οι νοσούντες βιώνουν την εξής ψυχοσωματική συμπτωματολογία: παρατηρούν προοδευτικά τους αρμούς ανάμεσα στα πλακάκια του πατώματος του εκάστοτε δωματίου όπου βρίσκονται να μετατρέπονται σε χαρακιές που συνεχίζονται πάνω στο σώμα τους διατρέχοντας χωρίς διακοπή το δέρμα των ποδιών, της κοιλιάς, του στήθους, του κρανίου και της πλάτης τους. Η καταρροή αίματος και η πιθανότητα επιμόλυνσης των πληγών αποτελούν αμελητέα ιατρικά ζητήματα σε σχέση με ένα συγκεκριμένο ψυχιατρικό φαινόμενο που εκδηλώνεται παράλληλα: ο ασθενής αναγνωρίζει στις δερματικές σχισμές τη διάμετρο και το μήκος των νυχιών του ανθρώπου που έχει θέσει ως αντικείμενο της σκέψης του, τον οποίο κατά συνέπεια κατονομάζει νοητά σαν δράστη των προαναφερθέντων αυτοτραυματισμών. Το εβδομήντα τοις εκατό των περιστατικών καταλήγουν με τον ασθενή να επιδιώκει να αποκολλήσει τα πέλματα του από τα πλακάκια και να δοκιμάζει συνεχή επιτόπια άλματα ή να κρεμιέται από την οροφή. Αξιοσημείωτη είναι η ιδιαιτερότητα ενός τριάντα τοις εκατό των περιστατικών στα οποία ο ασθενής επιδιώκει να αυξήσει όσο μπορεί την επιφάνεια του σώματος του που εκτίθεται στα πλακάκια, και επομένως στον αυτοτραυματισμό, με αποτέλεσμα να οριζοντιώνεται και να κυλιέται επίμονα στο πάτωμα παρουσιάζοντας μάλιστα χαρακτηριστική εικόνα ευφορίας.