Χτες το βράδυ τα δύο παιδιά μου δεν πείθονταν να κοιμηθούν με τίποτα. Σταμάτησα κάποια στιγμή να τα παρακαλάω και επέστρεψα στο κρεβάτι μου. Τα άκουσα να σηκώνονται και να περπατάνε στο διάδρομο. Μετά τα άκουσα να χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο του μπάνιου, επίμονα και ακούραστα, ώσπου άρχισαν να ραγίζουν τα πλακάκια. Στη συνέχεια άρχισαν να ανοίγουν τρύπα στο επίχρισμα του τοίχου το οποίο έπεφτε στο πάτωμα και έπειτα έφτασαν στα τούβλα, που για να τα διαπεράσουν θα πρέπει να κατέβαλαν ιδιαίτερο κόπο αν κρίνω από τους μικρούς λυγμούς που τους ξέφευγαν. Ακολούθησαν υγροί μεταλλικοί θόρυβοι. Στο τέλος άκουγα μόνο ένα απαλό σύρσιμο από κάτι μαλακό πάνω σε κάτι σκληρό οπότε με πήρε ο ύπνος. Το πρωί βρήκα τα δύο παιδιά μου καθισμένα αντικριστά στη μπανιέρα. Υπήρχε μόνο λίγο ξεραμένο αίμα στα πρόσωπα και είχαν δέσει ήδη με επίδεσμο τα μέτωπά τους. Μόλις με είδαν χαμογέλασαν πλατιά αποκαλύπτοντάς μου δυο ζευγάρια από κατάμαυρες οδοντοστοιχίες. Πήγα προς το μέρος τους και χάιδεψα στοργικά τα λερωμένα μαλλιά τους. Τα είχα καταλάβει όλα. Ήθελαν απλώς να γλείψουν το μαύρο νερό που κυλούσε στις σωληνώσεις του σπιτιού μας προτού αποφασίσω να σφραγίζω τις βρύσες.
