και οι μαύροι στήμονες; #3


Χτες το βράδυ τα δύο παιδιά μου δεν πείθονταν να κοιμηθούν με τίποτα. Σταμάτησα κάποια στιγμή να τα παρακαλάω και επέστρεψα στο κρεβάτι μου. Τα άκουσα να σηκώνονται και να περπατάνε στο διάδρομο. Μετά τα άκουσα να χτυπάνε τα κεφάλια τους στον τοίχο του μπάνιου, επίμονα και ακούραστα, ώσπου άρχισαν να ραγίζουν τα πλακάκια. Στη συνέχεια άρχισαν να ανοίγουν τρύπα στο επίχρισμα του τοίχου το οποίο έπεφτε στο πάτωμα και έπειτα έφτασαν στα τούβλα, που για να τα διαπεράσουν θα πρέπει να κατέβαλαν ιδιαίτερο κόπο αν κρίνω από τους μικρούς λυγμούς που τους ξέφευγαν. Ακολούθησαν υγροί μεταλλικοί θόρυβοι. Στο τέλος άκουγα μόνο ένα απαλό σύρσιμο από κάτι μαλακό πάνω σε κάτι σκληρό οπότε με πήρε ο ύπνος. Το πρωί βρήκα τα δύο παιδιά μου καθισμένα αντικριστά στη μπανιέρα. Υπήρχε μόνο λίγο ξεραμένο αίμα στα πρόσωπα και είχαν δέσει  ήδη με επίδεσμο τα μέτωπά τους. Μόλις με είδαν χαμογέλασαν πλατιά αποκαλύπτοντάς μου δυο ζευγάρια από κατάμαυρες οδοντοστοιχίες. Πήγα προς το μέρος τους και χάιδεψα στοργικά τα λερωμένα μαλλιά τους. Τα είχα καταλάβει όλα. Ήθελαν απλώς να γλείψουν το μαύρο νερό που κυλούσε στις σωληνώσεις του σπιτιού μας προτού αποφασίσω να σφραγίζω τις βρύσες. 

και οι μαύροι στήμονες; #2


Το πρώτο πράγμα που έμαθα όταν μπήκα σε αυτό το στρατόπεδο ήταν ότι αν ο διοικητής με ανακαλύψει να αυνανίζομαι μπροστά σε κάποιον καθρέφτη με την ουρά μου τυλιγμένη στο λαιμό, θα με πνίξει με αυτήν. Οι ουρές πρέπει να διατηρούνται ευθυτενείς.

και οι μαύροι στήμονες; #1


Χρόνια ολόκληρα. Έρχεται να με συναντήσει κάθε απόγευμα κάτω από το σιδερένιο κιόσκι στο πάρκο. Φοράει μεγάλη κουκούλα. Την παραμερίζει όταν εμφανίζομαι στο οπτικό του πεδίο. Είναι αλήθεια ότι δεν έχω δει ούτε μια φορά το κόκκινο κοστούμι του τσαλακωμένο. Όπως δεν έχω μάθει ποτέ πώς μοιάζει το πρόσωπό του, στην περίπτωση που υπάρχει πρόσωπο απέναντί μου. Κάτω από την κουκούλα και πάνω στο λαιμό του στέκεται πάντα ένα πλαστικό κεφάλι λύκου, ανέκφραστο, με τρύπια μάτια και ανοιχτό στόμα. Έτσι μπορεί να ανασαίνει και να βλέπει. Αμφιβάλλω κατά πόσο μπορεί να ακούει. Η μάσκα μοιάζει βαριά και αδιαπέραστη. Οι σπόνδυλοί του θα πρέπει να υποφέρουν από τη μεταφορά αυτού του δεύτερου κρανίου. Ο μόνος τρόπος επικοινωνίας μας είναι οι αναπνοές. Με τα χέρια ακουμπισμένα στα γόνατα καθόμαστε αντικριστά ο ένας στον άλλον και ανασαίνουμε. Εισπνέουμε και εκπνέουμε ο ένας πάνω στον άλλον αργά και χορταστικά. Μετά νυχτώνει και εγκαταλείπουμε το πάρκο ο καθένας από διαφορετικό δρόμο. Τους πρώτους μήνες της γνωριμίας γυρνούσα σπίτι με έναν καυτό πόνο στα πνευμόνια, έναν πόνο που τώρα μόνο σαν λέξη θυμάμαι πως έμοιαζε.