Το οικόπεδο είναι χέρσο. Κίτρινο χώμα, ξερά μέλη από δέντρα και σκουριασμένες φλούδες λαμαρίνας ξαπλώνουν πάνω του. Ωστόσο πάντα στον ορίζοντα του υπάρχει ο λόγος να το επισκεφτείς. Μπορείς να κάνεις έναν ολόκληρο κύκλο γύρω από τον εαυτό σου και ο λόγος που βρίσκεσαι εκεί να συνεχίσει να υφίσταται σε κάθε μοίρα της περιστροφής σου. Ο ορίζοντας γύρω από το οικόπεδο είναι γεμάτος σκελετούς από ζέπελιν. Λεπτοί, περίπλοκοι και συμμετρικοί μοιάζουν με γιγάντιες προνύμφες. Ο ήλιος ανατέλλει και δύει πίσω τους, τα σύννεφα περνάνε ανάμεσά τους και τα σμήνη των αποδημητικών πουλιών κάθονται πάνω στα μεταλλικά τους κόκαλα. Ποτέ δεν έχω προσπαθήσει να περπατήσω προς τα εκεί. Ποτέ δεν έχω φανταστεί τα ζέπελιν στη νεότητά τους έτοιμα να απογειωθούν. Όσο μεγαλώνω όμως με βρίσκω όλο και πιο συχνά να στροβιλίζομαι στο κέντρο του οικοπέδου και να με πονάνε τα δόντια και οι φύτρες των μαλλιών μου από την ομορφιά.
