Δεμένος στο σκοινί στροβιλίζεται πάνω από τα κεφάλι μου μέρα νύχτα. Είναι ημιδιάφανος αλλά ρίχνει σκιά. Έχει γυμνασμένα χέρια. Οι φλέβες του εξέχουν και φωσφορίζουν μωβ. Πότε τυλίγεται και απομακρύνεται προς τα πάνω και πότε ξετυλίγεται μέχρι ίσα που να ακουμπάει τις ρίζες των μαλλιών μου. Προτιμώ να μην τον κοιτάζω στο πρόσωπο γιατί χαμογελάει πάντα μασώντας κάτι. Χθες έπεσε από το στόμα του ένα κομμάτι κάρβουνο, το έπιασα στον αέρα και ήταν στεγνό.
