Κασσιτερωτήριο, #1


Ξύπνησα, φόρεσα τα γάντια μου και βγήκα έξω. Στο πρώτο χώμα που συνάντησα άρχισα να σκάβω με τα χέρια. Βρήκα καινούργιες φωλιές πουλιών θαμμένες στο έδαφος.

Μολύβια και συναισθήματα, #4


Δεμένος στο σκοινί στροβιλίζεται πάνω από τα κεφάλι μου μέρα νύχτα. Είναι ημιδιάφανος αλλά ρίχνει σκιά. Έχει γυμνασμένα χέρια. Οι φλέβες του εξέχουν και φωσφορίζουν μωβ. Πότε τυλίγεται και απομακρύνεται προς τα πάνω και πότε ξετυλίγεται μέχρι ίσα που να ακουμπάει τις ρίζες των μαλλιών μου. Προτιμώ να μην τον κοιτάζω στο πρόσωπο γιατί χαμογελάει πάντα μασώντας κάτι. Χθες έπεσε από το στόμα του ένα κομμάτι κάρβουνο, το έπιασα στον αέρα και ήταν στεγνό. 

Μολύβια και συναισθήματα, #3


Πέφτω από τη σκάλα και σωριάζομαι στο κρεβάτι και κλείνω τα μάτια και πέφτω από τη σκάλα.

Μολύβια και συναισθήματα, #2


Τις τελευταίες νύχτες δεν κοιμάμαι. Παίρνω την καρέκλα, τη στερεώνω πάνω στο κρεβάτι, κάθομαι σε αυτήν και κοιτάζω το λίγο φως που μπαίνει από το φεγγίτη. Απαγορεύεται το κάπνισμα εδώ. Συμβαίνει όμως κάτι όταν σκοτεινιάζει εντελώς. Από το στόμα μου βγαίνει ένας λεπτός κόκκινος καπνός που σχηματίζει δαχτυλίδια καθώς ανεβαίνει προς το ταβάνι. Μάλλον είναι ο χρόνος. 

Μολύβια και συναισθήματα, #1


Τους τοποθετώ όρθιους και γυμνούς αντικριστά τον έναν στον άλλον. Απέχουν μεταξύ τους ακριβώς μισό εκατοστό. Τους τυλίγω με καλώδια που καταλήγουν σε αισθητήρες και τους φοράω κράνη από μεμβράνες και λεπτά φύλλα μετάλλου. Ξεκινάω να τους εκθέτω στα ερεθίσματα. Πρώτα σε απότομες μεταβολές θερμοκρασίας. Μετά σε εικόνες και σε ολογράμματα. Μετά σε οσμές. Μετά σε μουσική. Μετράω τη θερμοδυναμική ενέργεια που παράγουν στην προσπάθειά τους να μην αγγιχτούν. 

Ζυγισμένα μαχαίρια, #4


Κατασκευάζω μανιωδώς στρογγυλά αντικείμενα. Χωρίς αιχμές, κοιλότητες, προεξοχές και ασυμμετρίες. Όχι επειδή μου δίνουν κάποια αίσθηση ισορροπίας. Απεναντίας. Όσο πιο τέλεια στρογγυλά τόσο πιο άψογα κατρακυλάνε.