Des espaces autres, #4


Μακρυά σ'έναν άλλο κόσμο γίνηκε αυτή η αποκριά
Μίλτος Σαχτούρης

Ένα μεγάλο δέντρο, μάλλον βελανιδιά, στη μέση του σαλονιού μια τρύπα στο πάτωμα κι άλλη μια στο από πάνω του ταβάνι και στα κλαδιά του κρέμονται με κόκκινη κλωστή βαλσαμωμένα πουλιά. Δρύινο τραπέζι, μια πράσινη γραφομηχανή Brother, ένα ζευγάρι κοκκάλινα γυαλιά σε σχήμα πεταλούδα. Τραπουλόχαρτα κολλημένα στους τοίχους και κυκλικά αποκόμματα από το κουτί των Sante. Στα ράφια κρυστάλλινα ποτήρια με χρυσή γραμμή στο χείλος, ένα ζευγάρι παιδικά πάνινα παπούτσια, ένα ημερολόγιο του 87 γυρισμένο στον Απρίλιο και ένα καθρεφτάκι οδοντιάτρου. Παντού τρίχες. Λευκές, ξανθές, κόκκινες, πιο πολλές ολόμαυρες. Κάτι σκαλιστές βέργες που απολήγουν σε κεφαλάκια αλεπούδων. Μια χαμηλή πόρτα χωρίς πόμολο μόνο με κλειδαριά. Ένα φτερό παγωνιού σφηνωμένο στην κλειδαριά. Ένας τέλειος κύκλος ζωγραφισμένος με κάρβουνο στο μωσαϊκό μπροστά από την πόρτα. Ένα πυκνά υφασμένο αραχνόπανο γύρω και πάνω από όλα. Ίδια πλέξη με τα γάντια της. Φανερώνει όσα φανέρωναν κι εκείνα για τις αρθρώσεις των δακτύλων της. 

Des espaces autres, #3


Πριν κοιμηθούμε, δέναμε καινούργια συρματόσχοινα μήκους ενάμισι μέτρου σε σιδερένιες λάμες που τις καρφώναμε στο ταβάνι. Κρατιόμασταν από τις επενδυμένες με ύφασμα άκρες των σχοινιών και έτσι μπορούσαμε να περπατάμε και στους τοίχους τη νύχτα όταν υπνοβατούσαμε.

Des espaces autres, #2


Πάνω από το στρογγυλό τραπέζι του μπαλκονιού κρεμούσαμε πάντα ένα άδειο μεταλλικό κλουβί. Το ανοίγαμε μόνο στα γενέθλιά μας. Οι ηλικίες, λέγαμε, είναι σαν τα ωδικά πτηνά. Μέχρι να τους δώσεις όνομα, νερό και κανναβούρι, ψοφούν και πρέπει να τις θάψεις πάλι στην τριανταφυλλιά.

Des espaces autres, #1


Δίπλα στη γυάλα με το χρυσόψαρο τοποθετούσαμε πάντα μια ολόιδια, άδεια. 
Κάπου έπρεπε να φιλοξενηθεί τόση χαμένη μνήμη.