Now your mouth cries wolf


Με μια κίνηση γεμάτη απαξίωση και ανυπομονησία τινάζει στο ξύλινο παρκέ τους υγροποιημένους υδρατμούς μέσα από την τρομπέτα. Ετοιμάζεται να ακουμπήσει ξανά τα χείλη του στο στόμιο. Με τη άκρη του αριστερού του ματιού παρατηρεί ότι δίπλα στα πόδια του έχει μόλις σχηματιστεί μια αμοιβαδοειδής κόκκινη λίμνη. Παίζει κι άλλο. Ξανατινάζει βιαστικά κάτω την τρομπέτα. Κι άλλα κόκκινα νερά. Συνεχίζει μ'έναν φρενήρη αυτοσχεδιασμό. Την τρίτη φορά που τινάζει την τρομπέτα στο πάτωμα, δεν υπολογίζει σωστά τη γωνία βολής. Κόκκινες σταγόνες εξοστρακίζονται προς τη μεριά του κοινού. Πιτσιλάνε το μπεζ φουλάρι της κυρίας στην πρώτη σειρά και το λινό σακάκι του συνοδού της. Τους κοιτάζει συνωμοτικά και του ανταποδίδουν ένα βλέμμα απορημένης φρίκης. Συνεχίζει μ'ένα μακρόσυρτο σόλο που καταλήγει σε ρυθμό βαλς. Πρέπει να τινάξει ξανά την τρομπέτα, ο ήχος της έχει βραχνιάσει ανυπόφορα. Το κάνει επιφυλακτικά γυρνώντας πλάτη στο ακροατήριο. Επιθετικοί ψίθυροι από όλες τις κατευθύνσεις και κάποιοι κρότοι από τακούνια. Κλείνει τα μάτια και συγκεντρώνεται σε ένα θρηνητικό σκοπό. Ολοκληρώνει αυθαίρετα το κομμάτι με εφτά βαθιά φυσήματα και ανάμεσα έξι μεγάλες παύσεις. Ανοίγει τα μάτια. Τα ρούχα του λερωμένα κόκκινα και υγρά. Μπροστά οι καρέκλες άδειες και η αίθουσα υποφωτισμένη. Ψηλά ένας μόνος άσπρος προβολέας. Γύρω του ανάσες και ζέστη. Λύκοι πάνω στη σκηνή. Μερικοί που αλυχτάνε και άλλοι που γλείφουν από κάτω τα κόκκινα νερά.