το ιξώδες


These are private words addressed to you in public
T.S. ELIOT, "A dedication to my wife"

Μοιραία ή κατά τύχη κάποτε παραβρέθηκα στην κηδεία μιας ηλικιωμένης μελισσοκόμου. Μερικοί φίλοι της μετά, με κάλεσαν να πιούμε μαύρο καφέ με κάρδαμο και μέλι. Δέχτηκα, παρ'ότι μελαγχολική. Άρχισαν να συζητάνε για τις ευεργετικές ιδιότητες του μελισσόχορτου, για την ορειβασία στο Αραράτ και για κάτι μάσκες από θιβετιανό κερί που αναπλάθονταν πάνω στο πρόσωπο του ηθοποιού κατά τη διάρκεια της παράστασης. Ήθελα να τους ρωτήσω τί θ'απογίνονταν τόσες μέλισσες χωρίς μελισσοκόμο, ποιός θα τις αναλάμβανε, αν θα αφήνονταν ελεύθερες, αν θα κινδύνευε η επιβίωσή τους. Παρατήρησα τα λαχανί πουλόβερ των πενθούντων και τα ανέφελα μέτωπά τους, παρακολούθησα το μέλι να διαλύεται αιθέρια μέσα στο σκοτεινό υγρό καθώς το ανάδευα με το κουταλάκι μου, αφουγκράστηκα έναν περιπλανώμενο τσιγγάνο που μιμούνταν τη τραχιά φωνή του τζιτζικιού. Ύστερα σκέφτηκα ότι αυτό ίσως να μην ήταν κηδεία, παρά μια αφορμή να ακουμπήσουμε τα φλιτζάνια μας πλάι στο άδειο φλιτζάνι μιας νεκρής μελισσοκόμου που φορούσε πορτοκαλί νυχτικό και ένα παιγνιώδες κοριτσίστικο μειδίαμα μέσα στο φέρετρό της. Τελικά δε ρώτησα τίποτα αλλά από τότε έμαθα να πίνω τον καφέ μου με κάρδαμο και μέλι.