Lilium Longiflorum


Η κυκλική τέντα έχει ένα μικρό χαμηλό άνοιγμα για είσοδο. Ξαπλώνω μπρούμυτα και σέρνομαι. Με δυσκολία περνάω μέσα. Συνεχίζω να έρπω πάνω στο πατημένο χώμα και κρύβομαι κάτω από τα τελευταία καθίσματα. Κανένα κεφάλι δεν εξέχει πάνω από την πλάτη καμίας καρέκλας. Νιώθω ένα χνουδωτό άγγιγμα στα πόδια μου, τρομοκρατούμαι, κοιτάζω πίσω μου. Μια λευκή ουρά. Ανασηκώνομαι στους αγκώνες ρίχνοντας ένα διακριτικό βλέμμα τριγύρω. Συνειδητοποιώ ότι το κοινό αποτελείται από γάτες. Η ώρα είναι περασμένη και η παράσταση έχει αρχίσει. Η τετράγωνη σκηνή φωτίζεται από πυρσούς. Διαδραματίζεται άφωνη συνομιλία δύο κλόουν καθισμένων σ'έναν κόκκινο καναπέ. Χειρονομούν και μορφάζουν απολύτως σοβαρά. Η υποκριτική τους δεινότητα έρχεται σε αντίφαση με τη γελοία περιβολή τους. Το νούμερο τελειώνει, η αυλαία κλείνει. Το κοινό παραμένει παροιμιωδώς ανέκφραστο. Τα επόμενα νούμερα κυμαίνονται στην ίδια αισθητική με το πρώτο με ενδιάμεσες παύσεις. Δύο κλόουν συντρώγουν. Δύο κλόουν κοιμούνται αγκαλιασμένοι. Δύο κλόουν διαβάζουν από το ίδιο βιβλίο. Δύο κλόουν περιεργάζονται με τηλεσκόπιο τον ουρανό. Συνθήκες πλήρους σιγής. Κανένας θεατής δε δείχνει να αντιδρά στα ερεθίσματα που δέχεται από το θέαμα. Τελευταίο νούμερο. Ένας κλόουν ξαπλωμένος σε φέρετρο. Ένας άλλος θρηνεί στολίζοντας με λευκά κρίνα τον τάφο του πρώτου. Ανάμεσα στα καθίσματα απλώνεται ανησυχία. Νευρικές ουρές, πνιχτά νιαουρίσματα και υπερκινητικότητα. Μία μία αρχίζουν να σηκώνονται και να πλησιάζουν τη σκηνή στο κέντρο. Έχουν σηκωθεί όλες σχηματίζοντας ένα τείχος γύρω από τους δύο κλόουν. Προχωρώ πιο κοντά για να βλέπω. Οι γάτες έχουν ορμήξει στο φέρετρο και τρώνε με λύσσα τα κρίνα. Καταβροχθίζουν τα λουλούδια σαν μικρές ύαινες. Οι κλόουν δεν πασχίζουν να δραπετεύσουν. Τα ρούχα τους ακουμπούν στους πυρσούς και αρπάζουν φωτιά.

Φυγάδευσα τον εαυτό μου από το ίδιο μικρό χαμηλό άνοιγμα της κυκλικής τέντας. Εκείνη τη νύχτα έμαθα ότι οι κλόουν σιωπούν όταν καίγονται ζωντανοί και το επόμενο πρωί, ότι τα κρίνα είναι δηλητηριώδη για τις γάτες. 

Fingeresque, fragment #2


Περπατάω πάνω σε μια  κινέζικη γραφομηχανή.  Κάθε μέρα που περνάει κάνω ένα βήμα μπροστά, πίσω ή διαγωνίως. Ποτέ δε βρέθηκα πάνω στο ίδιο πλήκτρο δύο φορές. Άραγε όταν τα πόδια μου ακινητήσουν εξαντλημένα, θα υπάρχει κανείς να τραβήξει το χαρτί από τον κύλινδρο και να διαβάσει μια ιστορία από τυχαία ιδεογράμματα;