Εργαζόμουν επί χρόνια στο λούνα παρκ, στην αίθουσα με τους καθρέφτες. Εύλογα, από το σπίτι μου είχα αφαιρέσει οποιοδήποτε ανακλαστικό υλικό. Κάθε πρωί, καθώς διάβαζα εφημερίδα, αναπόφευκτα εξέταζα την πιθανότητα το δάχτυλό μου να αγγίξει κάτι αποτροπιαστικά δύσμορφο, επιχειρώντας να ξύσει στοχαστικά το πηγούνι. Ασφαλώς, διατηρούσα πάντα την επιφύλαξη το δάχτυλό μου να αιωρηθεί μετέωρο μη βρίσκοντας απολύτως τίποτα απτό στη θέση του κεφαλιού.
