Coiffure Freudienne

Μια μέρα, τα μαλλιά μου άρχισαν αυθαίρετα να μεγαλώνουν από τις φύτρες τους προς τα μέσα. Μάκρυναν πολύ γρήγορα. Περιτυλίχθηκαν γύρω από τα όργανα και τα οστά μου, αφού κατέλαβαν κάθε σπιθαμή άδειου χώρου στο σώμα μου. Εξακολούθησαν να μακραίνουν. Η σάρκινη γλάστρα που τους πρόσφερα έπαψε κάποια στιγμή να τα χωράει. Έτσι, από κάθε οπή του σώματός μου τώρα προεξέχουν τρίχες. Προσπαθώ να τις κρύψω ή να τις στριμώξω πίσω στις φύτρες τους αλλά μάταια. Οι τρίχες αμείληκτα επιμηκύνονται. Η εικόνα που παρουσιάζω είναι τουλάχιστον αποτρόπαια και ας έχω ένα κρανίο κατάλευκο και απαστράπτον και μια επιδερμίδα στίλβουσα και πεντακάθαρη. Μπλέκονται διαρκώς μεταξύ τους. Σχηματίζουν κόμπους και σκληρά συσσωματώματα. Αποκτούν ανθεκτικότητα ικανή να αλυσοδένει τα μέλη μου και να αποτρέπει τις κινήσεις μου. Αργά ή γρήγορα φοβάμαι ότι θα με ακινητοποιήσουν απόλυτα. Θα λειτουργήσουν ως σφιγκτήρας γύρω από το λαιμό μου. Διαφορετικά, ίσως πληθύνουν τόσο, ώστε να μου φράξουν τις αναπνευστικές διόδους και έτσι να επέλθει σταδιακά η ασφυξία.
Τουλάχιστον καταφέρνω ακόμη και σε αυτή την κατάσταση να επισκέπτομαι το πατρικό μου σπίτι.
Στον τοίχο του σαλονιού του κρέμεται ένα κάδρο που απεικονίζει ένα ψαλίδι.
Κάποια απογεύματα το κοιτάζω.