Ο πιο περιζήτητος κουρδιστής πιάνων στον κόσμο ήταν τυφλός, υπέργηρος και ιδιαίτερα μονήρης. Όταν τον επισκέφτηκα, διαπίστωσα ότι το σπίτι του δε διέθετε δισκοθήκη, στερεοφωνικό ή έστω βινυλιοθήκη και ένα γραμμόφωνο ή πικάπ και ούτε καν κάποιο επιβλητικό πιάνο με ουρά ή μια ποικιλία εξωτικών μουσικών οργάνων. Ήταν το πιο άμουσο σπίτι που είχα ποτέ φανταστεί. Ανταποκρινόμενος στη θρασύτατη ερώτησή μου περί του τί είναι για αυτόν η μουσική, με οδήγησε στο υπόγειο όπου διατηρούσε μια εντυπωσιακή ποσότητα ρολών από το γνωστό υλικό συσκευασίας με τις διάφανες φυσαλίδες. Στη μέση του δωματίου βρισκόταν μια πολυθρόνα και γύρω της ολόκληροι σωροί από τσαλακωμένες, ξεφούσκωτες ζελατίνες. "Κάτι που μπορεί να αποφευχθεί", απάντησε. Χωρίς να χαμογελάει με νόημα.
