Το μουσείο λειτουργούσε αποκλειστικά τη νύχτα. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, άνοιγε μεν τις πύλες του για το φιλοπερίεργο κοινό, αλλά οι προθήκες του έχασκαν άδειες. Κατά συνέπεια, οι περισσότεροι έμπαιναν μέσα, περιδιάβαιναν παραξενεμένοι τους αστραφτερούς λευκούς διαδρόμους και έφευγαν με μια ελαφριά απογοήτευση και μια εύλογη αίσθηση απορίας. Εκτός και αν ήταν τόσο καχύποπτοι για την κενότητα του χώρου που τριγυρνούσαν ώρες ολόκληρες από αίθουσα σε αίθουσα αναζητώντας το κρυμμένο νόημα όλης αυτής της ερημιάς. Ως επί το πλείστον, στην τελευταία κατηγορία επισκεπτών εντάσσονταν όσοι ήταν κάτοχοι καταλόγων από υπόγειες πινακοθήκες, φορούσαν πράσινα παπούτσια ή κόκκινα στρογγυλά γυαλιά, και ήταν εφοδιασμένοι με μπλοκ σημειώσεων στο εξώφυλλο του οποίου απεικονιζόταν ο Joseph Beuys επί τω έργω. Απορροφημένοι καθώς στοχάζονταν περί της απογύμνωσης του υπαρκτού τόπου, ούτε που συνειδητοποιούσαν τα γυάλινα πετάσματα που διακριτικά προέβαλλαν από την ψευδοροφή κατευθυνόμενα κατά πάνω τους. Κάθε νύχτα, ακριβώς τα μεσάνυχτα, τα εκθέματα ήταν στη θέση τους και μια ολοκαίνουργια έκθεση έτοιμη να εγκαινιαστεί.
