Soloist


Χειροκρότημα. Χαμηλώνουν τα φώτα. Τα παπούτσια του μαύρα μυτερά με τακούνι. Βηματίζοντας παράγουν αυθάδεις κρότους στο ξύλινο παρκέ. Φτάνει μπροστά στον προβολέα. Ελαφριά υπόκλιση με μια ανεπαίσθητη μηχανική κύρτωση της λεκάνης. Μερικοί ανυπόμονοι ψίθυροι από το ακροατήριο. Κάθεται στο σκαμπό. Ρίχνει με χάρη προς τα πίσω την ουρά του φράκου του. Μικρή σιωπή. Συγκεντρώνεται. Σμίγει τα φρύδια και πλησιάζει τα δάχτυλα στα πλήκτρα χωρίς όμως να τα αγγίζει. Ένα αμυδρό συνωμοτικό χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη του και οι πρώτες νότες στον αέρα. Τα χέρια του κινούνται με άνεση και ελαφρότητα. Το χαμόγελο γίνεται όλο και πιο ηδονικό και κλείνει απαλά τα βλέφαρα. Ολόκληρο το σώμα του παραδίνεται στα κύματα της μελωδίας. Πότε πότε ανασηκώνει ηδονικά τα φρύδια και τους ώμους του ταυτόχρονα γέρνοντας μπροστά. Ο λαιμός του λικνίζεται περιστροφικά. Τα πέλματά του ανασηκώνονται από τα πετάλια του πιάνου σα να μην μπορεί να τα ελέγξει και χτυπάνε με ασυγκράτητη δύναμη το πάτωμα, ακολουθώντας το ρυθμό.

Το κομμάτι οδεύει προς το κρεσέντο του. Ένας θριαμβικός μορφασμός έχει εγκατασταθεί στο πρόσωπό του. Γλείφει με μανία τα χείλη του και αφήνει το σάλιο να κυλήσει στο σαγόνι. Μια έκφραση ανείπωτης απόλαυσης παραμορφώνει τα χαρακτηριστικά του. Αφήνει το κεφάλι του να πέσει προς τα πίσω. Αναπνέει βαθιά. Οι αναπνοές του γίνονται βαθμιαία πιο έντονες, κοφτές, οργασμικές. Τα μάτια του στυλωμένα στο ταβάνι εξέχουν από τις κόγχες. Τα δάχτυλα διατρέχουν ιλιγγιωδώς τα πλήκτρα. Και απότομα σταματάνε. Το στήθος του ανεβοκατεβαίνει λαχανιασμένο. Τα άκρα του κρέμονται σαν νεκρά. Χειροκροτήματα πυκνά και γενναιόδωρα. Το κοινό στέκεται όρθιο και τον επευφημεί με ενθουσιασμό. Σηκώνεται, φαίνεται να έχει συνέλθει. Κάνει τρεις βαθιές υποκλίσεις και δέχεται την ανθοδέσμη συγκινημένος.

Μισή ώρα αργότερα, η αίθουσα έχει αδειάσει. Βγαίνει ακροπατώντας από το καμαρίνι στη σκοτεινή σκηνή. Τρεις συνθηματικοί χτύποι στο καπάκι για να τον αντιληφθώ και μετά το ανοίγει. Αφαιρεί πρώτα τις ματωμένες λεπίδες και τα νήματα προσάρτησής τους στις χορδές του πιάνου χωρίς καν να με κοιτάξει. Έπειτα, ξεκλειδώνει το πλευρικό άνοιγμα και με βοηθάει να βγω έξω. Με παίρνει στην αγκαλιά του και με μεταφέρει στο καμαρίνι. Με ξαπλώνει στη βελούδινη πολυθρόνα. Όλη τη νύχτα με χαϊδεύει τρυφερά, με παρηγορεί, με φιλάει σε ολόκληρο το σώμα και περιποιείται τις πληγές μου. Όπως γίνεται μετά από κάθε επιτυχημένη συναυλία.