Κάνε διαλογισμό ακούγοντας εκστατικά το βόμβο του ψυγείου, τον ακατάπαυστο όλη νύχτα.
Ξύπνα χαράματα ένα χειμωνιάτικο πρωί και άκου τον ήχο του καυστήρα που δούλευε όλο το βράδυ.
Το ψυγείο, ο καυστήρας...ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝΕ ΝΑ ΚΛΑΙΜΕ ΓΙΑΤΙ ΕΧΟΥΝ ΛΟΓΟ ΥΠΑΡΞΗΣ.
Ενώ εμείς...
Οι μυστικά δεμένοι τρόφιμοι του πιο ευαίσθητου τρελοκομείου.
Εμείς που φοβόμαστε μήπως αν βγάλουμε τις μάσκες μας γίνουμε αόρατοι.
Εμείς-οι άνθρωποι-μαύρες πεταλούδες-με διάτρητα φτερά.
Είμαστε όλοι εμείς ποδηλάτες.
Που ο καθένας, αδυσώπητα μόνος του
κυνηγάει
κλαίγοντας από αγωνία
ένα ασθενοφόρο κατευθυνόμενο προς κάποιο γκρεμό.
Χτυπώντας το πίσω τζάμι του και ανοιγοκλείνοντας το στόμα δίχως ήχο
μια γυναίκα τρελή μας καλεί να τη σώσουμε.
Φωνάζει σιωπηλά : "Το νόημα της ζωής είναι..."
Λαχανιάζουμε όμως εύκολα
έχουμε μαυρισμένα πνευμόνια
κι αδοκίμαστα πόδια.
Δε συνεχίζουμε ν'ακολουθούμε το σημάδι απ'τις ρόδες.
Κι έτσι το ασθενοφόρο
χάνεται στο γκρεμό
μαζί με την τρελή γυναίκα και το νόημα της ζωής.
