Όπως οι άνθρωποι που μεγαλώνοντας αγαπούν μόνο τα γκρίζα χρώματα. Όπως η μέθη που τότε τη χαρτοπαίζαμε στα σοβαρά και η ζαριά μας αλέγκρα πάντα απευθυνόταν μόνο στα σύννεφα. Τώρα μια άλλη Μήδεια-μέθη μας καταπίνει ρουφώντας και το μεδούλι. Σας υπενθυμίζω το τραπέζι. Από κάτω θα βρείτε πακεταρισμένες αναβολές, μέρες ολοσδιόλου απωλεσθείσες μέσα στην επιστήθια ομίχλη σας. Ανοίξτε προσεκτικά το εύθραυστο δέμα. Τολμήστε να αγγίξετε - πόσο τραχιά, αλήθεια! - τα ύπουλα εκείνα διαφυγέντα δευτερόλεπτα. Προς θεού. Μην απολογηθείτε. Παιδικό ξεγέλασμα. Άδικα μη ζητήσετε αποζημίωση. Και να θυμάστε. Σ'αυτά τα πράγματα δεν έχει ποτέ επανεκκίνηση.
