Πόσο κομψά και με χάρη τρίζεις τα δόντια. Να φοβερίσεις τις λόξες των πραγμάτων. Σχεδόν τα θρυμματίζεις τρίζοντάς τα κι ο θόρυβος μολύνει το δωμάτιο σα μουσική σε αποσύνθεση. Η μουσική χωρίς το παραμύθι πάντα μουχλιάζει, το ξέχασες; Απολειφάδια ανεκτικότητας τα καινούργια σου οικόσιτα πτηνά. Ας μην είναι. Όλα θλιβά. Τίποτα ορατό. Ας μου βγάλει επιτέλους κάποιος εκείνη τη βδέλλα που μου πιπιλίζει λαίμαργα τον εγκέφαλο. Δε μ'αφήνει ούτε να σκοτώσω τις στιγμές μου. Μετά βίας μου επιτρέπει μηχανικά να χρησιμοποιώ τα δάχτυλα. Μια βδέλλα υπόγεια, που θά'χε γεννηθεί, χοντρύνει και πεθάνει είτε με έτρωγε είτε όχι. Κι όμως εξακολουθεί ο κατα-σπαραγμός μου. Κι εγώ κοιτάζω με απάθεια ίσως και μια δόση αμηχανίας...Νά το πάλι πάλι το λαμπάκι του γιατί. Κόκκινο κι αναβοσβήνει. ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ-ΓΙΑΤΙ...Έσβησε.
Τώρα ένα κίτρινο φωτάκι αρχίζει να πάλλεται.
ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ-ΟΧΙ. Έσβησε.
Κλείνω τα μάτια. Και αφήνω το μαύρο λευκό του τίποτα να με βιάσει.
