Πάνω...Αεροπλάνα που χαράσσουν βαθιά τη σάρκα του γαλάζιου. Γύρω...Ο κόσμος καθρεφτίζεται στον αμφιβληστροειδή μου και το επόμενο δευτρόλεπτο έχει σαπίσει. Μέσα...Ο καιρός δύσκολος, λαστιχένιος, αδιανόητα προβλέψιμος.Πιο μέσα...το υπέροχο, το άφατο, το ουράνιο εκείνο συναίσθημα του να μην έχεις καμία όρεξη να χρησιμοποιήσεις τον εαυτό σου...ή να κουράζεσαι ν'αποφασίσεις ποιον εαυτό να ενεργοποιήσεις για την περίσταση. Απέναντι...Πολυκατοικίες περιέχουν κεφάλια και μπετόν ή καλύτερα κεφάλια από μπετόν ή ακόμα καλύτερα σκέτο μπετόν.
Το-παραβάν-της-πραγματικότητας-γίνεται-ολοένα-πιο-αδιαπέραστο-μου-τσακίζει-τα-πόδια-όταν-το-κλωτσάω-και-το-χειρότερο-είναι-ότι-έχω-μάθει-πια-να-ζω-πονώντας.
Πού είστε πατέρα Φερνάντο να μου φορέσετε ξανά τη μάσκα...
