Κόκκινος αναπτήρας. Πώς βρέθηκε έτσι απρόοπτα μπροστά σου. Ούτε να το σκέφτεσαι για πυρπολήσεις. Ρουφήχτρες καραδοκούν εγκατεστημένες σ'όλα τα λευκά τετράγωνα της σκακιέρας. Πηγαίνεις μάταια να τις αποφύγεις. Και παραδίνεσαι αμαχητί στα μαύρα. Και δεν έχει ξύπνημα. Και τίποτα δεν υπόσχεται αποκαθήλωση. Μια ζητιάνα ελπίδα σου χτυπάει επίμονα ξανά και ξανά το κουδούνι. Κλειδώνεις . Και δεν είναι που δεν προσπάθησες. Είναι που σε κάθε μια αναρρίχησή σου προς τα έξω, η βαρύτητα σε βρίσκει πρόθυμη να υποκλιθείς για άλλη μια φορά, στις αιώνιες, ηδυπαθείς χάρες της αδυναμίας.
